زندگی یک هدیه است که باید از آن لذت برد، نه مشکلی که حلش کرد.

که باید از آن لذت برد،

نه مشکلی که حلش کرد.

هرگز فراموش نمی کنم روزهای اول کاری را در این جا " بخش فارسی رادیو بین المللی چین" اولین روز کاری و کوهی از اخبار سیاسی و اقتصادی! سخن از جنگ بود و کشتن و کشته شدن. لیبی، قذافی و پسران قذافی! مصر، تجمع میلیونی مردم در میدان التحریر! درگیری های خونین در یمن، عراق! حملات انتحاری در افغانستان، پاکستان! دخالت های آمریکا، ناتو، کشته شدن بن لادن بمب خبری سال گذشته و ...

خلاصه این که آن حجم خبر و دست تنها بودن من و مهم تر از همه نگرانی های کارمندان چینی بخش، فرصتی به من نمی داد تا دلتنگ وطن شوم. گفتم نگرانی کارمندان چینی!

بد نیست اشاره کنم به نکته ای در قانون کاری این کشور پهناور!

قبل از هرچیز باید بگویم که اصلا تصور یک فضای کاری در ایران را با کشور چین مقایسه نکنید! این که به محض ورود به محل کار اول با صدای بلند سلام و احوالپرسی داشته باشید و گاهی بخشی از زمان کار را به خوش و بش کردن و بحث درباره کار و ...بگذرانید. این جا باید راس ساعت مشخص شده کار را شروع کرده و تمام کنید، حتی یک دقیقه هم زمان جا به جا نمی شود.

در این جا، وقتی کار شروع شود، صحبت کردن تعطیل است تا پایان کار، حتی اگر کسی وارد دفتر کار شود، نه سلام می دهد و نه سلام می شنود. خارج از فضای کاری هم اصلا صحبت از کار نیست. همه به سمت رستوران می روند و در آن جا همزمان با خوردن ناهار در ساعت یازده قبل از ظهر و شام در ساعت پنج بعد از ظهر! با یکدیگر خوش و بش می کنند و از خوردن غذا لذت می برند! در محیط اداری هم اگر کار پایان بگیرد، ناگهان همه با هم شروع به صحبت می کنند، اصولا چینی ها از مرد و زن تن صدای بالایی دارند!!! (من حدس می زنم به خاطر آوای زبانی آن ها باشد)

روزهای اول در این همهمه نمی توانستم تمرکز کنم و یک خبر را بارها می خواندم!!!

اما آن نیز بگذشت! حالا پس از گذشت یک سال با کمک مسوولین و همکاران مهربان چینی و حضور هموطنانم در این بخش، روزگار خوشی را سپری می کنم. حالا فرصت دارم تا با قدم زدن زیر درختان به هم پیوسته پشت ساختمان رادیو، دلتنگی هایم را به باد بسپارم که به وطنم برساند!

این جا را دوست دارم، چرا که مردمانش آن قدر خوب بودند که نگذاشتند چیزی را به اسم غم غربت تجربه کنم. احساسی که همیشه آن هایی که دور از وطن هستند، از آن گفته اند و بر غم آن ها که در خانه چشم انتظارشان هستند می افزایند.

و اما ... این جا در این صفحه از وبلاگ قصد دارم از اولین دیدارها بنویسم! دیدار از آن چه که سبب شگفتی مان شده است!!! دیدار من، دیدار تو، دیدار هر آن کس که بهانه ای را برای نوشتن در این صفحه برانگیزاند. بیایید تا با هم همراه شویم، برای شنیدن اولین تجربه هایمان!