مقایسه صنعت سینمای ایران و چین

نخستین دستگاه سینماتوگراف در سال 1279 وارد ایران شد و پس از آن در همین سال بود که نخستین سالن سینما در ایران نیز ساخته شد، همچنین ساخت اولین فیلم ایرانی به سال های 1308 باز می گردد.

اما معرفی تاریخ سینما در چین به چه زمانی باز می گردد و این صنعت چگونه در این کشور رشد پیدا کرد؟ در حدود سال های 1275 بود که سینما در چین معرفی و سال 1284 نخستین فیلم چینی ساخته شد، دهه 1309 را باید اولین دوران طلایی سینمای چین معرفی کرد، اما این رشد با شروع جنگ با ژاپن سال های چندانی دوام نداشت، پس از آن مردم دیگر از به تماشای چین در زمان جنگ و سیاهی و کثیفی خسته شدند و در عصر جدید دوست دارند زندگی امروزی چین در روشنایی و با معنای عمیق زندگی به تصویر کشیده شود.

در این سال های اخیر قشر خاصی از مردم چین به سینمای ایران توجه زیادی دارند و به تکنیک فیلمسازی و قدرت سینما در ایران علاقه نشان می دهند و آن را در مقایسه با سینمای چین بسیار بالاتر و قوی تر می دانند. این گروه معتقدند در ایران جدا از بازیگر به تمام جوانب دیگ سینما از جمله فیلمنامه، کارگردان، فیلمبردار و دیگر عوامل نیز توجه جدی می شود، در صورتی که در چین تنها به دنبال بازیگر جذاب هستند و به فیلمنامه که مهم ترین بخش این خانواده است توجه ویژه ای نمی شود.

بیشتر مخاطبان چینی به فیلم های خارجی و بیشتر به فیلم ها و سریال ها کره ای گرایش دارند و از پرورش صنعت سینمایی خود تا حد بسیاری دور مانده اند و شاید بیشتر دلیل آن ها نبودن داستانی منسجم و کارگردانی قوی و همچنین حضور بازیگرانی ضعیف در سینمای چین است. سرمایه اصلی ساخت یک فیلم برای بازیگران آن صرف می شود و در نتیجه برای فیلم نامه خوب و دیگر عوامل پشت صحنه پول خوبی پرداخت نمی شود، همین عامل هم کافی است تا انگیزه ای قوی در عوامل ایجاد نشود و تنها با حضور چند بازیگر پر طرفدار فیلم ها و سریال های چینی وارد بازار می شوند. این مسئله یکی از مهم ترین و مشکل سازترین نواقص سینمایی چین به شمار می رود که البته تنها قشر خاصی به آن توجه دارند و دیگر اقشار جامعه تنها با دیدن بازیگر مورد علاقه خود بدون توجه به محتوا و بار معنایی فیلم ها روانه سینماها می شوند. از طرفی هم البته باید گفت مشکل دیگر نرفتن حتی همین قشر به سینماها است که در انتظار کپی غیر قانونی فیلم ها در خانه می نشینند و بدون پرداخت هیچ هزینه ای همین فیلم ها را هم در خانه می بینند.

بسیاری از مردم چین آرزو دارند روزی سینمای چین در جهان حرفی برای گفتن داشته باشد و بتوانند مانند سینمای ایران و بسیاری کشورهای دیگر در عرصه های بین المللی بدرخشند و فیلم نامه ها و کارگردانان و تکنولوژی آن ها هم حرفی برای گفتن داشته باشد.