پیش از این که پا با این سرزمین بگذارم، این شور را بسیار در بند سنت و قواعد پیچیده اجتماعی و عرف های عجیب می دانستم و این دید و برداشت همواره از کم دانستن و مراجعه نکردن به منابع بهتر برای درک حقیقت بود. تصویری که از این کشور در ذهن داشتم بیشتر رنگ و رو رفته بود تا بشاش و تازه رو به نو شدن.
چندی پیش به لطف آشنایی با یک دوست چینی که با او زمان های بسیاری سپری کرده ام، مرا به یک جشن عروسی دعوت کرد. همانطور که گفتم در ذهنم تصویری از دعا های بودایی و مراسم پیچیده و دور از ذهن نقش بست. برای این که با کمی آگاهی به مراسم بروم از دوستان دیگر چینی درباره این مراسم سوال کردم و از آداب ویژه عروسی در چین پرسیدم. در پاسخ لبخندی زده و گفتند که رفته و خواهی دید که خبری از آن سنت های دیرینه نیست و از آن همه آب و رنگ و جزییاتی که در کتاب خوانده ای، اثر کمرنگی بیشتر نمانده است.
حقیقت هم همین بود. مراسم بیشتر حال و هوای مراسم غربی و مسیحی داشت وبرخی از آداب غربی نیز با سنتهای باقیمانده ترکیب شده و بدعتی جدید بوجود آمده است. امروزه به ویژه در خانواده هایی که از نظر مالی هم در وضعیت بسیار خوبی هستند، از مراسم و سنت های مردمی دور شده و بیشتر به تشریفات و مدرن شدن مراسم خود می اندیشند. این در خالی است که در جای جای دنیا همواره سخن از تمدن و فرهنگ دیرینه چین می رود. با این حال اجرای این سنت ها که هر یک در پس زمینه و پیشینه خود داستان و حکمتی نهفته دارند، از میان پایتخت و پایتخت نشینان رخت بربسته و در برخی کوی و برزن های شهر های کوچک و در میان خانواده های کم درامد جامعه، سکنی گزیده است.
مرگ و نیست شدن فرهنگ های باستانی و مراسم مهم اجتماعی که شیره و قوام فرهنگ های باستانی است، در گردباد مهاجم پیشرفت امروزی در حال فراموش شدن هستند. کسی را هم یارای بر آوردن این آداب قدیمی از صندوقچه خاک گرفته تاریخ نیست زیرا که با وجود قدمت و پیشینه زیاد، برخی بسیار پر زحمت اند و برخی نیز مشروعیت و التزام خود را از دست داده اند. درست مثل سیستم های سیاسی و اجتماعی که همه روزه در حال تغییر و تحول هستند و همواره تفییر و تحول در بر دارنده رشد و نمو نیست.
در دنیای رو به رشد و گردبادی امروزی،بسیاری از چمدان های مسافران زمان جا می ماند.
