مترو سواری در پکن دولا دولا نمی شه!

جای شما خالی، دیشب به همراه یک دوست اروپایی برای خوردن شام چینی به یک رستوران رفتیم!

این روزها کمی سفارش غذا برامون راحت تر شده! یک جورایی می تونیم تشخیص بدیم که غذای تند، شیرین و بی مزه کدومه! یا

می تونیم سفارش یک نوشابه کوچک یا بزرگ رو بدیم و یا این که بگیم، برنج یعنی می خواهیم یا نه!

البته اوضاع زبان چینی دوست اروپایی ما همچنان مثل روزهای اول ما می مونه! برای همین دیشب کماکان برای سفارش غذا دردسر داشتیم!

بگذریم، این بار تصمیم ندارم اندر دردسرهای رستوران براتون بگم، نکته ی جالبی که دیشب در رستوران به آن رسیدم، نگاه دوست اروپاییمون به مسایلی بود که مورد توجه ما هم قرار گرفته بود! حالا داشتم فکر می کردم که واقعا همه ی آدم ها در هر نقطه ای از جهان با هر روشی که تربیت شده باشند، نکات تشابه بسیار زیادی دارند!

دوست اروپاییمون از ماجراهای خودش در متروهای همیشه پر جمعیت شهر پکن می گفت، از این که هنوز بعد از یک سال نتونسته یه بار هم که شده با خیال راحت یه صندلی خالی گیر بیاره و تا رسیدن به مقصد بنشینه!

توصیف هایی که می کرد خیلی جالب بود و ما که می دیدیم حس و حال و توجهش به مردم چین، دقیقا همون حس و حال ماست، از خنده ریسه رفته بودیم!

حتما برای شما هم این اتفاق افتاده، این که قطار که از راه می رسه اول از همه با دقت نگاه می کنیم ببینیم که صندلی خالی داره یا نه و اگه یه صندلی خالی وجود داشته باشه، می بینی که همه نگاه ها به دنبال همون یه صندلیه! سر مسافرها هماهنگ باهم از یک سو به سوی دیگه کشیده می شه و به محض باز شدن در، همگی به سمت صندلی اشاره شده می دوند! و آن کس که نفر اول باشه، مثل این که سرزمین بکری رو فتح کرده با خیال راحت می شینه!

حالا اگه به صندلی نرسی و یکی دیگه زرنگ تر باشه، باید حتما بری بین صندلی ها بایستی و انقدر کمین کنی تا یکی رضا بده و قبل از این که به ایستگاه برسی از جاش بلند شه!

بماند که به یک حرکت کوچیک مسافران نشسته، سریع چشات درشت می شه و مثل پلنگ در کمین نشسته آماده می شی که جای طرف رو بگیری! اما یه نکته ای رو این جا یادآور بشم دوستان، اگه در کمین صندلی اول منتظر مونده اید، حواستون باشه که علاوه بر این که افراد سرپا مثل شما در کمینند، نشسته ها هم برای قوم و خویش سرپاییشون در کمینند!

برای همین نفر اولی که پیاده میشه، نفرات کناری، سریع صندلی خالی رو تا مرزی که دوست ایستادشون منتظره اشغال می کنن و شما انگشت حیرت به دهان باقی می مونید!

خلاصه این که برای من و دوست اروپاییمون این ماجرا، یه ماجرای تکراریه!

به قول دوست اروپاییمون گاهی که دیگه خیلی خسته ایم، یه گوشه خلوت به زحمت گیر میاریم و چرت می زنیم! اما این هم خود ماجرایی داره!

بله، مترو سواری در کلان شهر پکن داستان های جالبی داره، اجازه بدید بقیه اش رو جلسه بعد براتون تعریف کنم! می خوام برای خاطراتم عکس هم تهیه کنم!