سعادت را با دستان خود می دوزند

بعد از ظهر یک روز بسیار گرم از ماه ژوئن است. آفتاب همچون آتشی سوزان زمین را می خشکاند. تاک انگور اما سایه ای دل انگیز بر حیاط خانه گسترانیده است.

صدایِ ریزِ تق و تق ِ بیش از ده چرخ خیاطی که بی وقفه سوزن های خود را به کار وادار کرده اند از چند اتاق شمالی خانه شنیده می شود. پارچه های رنگارنگ چیت در میان دستان زحمتکش کارگران به رقص آمده اند. دقایقی دیگر پارچه ها هر کدام با اشکال گوناگون و زیبا از زیر دست آنان خارج می شوند.

اینجا مرکز گلدوزی و بافندگی سنتی روستای «جیا کا» شهرستان «هه تیان» واقع در جنوب «منطقۀ خودمختار شین جیان اویغور» است.

این مرکز به کمک شهر پکن، ماه مه سال گذشتۀ میلادی تاسیس شده است.

یکی از کارمندان این مرکز، خانم 53 سالۀ اویغوری، به نام «تورسون نشاخان» است. او مهارت بالایی در تولید لباس دارد، و درحال حاضر به عنوان مسئول بخش لباس های بچه گانه و بزرگسال در این مرکز فعالیت می کند.

هوا بسیار گرم است. با آنکه بادبزن برقی به طور پیوسته می چرخد و می چرخد تا زنان را خنک کند که بتوانند چرخ زندگی خود را به چرخش درآورند، اما باز هم عرق از سروروی این زنان سرازیر شده است. خانم تورسون نشاخان در حالیکه دامن زیبای زرد رنگ اویغوری به تن دارد با چهره ای پرنشاط به ما می گوید:«من از سن دوازده سالگی شروع به کار در دوخت و دوز و بافت لباس کردم. این هنر را نزد پیرزنی از شهر «هه تیان» آموختم. البته او بسیار ضعیف بود. تا اینکه سال گذشته مرکز گلدوزی و بافندگی سنتی در روستای ما تاسیس شد و مقامات شهرستانی، زنان روستای ما را به شرکت در کلاس های آموزشی در این مرکز تشویق کرده و از اساتید حرفه ای برای آموزش به علاقه مندان دعوت کردند. من بدون هیچ تردیدی در این کلاس ها شرکت کردم و تاحالا در این مرکز فعالیت می کنم.»

خانم«قه هه منیشا» مسئول دفتر فدراسیون زنان شهرستان هه تیان، می گوید:«حدود 30 ت 40 درصد از اهالی روستای چیاکا در کار گلدوزی، قالی بافی، و بافت و دوخت لباس، بسیار با استعداد هستند. اما بدلیل نداشتن امکانات لازم، در سطح پایین

باقی مانده اند.»

ژوئن سال گذشته، با تاسیس دفتر فرماندهی شهر پکن، فدراسیون زنان شهر پکن، پس از بازرسی در روستای چیاکا، برای کمک به منطقۀ هه تیان شین جیان، از ادارۀ فناوری و فدارسیون محلی خواست، تا یک مرکز گلدوزی و بافندگی سنتی در این روستا ایجاد کند. دعوت از اساتید ماهر برای آموزش و تشویق روستاییان برای شرکت در کلاس ها، از دیگر مواردی بود که برای راه اندازی این مرکز درنظر گرفته شد.

از طرفی دیگر، با ارتباط برقرار کردن با فروشگاه ها، کمک های لازم در اختیار این مرکز برای عرضه و فروش تولیداتشان قرار گرفت. به این ترتیب بسیاری از روستاییان، مخصوصا بانوان روستایی، علاقه مند به شرکت در این کلاس ها شدند و حالا در کنار فعالیت کشاورزی، کار دیگری فراگرفته اند که می تواند به افزایش در آمد خانواده هایشان کمک کند.»

خانم قه مه نیشا در ادامه می گوید:«در حال حاضر حدود 140 نفر دراین مرکز مشغول به کار هستند. تولیدات عمدۀ اینجا، لباس های بچه گانه و بزرگسال است. کارگران در اینجا هر روز 50 تا 100 یوان حقوق دریافت می کنند و به طور متوسط، هر نفر ماهانه 2000 یوان حقوق می گیرد.»

در حالی که ما با خانم تورسون نشاخان صحبت می کنیم. زن جوانی که یک قطعه چیت در دست دارد برای پرسیدن سوالی نزد خانم نشاخان می آید. نام این زن «گولازاتی» است و به تازگی در این مرکز مشغول به کار شده است.

گولازاتی به ما می گوید:«پیش از این اصلا چیزی از دوخت و بافت لباس نمی دانستم.

تا اینکه همراه خان تورسون نشاخان در کلاس های آموزشی شهرستان شرکت کرده و در آنجا شروع به دوخت و بافت لباس های بچه گانه کردم.»

