بازم دلم سوخت!

 

 

 

 

خیلی جاها که می رم، خیلی کارها رو که می بینم، خیلی چیزها رو که می شنوم دلم می سوزه! دلم برای کشورم، مردم کشورم می سوزه! برای مردمی که پر از استعداد و خلاقیت و هوش و ذکاوتند، اما افسوس و صد افسوس که موقعیت و امکانات مملکتمون جوریه که همه این استعدادها و بهترین های وطنم رو تباه می کند! آره دلم پره، چون دوباره یه جایی رفتم و چیزهایی دیدم که دلمو سوزوند.

چند روزیه که نمایشگاه بین المللی کتاب پکن برگزار شده و من برای تهیه گزارش سری به غرفه کتاب ایران زدم. اما، غرفه ای که خالی از هر گونه تازه های کتاب بود! غرفه ای که هیچ ناشر، نویسنده یا دست اندرکار چاپ کتاب در آن حضور نداشت.

مقصر کیه، کجاست، اینو همه ما خوب می دونیم! فقط آرزو می کنم با تغییرات جدید وضعیت کتاب و نشر کتاب هم سرو سامان بگیرد.

امسال در این نمایشگاه کشور عربستان مهمان ویژه بود و مهمان ویژه سال آینده هم از حالا مشخص شده که کشور ترکیه خواهد بود!

سری که به غرفه کتاب عربستان زدم، حالم بیشتر گرفته شد. فضایی بسیار بزرگ با تعداد بسیار زیاد کتاب و محصولات فرهنگی دیگر! در میان کتاب ها دست اندرکاران عرب زبان، پوشش عربی و فعالیت های هنری و فرهنگی کشورشون رو هم تبلیغ می کردند.

با همه این ها کشور عربستان، برای عرضه و معرفی بیشتر تازه های کتابش، تعداد زیادی کتاب در سطوح مختلف از جمله کتاب کودک به زبان چینی ترجمه کرده و به صورت رایگان به بازدید کنندگان چینی اهدا می کرد. گفتم دلم سوخت، چون می دونم زبان غنی پارسی اگه همه این امکانات را داشته باشه و البته ترس و نگرانی از آینده نداشته باشه می تونه خیلی بیشتر تو دل ها جا باز کنه! می تونه خیلی بهتر و سریع تر طرفدار جذب کنه! می تونه خیلی بهتر قراردادهای کلان ببنده و سبب رونق صنعت کتاب پارسی بشه! می تونه ...!