حکمت سینما

مدتی بود که هربار با ایران تماس می گرفتم، می شنیدم که بچه مدرسه ای های فامیل نشستن تو خونه و واسه خودشون خوش می گذرونن! هربار هم که می پرسیدم پس شماها چرا تو خونه نشستین و مگه مدرسه و درس و مشق ندارین؟! می گفتن: نه بابا تعطیلیم! هوا آنقدر کثیفه که گفتن از خونه بیرون نیاین!

حالا چند روزی هست که این جا در پکن هم یک جریان آلوده ی هوا وارد شهر شده! و غبار و آلودگی به همراه مه که از چند روز قبل آسمان پکن رو پوشونده بود، فضا و حال و هوای سنگینی رو ایجاد کرده!

خلاصه این که این روزها، ما هم خونه نشین شدیم و تلاش می کنیم تنها در مسیر خونه و اداره رفت و آمد کنیم! چرا که میزان آلودگی آن قدر زیاده که آدم رو به سرفه میندازه!

اما هر روز عصر، خیلی فضای خونه سنگین می شه! خیلی دلگیر می شه و ما هر قدر که تلاش می کنیم با کاری خودمون رو سرگرم کنیم، دوباره فضای دلگیر بیرون به ما منتقل می شه و حال و هوای ما رو هم غبارآلود می کنه!

هفته ی پیش در همین حال و هوای خاکستری بودیم که در یکی از خبرهای انگلیسی شنیدیم که یک فیلم جدید از کارگردان سرشناس چینی به اسم "وانگ کار" به تازگی به روی پرده های سینما رفته!

اسم فیلم "ای دای جونگ شی" یعنی "استاد بزرگ" نام داشت و درباره هنر کونگ فو بود!

کونگ فوی چینی رو خیلی دوس دارم مخصوصا اگه بخوام هنرنمایی های هنرپیشه های مشهور این کشور مثل "بروس لی" ، "جت لی" و مخصوصا "جکی چاون" رو ببینم!

خبر انگلیسی رو کامل نشنیدم ولی یادمه از بروس لی هم اسمی برده شد، بنابراین با دوستم تصمیم گرفتیم یک روزمون رو با دیدن یک فیلم رزمی خوش بگذرونیم!

این جا در شهر پکن، روزهای پنج شنبه، سینما تخفیف ویژه برای خانم ها داره!

پنج شنبه شب، نصف قیمت بلیت (80 یوان) خرید کردیم و وارد سینما شدیم (بلیت سینما واقعا گرونه!)

فیلم دو بعدی بود و ما خوشحال بودیم که صحنه های رزمی بسیاری رو قراره از این صحنه ببینیم!

اما راستش، فیلم نزدیک به دوساعت بیشتر از یک ساعت و نیمش، فقط حرف بود و حرف بود و حرف!

و ناگهان یک برخورد خشن و پرتاب یکی از در و پنجره!

البته به طور کلی فیلم قشنگ بود اگه متوجه صحبت هاشون می شدیم! اما نتونستیم چندان از دیدن صحنه های رزمی لذت ببریم و خبری از لی های معروف نبود!

یک مساله اما خیلی عجیب بود! ساعتی که ما به سینما رفته بودیم، تقریبا ساعت خواب مردم چینه! ساعت ده شب! بنابراین سالن نسبتا خلوت بود! موضوع فیلم آن طور که ما از چهره ی بازیگرها تشخیص دادیم کاملا جدی بود! اما گاهی صدای خنده ی بلند زوجی که نزدیکی ما نشسته بودند شنیده می شد! و ما مونده بودیم که این دو نفر به چی می خندن! تا این که متوجه شدم آقای شوهر با صدای خیلی بلند، و خیلی راحت با تلفن صحبت می کند و می خنده و بعد موضوع رو برای همسر محترم تعریف می کنه و دوتایی می خندن!!!

من که نگرفتم این دوتا واسه چی آمده بودن سینما! حالا ما رفتیم که فیلم رزمی ببینیم و ندیدیم اما نشستیم و تماشا کردیم! اما این دوتا حکمت سینما آمدنشون چی بود؟! نمی دونم!

(راستی! نکته جالب تر این که: هیچ کس حتی یک بار هم به این دو نفر اعتراض نکرد!!!)