چند روز پیش مقاله ای خوندم که نشون می داد 47 درصد شهرنشینان چینی از گوشی های هوشمند استفاده می کنند. این رقم درصد پایینی نیست و بسیار هم باعث تعجبه، البته برای من که در کشوری زندگی کردم که تنها استفاده از این نوع گوشی در میان نسل جوان، آن هم نه از هر قشری، وجود داره.
هنگامی که در مترو و اماکن عمومی می بینم که حتی افراد میانسال و سالخورده هم گوشی های هوشمند در دست دارند و استفاده از این گوشی ها برای آن ها بسیار راحت است، به یاد این گروه سنی در کشور خودم می افتم که حتی کنترل تلویزیون های جدید هم برایشان ترسناک است چه به گوشی های هوشمند.
در این مقاله همچنین نوشته شده بود که گوشی های هوشمند به بخش ضروری از زندگی روزمره مردم چین تبدیل شده است و 69 درصد پاسخ دهندگان گفته اند از طریق گوشی های هوشمند به راحتی می توانند به اینترنت دسترسی داشته باشند و 38 درصد نیز گفته اند هرگز بدون این وسیله از خانه خارج نمی شوند.
گوشی هایی که به راحتی و همیشه به اینترنت وصل می شوند و حتی در هنگام راه رفتن هم عده ای از تماشای سریال مورد علاقه خود دست نمی کشند و از طریق این گوشی ها و با وصل شدن به اینترنت آن را دنبال می کنند و قشری هم بی وفقه مشغول بازی کردن و کتاب خواندن هستند و یا مشغول مکالمه های رایگانی هستند که با نصب نرم افزارهایی بر روی گوشی های هوشمند می توان از آن بهره برد.
به هر حال دنیای تکنولوژی است و وابستگی به آن انکار ناپذیر، اما چیزی که ترسناک است محدود شدن روابط انسانی است. دیگر دوست و خانواده همه مردم شده است یک گوشی، حتی در رستوران ها و کافی شاپ ها هم با وجود اینکه دور یک میز هستند، اما هریک سرگرم گوشی هایی هستند که فرصتی برای مکالمه باقی نمی گذارد
