گاهی برای رسیدن به هدف متعالی و مهم خود باید برنامه واهداف و کوتاه و بلند مدتی مشخص کنیم و در هر برهه ای از زمان به بخش معین و مشخص آنها بپردازیم و اگر از برنامه خود عقب بمانیم یا وقت را برای انجام آن از دست بدهیم، ممکن است جبران آن به صرف هزینه و وقت بسیاری منجر شود و گاهی جبران آن ناممکن است.
اما برخی از کارها که گاهی بسیار تاثیر گذار هستند و گاه بی اهمیت جلوه می کنند به دلیل کم توجهی ما، نیازی به این همه برنامه ریزی و دقت ندارند و حتی گاهی اصلا در لحظه ای باید آنها را درک کرد و به پیش رفت. این کارها فقط بهانه می خواهند. دلیل نیاز نیست. یک بهانه کوچک مانند دلتنگی، عاشقی، دوری، نزدیکی و هزار و یک احساس کوچک و بزرگ دیگر که رسیدن به آنها تاثیری عمیق در روح و روان هر یک از دو طرف می گذارد، کافیست.
گاهی هم بهانه حس خوبی است که از خوب بودن یا بد نبودن به آدمی دست می دهد.
آرام کردن و ایجاد همدلی فقط بهانه می خواهد و خواهش درونی.
همین و بس.
