چین

از روزگار قدیم و جدید، هر وقت حرف از جایی دور به میان می آمد یکی از گزینه ها بدون شک چین بود!!! هر چند که تجربه ای هم نداشتیم از عالم بیرون از خاک پاک وطن، اما به دلیل وطنی بودن چین را جای بسی دور می دانستیم و اگر کسی را می خواستیم حواله به جای دوری دهیم یا روانه هندش می کردیم یا چین. خلاصه چین جای دوری بود هر قدر هم جاهای دورتری را می شناختیم و می آموختیم که چین در همین نزدیکی هاست و گذشته از فاصله زمانی و مکانی سال ها علاقه و دوستی به میان بوده، باز هم چین برای ما دور بود و بیش از دور بودن غریب و ناشناخته. آنچه که از چین در ذهن داشتیم شاید از رسوبات تصاویر فیلم هایی سیاه سفید و قدیمی بود که در آنها کرور کرور سرباز جان بر کف بی اندیشه غم نان و ترس از جان به سوی لشکر دشمن یورش می بردند که گاه به رسم عادت فیلم های خودی یکی را نشان می کردی و هر قهرمانی که در فیلم دل بسته اش می شدی، در یکی از همین یورش ها تیر غیبی می خورد و غرق در خون پرچم پیشرویی خود را به دست دیگری می سپرد و جان تسلیم می کرد به راه وطن. گاه فکر می کردیم که چقدر قهرمان دارند این چینی ها که هر آن یکی جای دیگری را می گیرد. هر از گاهی هم خبر می رسید که جمعیت این سرزمین بیش از آنی ست که به شمار آید و ....

کوتاه سخن این که شنیدن کی بود مانند دیدن.

وقتی وارد پکن می شوی دو جاده تاریخ کهن و دوران نوین به هم می رسند. از سویی چشم می دوانی تا انتهای شهر ممنوعه بیابی و از سوی دیگر ساختمان های جدید و نوین را می بینی که کلاه از سرت می افتد وقت دیدنشان. مردمانی را می بینی که عین همان فیلم ها سخت کوشند و کاری، با این تفاوت که در نبرد در زندگی آزموده و جان بر کفند و خبری از چکاچک شمشیر نیست و هیاهوی آهن و فولاد و روزمرگی به گوش می رسد.

احساس غالب حیرت از همسایگی روزگاران دیرینه است و زندگی امروزی. هر قدم که بر می داری تاریخ می بینی و مردمانی آمیخته به تاریخ و باورهای دیرینه که آغشته اند خود را به تلاش و پیشرفت.

در این گفتارها و نوشتارها بیشتر به فرهنگ و تاریخ و زندگی در چین و ما چین خواهیم پرداخت.