این روزهای پکن بی نظیر است، هوا نه چندان گرم است و نه چندان سرد؛ اگرچه که همه می دانند این هوای بی نظیر دوام زیادی نمی آورد و به زودی وارد گرمای شرجی تابستان پکن می شویم اما همه در تلاش هستند تا جایی که امکان پذیر است از این هوای بی نظیر لذت ببرند.
همین می شود که این روزها هر جایی که قدم بگذاری سیلی از دوچرخه های پارک شده در کنار خیابان ها و یا دوچرخه سواران در حال حرکت می بینید؛ البته همین هوای دل انگیز بهاری گاهی آنقدر دل انگیز می شود که وادارت می کند تا ساعت ها رکاب بزنی و بعد هم خسته و کوفته به خانه بازگردی...
یکی از همین روزهای دل انگیز بهاری در چنین تفکراتی در کنار دو دوست برای یک دوچرخه سواری کوتاه بعد از پایان کار تصمیم گرفتیم؛ اما هوای دلنشین بهاری ما را وادار به رکاب زدن رو به جلو کرد تا جایی که حدود دو ساعتی از خانه دور شده بودیم، در تاریکی هوا که قصد برگشت به خانه را داشتیم، یک برخورد کوچک با دوچرخه من، هر دوی ما را در آسفالت کف خیابان پخش کرد – برخوردی که البته ناشی از هوای بهاری و خواب بهاری بود که دوچرخه سواری طولانی مدت هم مزید بر علت آن شده بود. –
در این میان دوچرخه دوستم هم که از ضربه بی نصیب نمانده بود دیگر قادر به حرکت نبود، سه نفری در تلاش بی نتیجه ای بودیم تا شاید راهی برای به کار انداختن دوچرخه پیدا کنیم اما در کمال یاس و ناامیدی هیچ سررشته ای از تعمیر دوچرخه نداشتیم که ناگهان دو مرد دوچرخه سوار از مسیری که هیچ کدام از ما سه نفر نفهمید که کدام طرف بود با تجهیزات کاملی از انواع آچار که در کوله یکی از آن ها بود به سمت ما آمدند و دو نفری دوچرخه را سر و ته کردند و خلاصه در اندازه ای که بشود تا خانه برگشت آن را آماده کردند.
آن قدر از این اتفاق آن هم نزدیکی های 11 شب در یک محیط خلوت در شهر بزرگ پکن که هر کسی به دنبال گرفتاری و دغدغه های خودش است هیجان زده بودیم که هیچ عنوانی به غیر از "یک معجزه" نتوانستیم برای آن انتخاب کنیم.
