جاده ابريشم، جاده پيوند و صلح بود. شاهان از اين جاده هدايا را براي هم مي فرستادند. ابريشم راهي بود ايمن به دور از جنگ ها و ستيزه جويي هاي کشورها و امپراتوري ها، در هزاره ها و سده ها. تلاقي گاه ميان شرق و غرب. ادويه، چاي، کاغذ، ظروف چيني، يونجه و انگور، شيشه و بخور از اين راه به کشورهاي مقصد مي رسيد پربيراه نيست که آن را با نام «ابريشم» اين کالاي تجملي ناميده اند. در اواخر قرن نوزدهم «فرديناند فون ريختهوفن»، جغرافي دان و زمين شناس آلماني براي اولين بار واژه «جاده ابريشم» را به کار برد و از آن پس بود که اين عبارت مقبول عامه مردم واقع شد. هرچند مسير جاده ابريشم به يک راه ختم نمي شد و راه هاي فرعي بسياري داشت. گاه از ميان کوير مي گذشت گاه از مياه کوه يا جنگل; دريا و رودخانه ها ولي آنچه تداعي گر هويت اصلي اين جاده براي ما بود; نام ابريشم و مسيري بود که براي آن برگزيديم. جاده اي غريب که بايد از آن گذر مي کرديم.
با آن هم راز مي شديم تا به سکوت ديوار چين گوش مي داديم يا به افسانه هاي رود زرد گوش مي سپرديم. بايد به مجسمه هاي بزرگ بودا خيره مي شديم و از راز جاودانگي جويا مي شديم. تيره هاي بشري را آنجا مي ديديم و از قبيله ها سراغ مي گرفتيم. با بوي شترهايمان اخت مي شديم و در بيابان هايي که مرگ در آن ها حتمي بود، زندگي مي کرديم. راه مي سپرديم و گم مي شديم و همچنان اميدوار بوديم تا اين که... نقطه شروع شهري بود به نام شيان. شهري بزرگ با نفوس بسيار. اين پايتخت سلسله تانگ ديروز، امروز يکي از خواهرخوانده هاي اصفهان خودمان است. شهري که هم پاگودا دارد و هم مسجد. شايد در روزگاران پيش، درست در همان مکاني که امروز پاگوداي بزرگ «غاز وحشي» قرار دارد، کاروانيان آماده مي شدند تا بار سفر دور و دراز خود را ببندند. آن روزگار، کاروان سالار; افراد کاروان را دور خود جمع مي کرد و امروز ; بازي فواره ها به همراه موسيقي و نور، بهانه خوبي است که مردم شيان و گردشگران همه دنيا را در کنار معبدي، راس ساعت هشت شب، ولو براي نيم ساعت کنارهم جمع مي کند. اگر در آن زمان شيان نامي آشنا براي مردم مغرب زمين نبود، اما امروز هرکسي داستان سربازان سفالي را شنيده است. همان سربازان سفالي امپراتور چين (شي هوانگ تي) که در حالتي آماده به خدمت درسال 1974 ميلادي از دل خاک بيرون آمدند و به همه دنيا اعلام کردند که هنوز مي توانند مرکز توجه باشند.
