خاطرات من از نوروز در ایران

اوائل سال 2007، یعنی پایان سال 1385 شمسی، برای ایجاد دفتر رادیوی بین المللی چین در تهران به این شهر رسیدم. آن موقع بسیار مشغول بودم و هر روز صبح از منزل بیرون می رفتم بیرون و عصر مراجعت می کردم. از این رو فرصتی نداشتم با همسایگان جدیدم آشنا شوم. همسایه من یک خانم نسبتا مسن بود و هر بار که قصد داشتم از منزل خارج شوم، او درب آپارتمان خود را باز نموده و به من نگاه می کرد ولی هیچ حرفی نمی زد. احساس می کردم تحت نظر گرفته شده ام و از این بابت بسیار ناراحت بودم.

روزی، چند روز مانده به عید نوروز ایرانی، زنگ آپارتمان من به صدا درآمد. وقتی در را باز کردم دیدم که خانم همسایه ام، ظرفی پر از یک نوع غذای سنتی ایرانی که قبلا ندیده بودم در دست دارد. از تعجب شاخ در آوردم! وی رو به من کرد و گفت: «سال نو مبارک! این دلمه فلفل و دلمه کلم، از غذاهای سنتی ایرانی است. امیدوارم دوست داشته باشید. دیدم شما همیشه مشغول هستید و فرصتی پیش نیامده بود با شما آشنا شوم. دیدم عید آمده و فرصت را غنیمت شمردم. عید نوروز مبارک و صد سال به این سال ها!»

در این موقع من بسیار شرمنده شدم و بابت سوء ظنی که نسبت به ایشان داشتم خود را سرزنش کردم. وی همچنین از من دعوت کرد تا برای مهمانی به منزلش روم. همسر این خانم در جنگ ایران با عراق، شهید شده بود و فرزندانش هم جدا از وی زندگی می کردند و وی تنها زندگی می کرد. از آن پس، با این خانم دوست شدیم. وی همیشه انواع غذاهای خوشمزه و ستنی ایرانی برای من می آورد و من نیز بعضی اوقات غذای چینی می پختم و از وی دعوت می کردم.

عید نوروز اثر عمیقی در ذهن من باقی گذاشت. من به واسطۀ این عید، با مهمان نوازی و احساسات پرشور و حرارت ملت ایران آشنا شدم و فاصله ای من با مردم کمتر شد.

مسافرت

در یکی از روزهایی ماه مارس سال 2008(اواخر اسفند 1386)، برای استقبال دوستم با خودروی خود به فرودگاه امام خمینی تهران رفتم. هنگامی که به فرودگاه رسیدم، دریافتم که تمامی طبقات پارکینگ فرودگاه مملو از خودروهای پارک شده است. برخی از افراد، خودروی خود در کنار خیابان به صورت دوبله پارک کرده بودند. معمولاً در ایام عید، شلوغ ترین ترافیک را در ایران شاهد هستیم . بدلیل اینکه تعطیلات عید نوروز در این کشور بسیار طولانی است و به 14 تا 15 روز می رسد، مردم از این تعطیلات نهایت استفاده را کرده و به سفر می روند. تمامی خودروهایی که ظرفیت پارکینگ فرودگاه را پر کرده بودند، متعلق به مسافرانی بود که با هواپیما به سفر رفته بودند. تصمیم گرفتم که با دوستانم در این مدت به بندرعباس رفته و خرچنگ بخوریم. اما همه نتوانسیم چون بلیط هواپیما، اتوبوس و حتی قطار از ماه ها قبل فروش رفته بود.

در چین هم، همینطور است. میلیون ها نفر در ایام عید بهار چین، از این شهر به آن شهر سفر می کنند تا شب عید را در کنار خانواده خود باشند. این نشات میگیرد از فرهنگ خانواده دوستی ایران و چین که مردم، خانوادۀ خود و پدر و مادر خود را دوست دارند، به بزرگترها احترام می گذارند و دلشان می خواهد که در شب عید در کنار هم باشند.

تنها مشکلی که در طول مدت ایام عید در شهر تهران داشتم این بود که در آن زمان، بسیاری از فروشگاه ها و سوپرمارکت های بزرگ تعطیل بودند. من هم برای اینکه از گرسنگی تلف نشوم!!، باید قبل از تعطیلات، مقدار زیادی گوشت، سبزیجات و برنج بخرم. این موضوع، با پکن خیلی متفاوت است. تقریباً همه فروشگاه ها در مدت تعطیلات عید بهار چینی، باز است و با روش هایی مانند تخفیف و اعطای جوایز، مشتریان خود را جلب می کند. البته این وضع در ایران هم در حال تغییر است.