یک نفر یک کشور

شاید شما هم شنیده باشید که معمولا هر کشوری به داشتن یه ویژگی شناخته شده است. مثلا انگلیسی ها به سیاست مدار بودن، فرانسوی ها به شلخته بودن، آلمانی ها به منضبط بودن، ژاپنی ها به درستکار بودن، دانمارکی ها به شادابی، هلندی ها به پول جمع کردن، ایتالیایی ها به بی قانونی، سویسی ها به آرامش و ...

من از وقتی که این جا در کشور چین و در یک مرکز بین المللی فعالیت می کنم، با دوستان بسیار زیادی از کشورهای مختلف آشنا شده ام و پس از آشنایی با آن ها به این فکر می کنم که آیا واقعا یک نفر از یک کشور می تونه نماینده یا به قولی، سفیری از کشور خودش باشه!

چرا که ناخودآگاه این کلام پیش میاد که مثلا، دیدی فرانسویه رو، دیدی چه خسیسی کرد، بعد این طوری می شه که فرانسوی ها به خسیسی معروف می شوند!

باری! من همیشه شنیده بودم که اروپایی ها خیلی مغرورن اما بعد از آشنایی با دوستان اروپایی می بینم که این گفته اصلا درست نیست و اتفاقا گاهی آن قدر که یک دوست خارجی همراهیت می کنه، متاسفانه یه دوست ایرانی همراهت نیست!

به هر حال من به عنوان یک فرد ایرانی تلاش می کنم ردپایی از خودم به جا بگذارم که اگر یه خارجی خواست درباره فرهنگ و رفتار و منش ما ایرانی ها صحبت کنه، به خوبی از آن یاد کنه! این برای من به عنوان ایرانی خیلی ارزشمنده!

روزای اولی که من به این جا آمده بودم متاسفانه تعدادی از خارجی ها و یا حتی چینی ها چندان با ایران آشنایی نداشتن، خیلی از آن ها فکر می کردن که ایران یک کشور تروریستی با زبان عربیه! اما حالا خدارو شکر می کنم وقتی این رو از زبان چینی ها و یا سایر خارجی ها می شنوم که می گویند: "مردم ایران خوب ترین مردم جهان هستند!" آن ها با شنیدن لحن زبان پارسی، تشخیص دادن که این زبان اگرچه متاسفانه لغات عربی بسیار داره، اما عربی نیست! اتفاقا خیلی از آن ها لحن نرم واژه های پارسی رو دوس دارن و می خوان که حتما زبان شاهنامه ای مان رو یاد بگیرن! و ما با تعدادی از آن ها به زبان پارسی احوالپرسی می کنیم و واژه های "درود"، "بدرود" و "سپاس" برای خیلیهاشون آشناست!