آشنای چینی

چند وقت پیش یه طنز بامزه از دوستی شنیدم که می دونست من مدتیه این جا در چین زندگی می کنم! اون می گفت جدایی از یه دوست چینی البته در کشور خودشون خیلی سخته! دلیلش هم این بود که، چون مدام دقیقا یکی شبیه اون جلو چشمت ظاهر می شه!

شاید اگه این لطیفه رو روزای اول حضورم در این کشور می شنیدم خیلی بیشتر برام جذابیت داشت! چرا که روزهای اول برای من هم چهره ی چینی ها به طرز عجیبی شبیه به هم بود! این شباهت به ویژه بین خانم ها بیشتر به چشم می خورد! گاهی حتی به یک دوست و همکار چینی دو سه بار سلام می دادم و خداحافظی می کردم! یا این که فکر می کردم قبلا سلام و خداحافظی کردم و بدون هیچ کلمه ای از مقابلشون رد می شدم! که اگر این قضیه در ایران اتفاق می افتاد باید کلی عذرخواهی و قسم و آیه می خوردی که باور کن اشتباه شد! اما این جا خوشبختانه چندان به این مساله اهمیت نمی دهند! البته نمی دونم به طور دقیق بین خود چینی ها چطور این خلق و خوی جا افتاده! اما در برخورد اهالی پکن با ما خارجی ها این مساله تا به حال مشکل ساز نشده!

به هرحال حالا پس از سپری شدن دو سه ماه دیگه آن ها رو اشتباه نگرفتم! و جالب تر این که خیلی از آن ها رو حتی شبیه دوست و آشنای ایرانی خودم می بینم! و به قول دوستم دخترخاله و دختر عمو با مدل چینی در این مملکت زیاد می بینم!

حالا وقت این شده که تشخیص بدم هر چهره ی چینی مربوط به کدوم قومیت هستند!

در بین این ها البته اهالی تبت و شین جیان برای من تا حد زیادی قابل تشخیص هستند! آن ها را البته علاوه بر چهره می شه از طریق پوشش هاشون هم تشخیص داد!

مثلا تبتی ها چهره های سخت تر و سرخ تر دارند! زن های اهل شین جیان هم معمولا چشمان روشن تر دارند و از نظر من بسیار زیبا هستند!

باری من حالا این جا در میان مردم چین زندگی می کنم و آن ها رو دوست دارم