حالا مهارت گولازاتی به کمک دیگران، بسیار شده و هر ماه ششصد یوان حقوق دریافت می کند.

گولازاتی در حالیکه گونه هایش از شرم سرخ شده، به آرامی می گوید:«با این پول اوضاع زندگی ما بهتر شده است. قبلا فقط شوهرم کار می کرد. اما الان من هم

می توانم در تامین معاش، به خانواده ام کمک کنم.»

چند دقیقه بعد، به کمک خانم نشاخان، مشکل گولازاتی حل می شود.

خانم نشاخان می گوید:«او پیش از آنکه در کلاس های آموزشی تولید لباس شرکت کند، کمی با این حرفه آشنا بود ولی نمی توانست به صورت حرفه ای و زیبا کارهایش را آماده کند.»

در کلاس های آموزشی، اساتید متبحر از شهرهای بزرگ، الگوی ساده و روش آماده کردن لباس های زیبا را به هنرآموزان آموختند و مهارت آنها را در این زمینه ارتقا دادند.

خانم تورسون نشاخان در این مورد می گوید:«من در آن کلاس ها تازه متوجه شدم که روش های حرفه ای تولید لباس با روشی که من کار می کردم کاملا فرق می کرد. اساتید به ما آموختند که چطور از دستگاه های جدید استفاده کنیم.»

به گفتۀ خانم نشاخان او هر روز به مدت هشت تا ده ساعت در این مرکز کار می کند و هرماه تقریبا 2000 یوان حقوق می گیرد. با افزایش درآمد وی، اوضاع زندگی اش بهتر شده است.»

او می گوید:«پیش از این، هیچ کاری نداشتم و در کنار کار کشاورزی خودم در خانه لباس می دوختم و بعضی اوقات، هر لباس را فقط به قیمت 5 تا 10 یوان می فروختم. تا اینکه سال گذشته به مرکز گلدوزی و بافندگی روستا آمدم و مهارت تولید لباس را آموختم، حالا هر لباسی که آماده می کنم به مبلغ 50 یوان ارزش دارد. به این ترتیب

می توانم خوراک و پوشاک بهتری برای خود فراهم کنم.»

بسیاری از آشنایان خانم نشاخان که شاهد توانایی و مهارت او و تغییر اوضاع زندگیش از طریق شرکت در کلاس های آموزشی شدند و دیدند که او توانسته به این ترتیب کاری برای خود دست و پا کند، تصمیم به شرکت در این کلاس ها گرفتند.

خانم نشاخان می گوید:«یکی از دوستان من دچار معلولیت از ناحیۀ پا است. روزگار برای او بسیار سخت می گذشت. ولی وقتی موقعیت مرا دید او هم در این کلاس ها ثبت نام کرد. حالا او در این مرکز کار می کند و توانسته با حقوق خود یک ماشین لباسشویی بخرد و دیگر مجبور نیست با نقصی که دارد سخت کار کند.»

خانم قه هه منیشا رییس دفتر فدراسیون، زنان شهرستان هه تیان را معرفی کرد. آ

نها می خواستند از طریق برگزاری کلاس های آموزشی بیشتر، به زنان اویغوری در تولید لباس با مهارت بالا کمک کنند. در این زمینه آنها خود کمک های لازم از نهادهای مربوطه دریافت کردند. سال گذشته نشست کاری دولت مرکزی چین دربارۀ منطقۀ خودمختار شین جیان برگزار شد و شهر پکن به عنوان شهر کمکرسان به منطقۀ

هه تیان، بسیار به حفاظت و توسعۀ صنایع دستی ملیت اویغور اهمیت می دهد.

خانم منیشا می گوید:«امسال فدراسیون زنان شهر پکن، با اختصاص سرمایۀ 100 هزار یوآنی، یک مرکز نمونۀ صنایع دستی را ایجاد کرده و در پایان سال جاری میلادی، این مرکز تاسیس خواهد شد.»

او می افزاید:«شهر پکن با استفاده از برتری خود در منابع انسانی، طراحان حرفه ای از آکادمی هنری مرکزی چین، برای طراحی نقشه هایی با ویژگی ملیت اویغور و نقشه های مدرن، دعوت خواهد کرد. به این ترتیب بیشتر زنان اویغوری از طریق شرکت در کلاس های آموزشی می توانند سعادت را با دستان خود بدوزند.»

با اشاره به مرکز نمونۀ صنایع دستی جدید، خانم تورسون نشاخان که بی صبرانه منتظر راه اندازی این مرکز است می گوید:«تا آن زمان ماشین های جدیدی وارد خواهد شد و ما به پارچه های قشنگ تر با کیفیت بهتری نیاز خواهیم داشت. اطمینان دارم که آیندۀ ما نیز، زیباتر خواهد شد.»