بهره مندی زندگی کشاورزان از کشاورزی در گبی

هنگامی که دربارۀ صحرای گبی صحبت می شود، ناخودآگاه منظرۀ یک زمین بایر، بدون هیچگونه طبیعت سبز در ذهن انسان متصور می شود. فقر و کمیِ جمعیت نیز، نشانه هایی از این منطقه به نظر می رسد.

اما خبرنگاران رادیو بین المللی چین، اخیرا هنگام مصاحبه در «که جو» در «شین جیان» که کوه و صحرای گبی 90 درصد آن را تشکیل داده است، زمینی پربار با چمنزار فراوان یافته اند که در آن از سیستم کشاورزی پایه ای با فناوری جدید و پیشرفته بهره می برند. حال با خبرنگاران ما همراه شوید تا خوشبختی کشاورزان گبی را با آنها احساس کنید.

منطقۀ «که جو» با میزان بارش کم، بیشتر پوشیده از کوه، گبی و مرتع است. مردم بومی طی سال های گذشته، صحرانشین بوده اند. به دنبال افزایش جمعیت، منابع مراتع به تدریج کاهش یافت. با توجه به این مشکل، دفتر کمکرسانی «استان جیان سو» در «که جو» از دور دومِ کمکرسانی به شین جیان تا کنون، که دولت مرکز چین در سال 2010 میلادی آن را آغاز کرد، با استفاده از فن آوری کشاورزی پیشرفته، در گبی گرمخانه هایی را ساخته اند و کشاورزی با بهره گیری از فناوری جدید فعالیت خود را گسترش داده اند. آقای «جان جیان» معاون فرماندۀ دفتر یاد شده به خبرنگاران می گوید:

«در آمد سرانۀ سالانۀ بسیاری از رمه داران در اینجا، فقط یک هزارو 500 یوان بوده و سطح زندگی آنان بسیار پایین است. یکی از مهمترین وظایف ما انتقال مردم مراتع نشین به مناطق دیگر است. ما با استفاده از فناوری جدید کشاورزی از استان جیان سو، برای کاشت میوه وسبزیجات در گلخانه به آنها کمک کردیم. از این رو مردمی که از مراتع به مناطق دیگری منتقل شده اند از طریق کشت، درآمد خود را ارتقا داده اند. کسانی هم که در مرتع مانده اند، می توانند از منابع بیشتر سرانه بهره مند شوند. ما امیدواریم که از این طریق، به زندگی بیشتر رمه داران با درآمد ثابت کمک کرده باشیم.»

از سال گذشته تا کنون، استان جیان سو، کمکرسانی به سه شهر و شهرستان «آتوشی»، «آهه چی» و «اوچا» در «که جو» را آغاز کرده است. از برنامه های این استان گسترش کشاورزی از سال 2011 تا 2015 میلادی است که به همین منظور بیش از 100 میلیون یوان برای آن اختصاص داده و از کارشناسان کشاورزی دعوت کرده است تا با استفاده از فناوری جدید از جمله کاشت در گلخانه، رمه داران محلی را در این زمینه ها آموزش دهند. میدان فناوری گبی در شهرک «سونتاگ» یکی از نتایج این کمکرسانی ها است.

هنگامیکه وارد گلخانه های این میدان می شوید، سبزیجات و میوه های فراوانی از جمله هندوانه و خربزه به چشم می خورند. «عبدالرسول امام» معاون دبیر کمیتۀ حزب کمونیست «شهرک سونتاگ» به خبرنگارن می گوید که یک سال پیش، کارمندان جیان سو با سرمایه و فناوری کاشت در گلخانه به «که جو» آمدند. وی می گوید:

«پیش از این، در این محل کار کشاورزی انجام نمی شد. اینجا گبی بود و تنها برای چراندن رمه مناسب بود. مردم اطلاعاتی دربارۀ فناوری نداشته و آن را باور نداشتند. ما هیچ چیز دربارۀ گلخانه نمی دانستیم. از ماه اوت سال گذشته تا کنون، کارمندان، تکنیک های کشاورزی پایه ای، باغبانی و پرورش گیاهان را به کادر فنی ما آموختند.»

