دوری و دوستی

شاید هر ایرانی به هر دلیل در روابط خود با دوستان و آشنایان به جایی رسیده باشد که از سوی بزرگی به دوری و دوستی راهنمایی و نصیحت شده باشد و این گفتار پر از نکته و تجربه، باعث به فکر فرو رفتن شخص و گاهی باعث شرم از بی فکری های خود شده باشد. د.ری و دوستی همواره بهترین روش برای ارتباط با دیگران نبوده و لی راه کار مهمی برای حفظ اسرار شخصی و حریم خصوصی خود و نزدیکان است. دوری و دوستی گاهی آنقدر چاره ساز است که به پیداری روابط یسشا رکمک می کند و دید فرد را به رابطه خود حال از هر جنسی، تغییر داده و بازتر می کند.

اما در دنیای امروزی که روابط بسیار تنگاتنگ شده و حریم های خصوصی بسیار کوچک . شکننده شده است و نیاز حیات انسان به نزدیک شدن و برقراری رابطه است، تا چقدر می توان به این سخن حکیمانه پایبند بود و آن را تجربه کرد؟ آیا این کلام زیبا هنوز اعتباری برای مصرف دارد و تاریخ آن بی انتهاست؟

در دنیای امروزی که حتی دورترین انسان ها به یکدیگر چه از نظر مسافت و چه از نظر نسبت با هم در ارتباط هستند و از حال هم آگاهند و هر فردی در حریم مجازی خود دست کم در چندین پایگاه دوست یابی و گفتگوی مجازی عضو است، باز هم احساس می شود که کاربرد این مثل قدیمی ضروری است. ورود به جریم های مجازی همواره آسان تر از حریم های حقیقی است. حال آنکه خوش خیالانه این فضای مجازی بسیار مجازی تر از آنچه که در اینترنت است باشد و به راحتی و از روی کم اندیشی بر زبان جاری شود.

از دیدگاه من دوری و دوستی هنوز هم بهترین راه برای دور ماندن از گزند نزدیکانی است که هم دور بودنشان و هم دوست نبودنشان بیشتر به سود ماست و از هر نظر برای سلامت حریم های و اندوخته های اخلاقی ما مفید است. چه بسا که هستند بسیاری که دوستند و دور و ببرای همنشینی با آنها دور ترین سفرها نیز میسر و دل خواسته هستند.

دوست باش و دور.