از سیر تا پیاز چین – قسمت دوازدهم: سفر به استان چین هائی(3)

روز سوم – 12 اوت

قرار بود صبح خیلی زود به سمت کوهی که پارک طبیعی حفاظت شدۀ من دا نام داشته و در 110 کیلومتری شون هوآ قرار دارد و دریاچۀ زیبایی در بالای آن واقع شده، برویم که به دلیل بارندگی شدید و لغزنده بودن احتمالی مسیر، مجبور به تغییر برنامه شدیم. حدود ساعت 9 صبح، جاده ای که روز قبل از شی نین به سمت جی شی آمده بودیم را بازگشته و پس از عبور از شی نین، به شهرستان هو جو (互助) رسیدیم.

هو جو خیلی بزرگ‌تر از جی شی بود و بسیاری از ساکنان آن ملیت هان بودند که اغلب چینی‌ها را شامل می شود. پس از قراردادن وسایل در اتاق‌های هتل، به سمت یک محل ویژه پذیرایی ملیت توئو (土族) رفتیم که با پارچۀ سفیدی که به صورت شال به گردنمان انداختند، از ما پذیرایی کردند. در پاسخ سؤال ما در مورد این شال سفید، عنوان شد که این رسم متعلق به اکثر قومیت های بودایی و نزدیک به تبت است که میزبان با پارچه ای سفید رنگ به نشانۀ پاکی، با خالص ترین احساسات از میهمان خود استقبال می نماید.

در این مکان ویژه ملیت توئو که شمار آن‌ها به حدود یکصدهزار نفر می رسد، مراسم ویژه این ملیت با شکوه خاصی برگزار می شد. تعداد زیادی از جهانگردان چینی که از شهر شی آن، به این مکان آمده بودند، از سالن محصولات ویژه این ملیت که شامل گیاهان، صنایع دستی، البسه سنتی و غیره بود دیدن می‌کردند و برای خود سوغاتی می خریدند. در کنار این بازار، یک کارخانۀ سنتی مشروب سازی وجود داشت که مشروب خاصی را از نوعی گندم ویژه که در ارتفاع سه هزار متری از سطح دریا بعمل می آید، تولید می‌کرد و به گفته راهنمای مکان، توئو ها هر روز صبح خود را با خوردن یک لیوان از این مشروب آغاز می کنند. پس از تماشای برنامه‌های ویژه هو آر خوانی این قومیت و صرف ناهار بسیار لذیذی که برای ما تدارک دیده بودند، به هتل بازگشتیم. در شهرستان هو جو، میوه بسیار ارزان بود و در دست هر یک از رهگذران در خیابان، کیسه نایلونی پر از میوه دیده می‌شد که بی‌اختیار صحنه خرید میوه و دیگر مایحتاج روزانه هموطنان ایرانی را تداعی می کرد. (در اغلب کشورهای خارجی، به دلیل تفاوت فرهنگی و نیز گران بودن، میوه به صورت بسیار کم و دانه ای، خریداری می شود.

در کنار هتل، بوستانی توسط فرمانداری ایجاد شده بود که علاوه بر فضای سبز، تعدادی میز بیلیارد هم قرار داده شده بود که استفاده عموم از آن برای یک مرتبه بازی، یک یوان (حدود 1500 ریال) هزینه داشت. چینی‌ها مهارت ویژه ای در این بازی دارند و تماشای بازی آنان که توپ‌ها را یکی پس از دیگری و بدون خطا در سوراخ‌های کنار میز بیلیارد می انداختند، شور و هیجان خاصی ایجاد کرده بود.