از سیر تا پیاز چین – قسمت 13: سفر به استان چین هائی(4)

روز چهارم - 13 اوت

سفر به شهرستان دآ تون و دیدار با استاد «مآ»، از استادان بنام موسیقی هو آر. در مسیر حرکت به سمت دآ تون، یک کارخانۀ زغال سنگ جلب نظر می‌کرد و عجیب آنکه خیلی نزدیک به این شهرستان قرار داشت. پس از پرس و جوی فراوان به مرکز فرهنگی حزب کمونیست چین در این شهرستان رسیدیم. در طبقه دوم این ساختمان، یک نمایشگاه از آثار خیمه شب بازی مخصوص چینی‌ها برپا بود که شخصیت‌های معروف این هنر سنتی را با استفاده از پوست گاو و به شکل بسیار زیبایی ساخته بودند و بر روی قاب های مجزا بر دیوار آویخته بودند. هر کدام از قاب ها، یک شخصیت و یا یک روایت تاریخی از هنر قدیمی خیمه شب بازی چین را نشان می داد. یکی از مسئولان حاضر، توضیحاتی در خصوص هر یک از قاب های بر روی دیوار می‌داد و فیلم‌برداری هم از لحظات حضور ما در این سالن نمایش، صورت گرفت.

پس از آن، به اتاق اجتماعات این مرکز هدایت شدیم که آقای «مآ» و دو تن از شاگردانش انتظار ما را می کشیدند. آقای مآ با اشاره به تاریخچۀ آواز هو آر گفت که این نوع آواز از زمزمۀ دلتنگی های کارگران مشغول به کار بر روی زمین‌های ملّاکین و اربابان آغاز شده و به نوعی ترانه عاشقانه برای ابراز عشق از طرف عاشق به معشوق تبدیل گردیده است. او در پاسخ به سؤال من با قاطعیت گفت که زنان این آواز را برای مرد مورد علاقه خود نمی‌خوانند و معمولاً این ترانه ابراز عشق جنس مذکر به مونث است!!!

با شنیدن دو ترانه هوآر که استاد و شاگردانش اجرا کردند، از آن‌ها خداحافظی کرده و به کوه لائو نی شان که در لغت به معنی کوه ارباب می باشد، رفتیم. این کوه محل تولد آواز هو آر است و کارگران شاغل در زمین‌های کشاورزی در این منطقه، این آواز را صدها سال قبل، ابداع کرده اند. محل بسیار زیبایی بود که در قسمت قله آن، یک آنتن رادیویی بسیار بزرگ کار گذاشته بودند.

در آن ارتفاع، حشرات زیادی وجود داشتند که هیچ یک از اعضای گروه از گزندشان در امان نماند.

بعدازظهر همان روز، از طریق جاده ای کوهستانی و بسیار باصفا، راهی شهرستان گویی ده شدیم.

در بلندترین نقطه مسیر، که تابلوی راهنمایی و رانندگی چین ، ارتفاع آن را نسبت به آب‌های آزاد، 3850 متر نشان می داد، یک محل زیارت بودائیان بر پا شده بود. جالب است بدانید که در دین بودایی، پیروان آن از نقاط بلند زمین، برای دعا و برپایی داربستی به منظور اصطلاحاً دخیل بستن، استفاده می‌کنند چرا که آن نقاط را به سبب بلندی ارتفاعشان، نزدیک‌تر به خدا می دانند. گاو های تبتی فراوانی هم در مسیر دیده می‌شدند که زیبایی خاص خود را داشت.

حوالی ساعت 7 شب به شهرستان گویی ده رسیدیم و در مدخل ورودی شهر، مورد استقبال گرم مقامات دولتی این شهرستان که منتظر ما بودند، قرار گرفتیم. پس از استراحتی کوتاه، به یک تالار آواز خوانی ملیت تبتی رفتیم که با رقص محلی آنان همراه بود. استقبال ساکنان این شهرستان کوچک از این نوع مراسم در یک روز وسط هفته، بسیار خوب بود. به محض ورود ما به این تالار، بر روی پرده نمایش الکترونیکی بر روی سن، از حضور گروه سی.آر.آی با ذکر تعداد دقیق اعضای گروه ما، تقدیر و تشکر گردید که در نوع خود جالب بود.