عصر یک شنبه با التون جان

حتما برای شما هم پیش آمده، این که دست و دلت به هیچ کاری نمی ره، همینطور دمق موندی که چه کار کنی، یه کتاب می گیری دستت، چند خط می خونی می ندازیش کنار، تلویزیون می بینی، کسل ترت می کنه، زنگ می زنی با آشناهات گپ می زنی، خلاصه این که هر کاری می کنی، حالت جا نمی آد! شما رو نمی دونم، ولی تنها چیزی که من رو این جور وقتا آروم می کنه، شنیدن موسیقی است، حالا با توجه به روحیه و فضایی که قرار گرفتی، یه جور موسیقی رو می پسندی!

عصر یکشنبه، که حکم همون عصر جمعه های دلگیر خودمون رو در ایران داره، چنین حسی به سراغ من آمد، داشتم در اینترنت جست و جو می کردم! بی هیچ دلیلی دنبال موسیقی هایی در سبک پاپ و راک اند رول بودم! همینطور در حال جست و جو بودم که دوستم با من تماس گرفت و گفت که حوصله دیدن کنسرت داری؟! این جا بود که یاد ضرب المثل "کور از خدا چی می خواد، دو چشم بینا" افتادم و گفتم چرا که نه!

و دوستم خبر داد که پس بپر حاضر شو تا نیم ساعت دیگه دو تا ایستگاه بالاتر از ایستگاه نزدیک آپارتمان حاضر باش! نیم ساعت برام خیلی کم بود برای آماده شدن، داشتم پشیمون می شدم که گفت، اما قراره "التون جان" همین یه شب رو در پکن برنامه داشته باشه! با شنیدن اسم التون جان مثل برق از جا پریدم و برای اولین بار در عرض ده دقیقه آماده شدم!

نکته ی جالب این جاست که دوست همراهم خیلی اتفاقی به واسطه ی آدرس دادن به یک نفر آمریکایی که تنها برای دیدن این کنسرت از شهر دالیان به پکن آمده بود، متوجه این برنامه شده بود! البته دوست جدید آمریکایی ما، بلیتش را از طریق اینترنت پیش خرید کرده بود!

دوست جدید که متوجه اشتیاق ما برای دیدن کنسرت شده بود به ما خبر داد که توانسته دو تا بلیت به قیمت 400 یوان برای ما پیدا کنه! خیلی گرون بود، ولی حتما شما هم با من موافقید که ارزش داشت!

بهرحال، دل رو به دریا زدیم و به محل اجرای کنسرت رفتیم! در ایستگاه مترو مورد نظر که پیاده شدیم، تعداد زیادی جوان که بازار سیاه راه انداخته بودن بلیت به دست ما رو دوره کردند. قیمت هایی که می گفتن از 900 یوان شروع می شد! خلاصه این که آن ها تا ورودی سالن "مستر کارد" همراه ما آمدن و ما شانس بار دیگه در خونمون رو زد و تونستیم با کلی چونه زدن دو تا بلیت کنار هم، در یک زاویه دید خیلی خوب رو با ارزونترین قیمت خرید کنیم! طوری که دوست آمریکاییمون که صندلیش خیلی دور از صحنه بود، باورش نمی شد ما چنین جایی رو پیدا کنیم!

اما خب او خبر نداشت که آن روز، عصر یکشنبه خوش شانسی ما بود!

باری! التون جان که خودش هم پیانو می نواخت، به همراه گروه کارکشته اش، از جمله مایکل اولسن جازیست و دیوی جانسون گیتاریست، که بیش تر از 50 سال او را همراهی می کنند، برنامه ی خیلی قشنگی اجرا کردن و تماشاگران رو در سالن بزرگ مستر کارد، محلی که برای مسابقات بستکتبال المپیک پکن ایجاد شده بود، به وجد آوردند!

التون جان، با پیرهن آبی، کت مشکلی با اکلیل های آبی و عینکی که هم رنگ پیرهن و اکلیل های کتش بود وارد صحنه شد! خواننده مردمی 65 ساله انگیسی و گروهش تقریبا همه آهنگ هایی رو که مردم منتظر شنیدنش بودند، نواختند! کنسرت که با آهنگ (Bitch is back) آغاز شد، با آهنگ های،

(Norma jean, Good bye yellow brick road ,Rocket man, Candle in wind ) هیجان رو در سالن به حداکثر رسوند، اما آهنگ (Crocodile rock ) حاضران را در سالن از صندلی هاشون بلند کرد!

بعد از خوندن آهنگ (I'm still standing) برنامه دو ساعته تمام شد! اما تماشاگران، با تشویق و هیجان شدید، گروه رو با آهنگ (Your song) که یکی از بهترین آهنگاش که ما از ابتدای شروع کنسرت منتظر شنیدنش بودیم، به سالن برگردوند!

البته، یکی از جذابترین بخش های این کنسرت، اجرای بسیار جذاب و هنرمندانه دو جوان سولیست بود که خیلی مورد تشویق قرار گرفتند!

خلاصه این که، عصر یکشنبه گذشته، عصر بسیار خاطره انگیزی برای ما بود! آرزو می کنم چنین عصرهای شیرین همراه با شانس هایی این چنین شیرین برای همه ی شما اتفاق بیفته!