وی می افزاید:«همچنین دولت محلی در سال گذشته، گلخانه ها را بطور رایگان در اختیار کشاورزان قرار داده و هزینۀ برق و آب را در نخستین سال کاهش دادند و به این ترتیب آنها را برای کشت در گلخانه تشویق کردند. اما بسیاری از مردم صحرانشین باور نداشتند که دراین زمین بایر، میوه و محصولات کشاورزی کشت شود.

«لی تی پو عبدالکریم» از پرسنل فنی شهرک سونتاگ می گوید:

بعضی از دهقانان کم سواد ، این مسئله را باور نمی کردند. ما آنان را به گلخانه های دیگر هدایت کردیم و در آنجا خودشان توانستند با کسانی که این کار را آغاز کرده بودند، صحبت کنند. این مسئله بسیار مفید واقع شد. پس از این، آنها به کشت در گلخانه اطمینان حاصل کردند.

«ماموتیان بای کی لی» 26 ساله، یکی از افراد فعال در کشت گلخانه ای است.

او قبل از شروع به این کار، عمدتا از طریق کارهای کوتاه مدت زندگی خود و چهار عضو خانواده اش را تامین می کرد.

کشت در گلخانه در شهرک سونتاگ، از سال گذشته گسترش یافت. خانوادۀ ماموتیان سه گلخانه آماده کردند. او با راهنمایی کادر فنی، با چگونگی کاشت سبزیجات و میوه هایی از جمله، خیار، فلفل و هندوانه آشنا شد. این کار باعث بهبود اوضاع زندگی او و خانواده اش شد. وی می گوید:

«پیش از آنکه بخواهم کار کشت در گلخانه را آغاز کنم، زندگی خانوادۀ من بسیار به سختی می گذشت. من هر روز کارهای کوتاه مدت و موقت انجام می دادم و درآمدم بسیار اندک بود. تا اینکه دولت محلی سال گذشته سه گلخانه به من داد. در اولین سال کشت، من محصولات فراوانی به دست آوردم. درآمد سرانۀ خانوادۀ من از یک هزار و 500 یوان در گذشته به 2 هزار و 500 یوان ارتقا یافت.»

پس از افزایش درآمد، او توانسته تلویزیون و موتور بخرد.

علاوه بر اینها، توسعۀ کشاورزی پایه ای، همچنین به رمه داران محلی هم کمک کرده است که سبزیجات خود را از گلخانه تامین کنند.

«نوربیا سیمایی» همسر ماموتیان بای کی لی با شادی می گوید:«پس از شروع به کشت در گلخانه، خوراک خانۀ ما نیز فراوان شد.» او می افزاید:

«قبلاً سبزیجات و گوشت خود را از مغازه ها می خریدیم. اما الان با کشت در گلخانه، دیگر برای خرید اغذیه به مغازه نمی رویم. کافی است تا از سبزیجاتی که خودمان کاشته ایم، استفاده کنیم.»

معاون دبیر حزب کمونیست شهرک سونتاگ به خبرنگاران می گوید:«اکنون بیش از 80 درصد کشاورزان و رمه داران این شهرک تحت آموزش و پرورش فناوری کشاورزی پایه ای قرار گرفته اند. مناطق بسیاری در «که جو» وجود دارد که مثل این شهرک، از طریق فناوری گلخانه ای، توانسته اند درآمد خود را ارتقا دهند. آنها باور کرده اند که توسعۀ مناطق اقلیت های ملی، در حمایت از سیاست مرکزی حزب کمونیست تحت هدایت همتایان خود در پروژه های جیان سو، و زحمات خود، باعث تامین مالی آنها شده و برایشان خوشبختی به ارمغان می آورد.