بعضی وقت ها که تنها نشسته ام و با کوچکترین تکانی دلتنگی ایران آزارم می دهد به یاد روزهایی می افتم که به همراه دوستان یا خواهرهایم به سینما می رفتیم، بدون دغدغه با بسته های خوراکی روی صندلی های سینما می نشستیم و فیلمی را که اکثریت به آن رای داده بود تماشا می کردیم.
اینجا هر اندازه هم که چیپس و تخمه و فیلم درجه یک و اتاق تاریک هم که داشته باشم هیچ گاه به اندازه آن فیلم های حتی آبکی سینماهای ایران برایم لذت بخش نیست؛ فیلم هایی را که به پیشنهاد دوستانم دانلود می کنم و هر از گاهی برای تماشای آن ها وقت می گذارم اگرچه گاهی جزء بهترین ها در جهان در نوع خود هستند اما دلم هوای ایران را می کند.
دلم هوای سینما بهمن، آفریقا، فلسطین، پردیس ملت و پردیس پیامبر را می کند، اینجا سینما هم که می روم و فیلم دو بعدی و سه بعدی هم که تماشا می کنم حسرت نشستن در سینماهای ایرانی و تماشای فیلم ایرانی خفه ام می کند، همه اش هم تماشای فیلم ایرانی نیست چرا که وقتی جدایی نادر از سیمین را در همین سینماهای پکن تماشا کردم و آن را مقایسه کردم با سینمایی که در ایران دیده بودمش دیوانه وار با هم تفاوت داشت...
دلم گاهی واقعا دغدغه ایرانی می خواهد در یک فضای ایرانی با کلمات پارسی و اظهارنظرهای حکیمانه هم وطنانی که همیشه دوستشان دارم...
