از سیر تا پیاز چین – قسمت چهارم

هزینه بلیط یکسره این قطار، 25 یوان است که به مانند مترو ایران، کارت مقوایی هوشمندی به شما می دهند و باید از آن برای باز کردن درب های الکترونیکی ورود به پایانه سوار شدن به قطار استفاده کنید. اگر از آن دسته از افراد هستید که حوصله سوار شدن به قطار و پایین و بالا رفتن از پله های طولانی پایانه های آن را ندارید، از تاکسی استفاده کنید. یک آسانسور بسیار بزرگ شما را به پایانه تاکسی ها رهنمون می کند. یک صف تقریباً طولانی بسته به ساعت پرواز شما ممکن است پیش رویتان قرار داشته باشد. تاکسی ها، یکی پس از دیگری از راه می رسند و مسافران را با بار همراهشان سوار کرده و به سمت شهر، حرکت می کنند. اگر فکر می کنید که بتوانید در فرودگاه پکن، راننده تاکسی پیدا کنید که با شما انگلیسی صحبت کند، سخت در اشتباهید. از هر 1000 نفرشان، شاید یک نفر، آن هم در حد «هلو» و «یس» و« نو» قادر به گفتگو هستند. پس پیش از عزیمت به این شهر ( و کلاً هر شهر دیگر چین)، آدرس محلی که قرار است در آن اقامت داشته باشید را به زبان چینی در همراه داشته و آن در هنگام سوار شدن، را به راننده تاکسی نشان دهید. مابقی را به وی بسپارید. شما را در مقصد، صحیح و سالم پیاده می کند.

یکی از مواردی که باید به آن اشاره کنم این است که در فرودگاه شهر پکن، دستگاه های خودکاری تعبیه شده است که «سیم کارت تلفن همراه» می فروشند! تعجب کردید؟

درکشور چین، دو شرکت به عرضه خدمات تلفن همراه مشغولند که یکی چاینا موبایل و دیگری، چاینا یونیکام است. هر دو دولتی هستند ولی چاینا موبایل کمی از نظر آنتن دهی و مابقی قضایا بهتر است. شما با پرداخت 100 یوان، یک سیم کارت از دستگاه مزبور دریافت می کنید و می توانید آن را بلافاصله مورد استفاده قرار دهید. هزینه خود کارت، 10 یوان است و 90 یوان دیگر، به صورت اعتبار، به سیم کارت شما واریز می شود. به همین سادگی. در مورد استفاده از این دستگاه خودکار هم، اصلاً نگران نباشید چون به دو زبان چینی و انگلیسی است.

تاکسی های پکن رنگ آمیزی شادی دارند و به رنگ های سبز، سرمه ای و زرشکی دیده می شوند. البته همه آن ها دارای یک وجه مشترکند و آن، نوار زرد رنگی است که در دو طرف تاکسی مشاهده می شود. این نوار زرد رنگ، تقریباً 20 سانتی متر عرض دارد و تمامی سپر جلو، نصفی از درب های جلو و عقب هر دو طرف و نیز کل سپر عقب را در بر می گیرد.

 یک صفحه کوچک به اندازه کف دست، در زیر آیینه داخل تاکسی های پکن، تعبیه شده است که وجه داخلی آن مشکی رنگ و وجه خارجی آن، قرمز رنگ است. بر روی وجه قرمز رنگ به انگلیسی و چینی، «فور هایر!» (برای کرایه) نوشته شده است. جنس این صفحه، پلاستیکی است و با گیره ای به آیینه وصل شده است. این صفحه، قابلیت چرخش دورانی 90 درجه ای دارد.

 در صورتیکه، قسمت قرمز رنگ آن، از شیشه جلوی تاکسی، قابل دیدن باشد، به معنای آن است که آن تاکسی خالی است و می توانید با بلند کردن دست خود، آن را برای سوار شدن، متوقف کنید. به محض سوار شدن شما، راننده از شما به زبان چینی سوال می کند: «چو نار نا؟» یعنی: « کجا می روید؟» همان طور که گفتم باید آدرس محلی که مقصد شماست به زبان چینی همراه داشته باشید و آن را به راننده نشان دهید. اگر وی مقصد شما را تشخیص داد، آن صفحه کوچک را می چرخاند. با این کار، وجهه قرمز رنگ آن صفحه، دیگر از شیشه جلوی تاکسی قابل دیدن نیست و تاکسیمتر هم بلافاصله پس از این کار، شروع به کار می کند.

ورودی تاکسی های پکن در حال حاضر (2010 میلادی) 10 یوان است و مسافت آزاد آن ها 3 کیلومتر می باشد. پس از آن، به ازای هر یک کیلومتر، 2 یوان به مبلغ نمایش داده شده در تاکسیمتر، اضافه می شود.