در میان مردم هر شهر و کشوری که پرسه می زنی، حال زبان بدانی و بفهمی چه می گویند و یا اینکه هیچ ندانی از زبان و گویش آنها، با دیدن رفتار و منش تا حدی می توان فهمید که آمال و آرزوها و باورهای آنها ریشه در چه دارد و چه قدر با داشته ها و پیشینه تو هماهنگ و هم خوان است و برخی از آنها چه قدر عجیب و دور از ذهن که گاه با دیدن آنها با خود می گویی: آری!!! این هم یک جورش است!!!
در طول سفرهای شهری که گاه به قشد خرید روزانه است و گاه به هدف دیدن جاهای دیدنی، برخورد آدم هایی را می بینی که به نظر می رسد بیش از این که از داشته های سرشار و عمیق هرهنگی و پیشینه بی بدیل تاریخی خود آگاه باشند، شهروندانی عادی و سختکوش اند و بیشتر در گیر روزمرگی و کار. البته از تاثیرات نوین شدن روزگار و پیشرفت جوامع بشری نمی توان گذشت که با تیغ برنده خود سر از تن بیشتر عواطف انسانی و دغدغه های فرهنگی مرمان سرزمین های باستانی از جمله سرزمین مادری خودمان، بریده است.
باری سخن از آنجا بود که چینی ها به نظر فراموش کار تر از مردمان پارس اند و گاه کم عاطفه تر. اما در ظاهر این گونه است که شاید بی تفاوت از کنار آیین و آداب دیرینه خود می گذرند اما در برگزاری این آداب و رسوم بسیار مقید و پایبند هستند. از نشانه های حاکی از نگهبانی از آیین های سرزمین مادری روزشمار باستانی چینی است از که از انواع روزشماران قمری است و سال به سال با اندک تغییری حوادث و روزهای مهم باستانی را به مردم سرزمین آفتاب گوشزد می کند. نوزاد که متولد می شود روز تولد در روزشمار چینی در نام گذاری نوزاد کم اثر نیست و دیده می شود که جشن تولد را بر اساس روز تولد در روزشمار باستانی برگزار می کنند. مهمترین آیین هر ساله، نوروز یا بهار باستانی چینی است که با مفاهیم و نمادهای ویژه اش بر اساس همین روزشمار تحویل و آغاز می شود. جشن فانوس، روزهای ادای احترام به درگذشتگان، عید مهتاب و از این دست مراسم موجبات و دلیل و گاهی کم کاری به قصد فراموش کردن آیین و آداب باستانی را از میان برده و مفاهیم باستانی را زنده نگه می دارد. حال آنکه مانند هر جامعه سنتی که پای در راه نوین شدن می گذارد، گاه فرزندان جدید آداب کهنه سربازان قدیم رزم زندگی را کم داشته و بی توجهی می کنند که خود جای اندیشه دارد.
