به مناسبت درگذشت عسل بدیعی

سرکه نقد و حلوای نسیه

سرکه نقد و حلوای نسیه، مثلی است که از دیرباز در میان ایرانیان رواج دارد و مفهومی تا حدودی ثابت و رایج دارد. اما این بار نقدی و نسیگی برای من مفهوم دیگری دارد.

خبر درگذشت هنرمندی با استعداد و جوان به دلیل بیماری و نارسایی تنفسی، در محافل سینمای ایران بسیار مورد توجه قرار گرفته است. عسل بدیعی درگذشت.

درگذشت او بسیار ناگوار بود و از خانواده و دوستان گرفته تا خانواده سینمای ایران از شنیدن آن سخت غمگین شدند. اما داستان به اینجا ختم نمی شود و علت آن علاقه مردم و خبرسازان به نسیه شیرین شایعه است و باور نکردن نقد تلخ حقیقت.

از هر دری سخنی تازه به گوش می رسد:

دوستی از حال ناگوار و نا امیدی او برای کسی تعریف کرده است.

کسی در صفحه فیس بوک ممنوعه او جملاتی ناشی از ناامیدی و یاس خوانده است.

می گویند او به علت مسمومیت دارویی در گذشته است زیرا که در بیمارستان لقمان و پاتوق کسانی که دست به خودکشی با مصرف دارو می زنند، بستری شده است.

و بازهم کسانی از دور به این حادثه نگاه کرده و اظهار نظرهای گوناگونی ارایه می دهند و باز هم شایعه و باز هم شیرینی شایعه به کام خبرسازی مزه می کند و باز هم سرکه تلخ و نقد حادثه در میان این همهمه ها فراموش می شود و درد می ماند در دل عزیزانی که عزا دارند از مرگ عسل.

همه اعضای خانواده گفته اند که او به دلیل نارسایی تنفسی درگذشته است اما هیچ کس را گوش شنوا نیست زیرا که شایعه خودکشی عسل بدیعی برای ما جذاب تر و شنیدنی تر از آن است که بپذیریم کسی یا کسانی در همه جای دنیا و از هر قشری از جامعه به دلیل بیماری در می گذرند و رها می شوند از میان ما. شایعه پروری و گاه دل سپردن به یاوه سرایی ها ما را خوشتر می آید تا قبول این که کسی به دردی مرده است و فراموش می کنیم که او خود را به جان بیماران دیگری اهدا کرده است و مرگ را با اهدای اعضای بدن نازنین خود به زانو در آورده است. عجب است این شیرینی زننده شایعه و آن تلخی تلخ حقیقت.

نقد و تلخ این است: عسل بدیعی در گذشت.

روحش شاد.