«هوا آر» ترانه های ویژه شمال غربی چین

ترانه ای که شنیدید یک ترانه محلی است که به «روح شمال غربی چین» معروف است و در گان سو، چین های، لین شیا و شین جیان واقع در شمال غربی چین رواج دارد. این نغمه زیبا، سبکی از موسیقی محلی است که «هوا آر» نام دارد. طی هزار سال گذشته، «هوا ار» با نوای موسیقی دلنواز، مضامین زیبا و ویژگی های قومیتی آن مردم را تحت تاثیر قرار داده است. در برنامه امروز، از شما دعوت می کنم همگام با خبرنگار ما به بخش خودمختار هویی لین شیا در استان گان سو که به بخش «هوا ار» معروف است، سفر کرده و تصوری از جذابیت «هوا ار» به دست آورید.

«هوا ار» به عنوان نوعی از نغمه های محلی قدیمی از ترانه های عاشقانه اقلیت «چیان» سرچشمه می گیرد و از زمان سلسله مین رواج یافته است. این ترانه های عاشقانه در علفزارها و کوهستان ها به صورت سوال و جواب هایی بین خواننده مرد و زن خوانده می شود. ترانه های «هوا ار» فرهنگ عاشقانه مردم اقلیت چیان را نشان می دهد. در گذر سالیان،«هوا ار» در میان مسلمانانی از اقلیت هویی، دون شیان، بان آن، سا لا و بخشی از مردم ملیت هان و اقلیت های دیگری که در شمال غربی چین زندگی می کنند، گسترش یافته است.

وان پی، پژوهشگر موسیقی درباره «هوا ار» می گوید:

شکل ابتدایی «هوا ار» از تلفیق موسیقی اقلیت چیان و زبان ملیت هان ایجاد شد. بعد از سلسله یوان و پس از سلطه مغول ها بر ناحیه شمال غربی چین، نیاکان اقلیت های هویی، سا لا، بائو آن و دون شیان در این منطقه گرد آمدند. به تدریج آنها با مردم اقلیت های محلی دیگر از جمله ملیت تبتی، چیان و هان درآمیختند و در این جریان،«هوا ار» توسعه بیشتری یافته است.

با توجه به موسیقی، قواعد و انواع ترانه و منطقه رواج آن، «هوا ار» به انواع «هه جوئو هوا ار» و «تائو مین هوا ار» تقسیم می شود. «هه جوئو هوا ار» دارای گسترش بیشتری است و در میان 9 قومیت از جمله هان، هویی، دون شیان، بائو آن، سا لا، تو، تبتی، یو گو و مغول در گان سو، چین های، لین شیا و شین جیان رواج دارد.

در این ترانه هوا آر که هم اکنون شنیدید خوانده می شود:

از فراز کوه، دشت های پهناور و فراخ دیده می شود. دیدن یک گل اشرفی در دشت آسان است، اما چیدن آن کار سختی است. دیدن گل اشرفی بدون چیدن آن چه فایده ای دارد.... محبوب من نیز همانند همان گل است....

وان پی به خبرنگار ما گفت:

ترانه های مردم کوهستان ترانه های عاشقانه ای بوده که مردان برای زنان و زنان برای مردان می خواندند. در این ترانه ها، مردان همیشه معشوقشان را به گل تشبیه می کنند، به تدریج این ترانه ها به «هوا ار» معروف شده است که به معنی گل است.

حدود 90 درصد ترانه های «هوا ار» در منطقه شمال غربی چین، درباره عشق میان مردان و زنان است، اما تنوع موضوعات «هوا ار» بیشتر از این است و موضوعات مختلف مربوط به زندگی مردم را شامل می شود. این ترانه که توسط خواننده ای به نام «ما ری» از اقلیت بائو آن خوانده شده، نشان می دهد که مردم از اقلیت های مختلف چین برای ساختن مشترک خانه شان باهم تلاش می کنند.

طی هزار سال گذشته، علاقه به «هوا ار» تغییری نکرده است، زیرا «هوا ار» بیانگر احساسات و نمایانگر وضعیت زندگی عامه مردم است. از این رو، «هوا ار» تا امروز همواره محبوب و معروف باقی مانده است.

هنر «هوا ار» گلی است که مردم اقلیت های مختلف در منطقه شمال غربی چین با دقت آن را آبیاری می کنند. «هوا ار» یک نوع سبک هنری مردمی است که ویژگی های فرهنگ این منطقه را نشان می دهد. در سال 2004، بخش خود مختار هویی لین شیا به عنوان زادگاه ترانه های «هوا ار» و منطقه عمده ای که «هوا ار» در آنجا رواج دارد، توسط کمیته هنرمندان مردمی چین عنوان «ناحیه هوا ار چین» را گرفت. در مه سال 2006 میلادی، «هوا ار لین شیا» در فهرست نخستین میراث فرهنگی غیر مادی چین ثبت شد و در سال 2009 نیز «هوا ار» در فهرست میراث فرهنگی غیر مادی جهان ثبت شد. به اعتقاد وان پی «هوا ار» چین در آینده حتما بیش از این توسعه یافته و در سراسر جهان شناخته خواهد شد.

شنوندگان گرامی، در پایان برنامه امروز، از شما دعوت می کنم با هم یک ترانه «هوا ار» از اقلیت دون شیان را که «سوان با لی» نام دارد، گوش کنید. امیدوارم گل موسیقی محلی چین در دل شما نیز شکوفا شود.