شاید همه زندگی را برای خودمان سخت گرفته باشیم و بخواهیم درمیان اطرافیانمان بهترین باشیم و چیزی از دیگران کم نداشته باشیم، اما این تنها به توانایی های فردی ما بازمی گردد، اگر کسی شکست می خورد به معنای قدرت ما نیست. روزگاری شده است که بجای لذت بردن از زندگی و دیدن لذت دیگران تنها به دنبال زخم زدن به یکدیگر هستیم.
اگر قرار است پیروز میدان باشیم، در این راه به دنبال زمین زدن دیگران هستیم تا برتری خود را ثابت کنیم، غافل از آنکه با این کار خودمان بیشتر به زمین خورده ایم. صادقانه باشیم، زندگی به میدان جنگی تبدیل شده است که حتی پیروزی هم در آن طعم شیرینی ندارد.
به راستی انسان را چه می شود که حتی انسانیت را هم از یاد برده؟
