در هر جای شهر پکن که قدم می زنی ناخود آگاه با یک معبد یا عبادتگاه بودایی برخورد می کنید. همیشه حال و هوای اماکن مذهبی، حال به هر دین و مسلک و مرامی که باشد، روحانی است و قابل ستایش. گاهی اوقات حضور روحانی و درک فضای محل عبادتگاه خود لذتی دارد که شاید وصف ناشدنی باشد. نکته جالبی که در ابتدای ورود به این معابد وجود دارد این است که فضا آنقدر جدید و شگفت انگیز است که تصور عبادت در این محل برای چند لحظه از ذهن آدمی می پرد بیشتر جذب نقش و نگار و رنگ ها می شوی! معماری و فضای کاملا متفاوت با آنچه که ما از مسجدو عبادت در ذهن داریم، ما را به فکر وا می دارد و ناخود آگاه به زبان می آوریم که این هم روشی از روش های پرستش پروردگار است و اینجاست که باید گفت: هر چه می خواهد دل تنگت بگو!!!
در فضا که قرار می گیری در برابرت راه می بینی و مسیر تا به جایگاه و سرسرای اصلی معبد برسی.
هر که را طاووس خواهد جور هندوستان کشد!
عبادت کنندگان هنوز به رسم آیین گذشته و نیاکان خود از این معابد دیدن می کنند و مراسم عبادی آیین پرستش خود را به جای می آوردند.
در سرسرا و عبادتگاه اصلی مجسمه های بزرگ و کوچک بودا قرار دارد. هر باور و اندیشه ای که در آیین بودا به آن اعتقادی هست، مجسمه بودایی به شکلی مرتبط با آن مفهوم ساخته و پرداخته شده است. همین موضوع خود یکی از شاخه های هنری بارز و مهم چین باستان و چین امروزی به شمار می رود. هنر تزیین معابد، هنر پیکر تراشی و ساخت تندیس های برنجی و نقاشی های دیواری و بسیاری هنرهای ریز و درشت بودایی از همین معابد سرچشمه گرفته است و موبدان در اوقات روز علاوه بر بحث و عبادت، دستی در هنر نیز داشته اند. گویا که با انجام فعالیتهای هنری و نقاشی بخشی از سیر و سلوک موبدان نیز انجام می شده و هنر در تدهیب نفس موبدان تاثیر به سزایی داشته است. هر معبد و نقش و هر مجسمه بودا داستان هایی در دل خود نهفته دارد که بیش از پیش فشای معابد را مرموز تر و بهت انگیز تر می کند
