عبدالله رحمان و کارگاه دوزندگیش

«عبدالله رحمان» در شهر « ییه چن» منطقۀ خودمختار «شین جیان اویغور» به دنیا آمد. کودکی او در خانواده ای 11 نفره سپری شد که تنها نان آورشان پدرش بود. از همین رو خانوادۀ آنها بسیار فقیر بودند. او از کودکی بسیار به نقاشی و دوزندگی لباس های زیبای محلی علاقمند بود و آرزو داشت که روزی یک طراح لباس شود. اما زندگی سخت عبدالله مانع از تحقق آرزوی وی نشد.

در اوائل سال های 90 قرن گذشته، عبدالله با تلاش های بسیار موفق شد تا وارد دانشگاه نساجی چین شده و در رشتۀ طراحی لباس های قومی به تحصیل بپردازد. وی پس از اینکه از این دانشگاه فارغ التحصیل شد برای کسب مهارت بیشتر و ایجاد کارگاهی برای خود، در یک کارگاه دوزندگی لباس در «گوان جو» چین مشغول به کارشد.

پس از سال ها تلاش، عبدالله رحمان تجریبات بسیاری کسب کرد. مهارت وی در برش لباس کامل تر شده و با روش های مدرن مدیریت موسسات آشنا شد و بدین ترتیب دورنمای درخشانی برای خود رقم زد. او پس از کسب چنین مهارت هایی تصمیم گرفت تا به شین جیان بازگردد.

این طراح هنرمند، در شهر «ارومچی» آموزشگاهی برای تدریس مهارت برش و تولید لباس قومی ایجاد کرد. لباس ها یی که توسط این هنرمند تولید می شود، دارای طراحی جدید و با کیفیت بالا هستند که به کشورهای آسیای میانه صادر شده و به خوبی به فروش می رسند.

پس از درگذشت پدر عبدالله، وی به میل خود برای مراقبت از مادرش زندگی راحتش را در شهری بزرگ رها کرده و به زادگاه خود، شهر ییه چین بازمی گردد. پس از ورودش به ییه چین و گشت و گذار در بازار و محله های زادگاهش متوجه می شود که بدنبال اجرای طرح راهبردی توسعۀ مناطق غربی چین، این شهرستان کوچک و دورافتاده که بیشترین ساکنانش را مردم اقلیت های ملی تشکیل می دهند، نیز دچار تغییرات بسیاری شده است. در طول این مدت ساختمان های چند طبقه ساخته شده و خیابان ها وسیع تر و پاکیزه تر شده بودند. پیشرفت اقتصادی، محیط مطلوب برای سرمایه گذاری و اولویت دادن به سیاست اشتغال زائی جوانان باعث خوشحالی و اطمینان خاطر او شد.

وی می گوید:«در گشت و گذارم در روستاها و فروشگاه ها متوجه شدم که تعداد بسیاری از مردم شهرستان ییه چین، در برش و دوخت و دوز لباس ماهرند. با توجه به اینکه بسیاری از آنها شغلی نداشته و اوقاتشان به بیکاری می گذشت، به نظرم رسید که در این شهرستان کارگاهی راه اندازی کنم.»

بنابراین، وی شروع به پس انداز می کند و می تواند از سال 2006 تا ماه مارس سال 2007 ، به تدریج 500 هزار یوان سرمایه گذاری کرده و بدین ترتیب کارگاه دوزندگی خود را به نام «دادی» ایجاد کند که سالانه 100 هزار دست لباس تولید می کرد.

وی هنگام استخدام کارگران متوجه شد که در سال های اخیر، جوانانی که از مدارس متوسطۀ فنی فارغ التحصیل شده اند مشکلات بسیاری برای پیدا کردن یک شغل مناسب دارند. با توجه به این مسئله و برای اینکه بتواند در کاهش مشکلات با دولت محلی همراهی کند، داوطلبانه، طرح تبدیل کارگاه «دادی» را به یک مرکز آموزش دوزندگی و برش لباس، مطرح کرد.

این پایگاه با برگزاری 15 کلاس آموزشی، به طور کلی 800 کادر فنی را تربیت کرد.

در سه سال گذشته، شمار کارگران کارخانۀ تولید لباس این هنرمند از 8 نفر در روزهای اول، به حدود 200 نفر در حال حاضر افزایش یافت، که تعدادی از جوانان بیکار و معلول نیز در این کارگاه استخدام شدند. در میان اقلیت های محلی شهرستان ییه چین، عبدالله رحمان شخصی است که باعث اشتغال زائی و کسب در آمد در آن منطقه شده است. این عمل وی الگویی بود برای توسعۀ موسسات غیر دولتی در شین جیان.

چندی پیش، کارگاه دادی لقب «ستارۀ، 100 موسسۀ معروف » را از آن خود کرد.

این روزها عبدالله برنامه های دیگری در سردارد. وی قصد دارد با استفاده از موقعیت جغرافیایی شهرستان ییه چین شین جیان، تولیدات خود را به کشورهای آسیای میانه و هم مرز با شین جیان صادر کند.

وی می گوید:«بایستی از سیاست اولویت دولت مبنی بر فقرزدایی استفاده کرده و لباس هایی با ویژگی های قومی و محلی تولید کرده و به کشورهای خارجی صادرکنیم.»