آموزش و تجربه اندوزی

"سفر انسان را آبدیده می کند." این جمله ایست که بارها وبارها تکرار می شود و ما بارها و بارها آن را می شنویم. از آن جا که همه ما کم یا زیاد بالاخره سفر کرده ایم، بنابراین درست بودنش را باور داریم. چرا که در سفر است که فرد تغییرات را در زندگی اش لمس می کند و ناخودآگاه خود را با آن تغییرات سازگار می کند. در سفر است که خود را با کمبودها، شاید نه چندان آزار دهنده وفق می دهیم، در سفر است که با تجربیات زندگی دیگران در هر نقطه ای از جهان که هستند آشنا می شویم و ازهمه مهم تر در سفر است که برای خود دوستانی جدید می سازیم و یا شاید گاهی دوستان قدیمی را که با آن ها همسفر شده ایم را فراموش کرده و از زندگی خود خط می زنیم! چرا که این مثل را هم داریم که دوست را باید در سفر شناخت. به هرحال همه این ها تا مدت ها بر روش زندگی ما تاثیر گذارند و گاهی حتی عمیق تر شده و کل مسیر زندگی را تغییر می دهند. اما بیشتر که فکر می کنیم می بینیم که سفر نه تنها بر زندگی خودمان که گاهی حتی بر زندگی دیگران هم تاثیر گذار است. این را با توجه به تجربیات خود و گفته های دیگران ادعا می کنم.

باری! در سفر کوتاهی که من به شهر لی جیانگ در استان پهناور یون نان داشتم با بخشی از فرهنگ مردم این منطقه آشنا شدم. با خط و زبانشان، خوراک و پوشاکشان! علایق و تفریحاتشان!

هر مسافری با توجه به هدفش برای یک سفر اندوخته هایی از مقصد خود خواهد داشت. سفر برای کار، سفر برای تفریح، سفر برای پژوهش و ... مهم این است که اندوخته های پس از سفر را به نتیجه رساند.

من در سفر خود این شانس را داشتم تا با یاران قدیمی دیدار کرده و با دوستانی دیگر آشنا شوم و از تجربیاتشان آن هنگام که در ایران بوده اند بشنوم. هرگز فراموش نمی کنم آشنایی ام را با دکتر "چیو شیویه" استاد زبان و ادبیات چینی که برای تدریس به کشور ایران اعزام شد و چند سالی را به آموزش زبان چینی در موسسه کنفوسیوس دانشگاه تهران پرداخت.

هنگامی که از استاد چیو خواستم تا از تجربیات سفرش به ایران بگوید بلافاصله و با هیجان تمام به روزهایش در پارک لاله ی تهران اشاره کرد. روزهایی را که برای انجام ورزش تای جی به آن پارک می رفت. تای جی یکی از دلبستگی های این استاد است که هر صبح، طبق عادت چینی ها در محوطه ای خارج از خانه مانند پارک به تمرین آن می پردازد. براساس همین عادت، او در ایران هم هر روز صبح به پارک نزدیک خانه اش رفته و به تمرین این ورزش می پرداخت. در همان روزها بود که با یک گروه کونگ فو کار آشنا شد. خاطرم هست در تهران، هر صبحِ جمعه، گروهی از کونگ فو کاران در پارک لاله تهران گرد هم می آمدند و با نمایش انواع فنون کونگ فو مانند "بوکس میمون" و "بوکس عقاب" توجه بازدید کنندگان پارک را به خود جلب می کردند. اعضای باشگاه بوکس "شیانگ شینگ چوان" هر هفته به تمرین در پارک لاله می پرداختند.

از طریق آشنایی با همین گروه بود که استاد چیو روشی هیجان انگیز برای آموزش زبان چینی ابداع کرد و از آن طریق شاگردان بسیار به سوی خود جلب کرد. 

او با بهره گیری از ورزش "وو شو" با شاگردان خود ارتباط برقرار کرد. این استاد با معرفی ورزش "تای جی جوان" به شاگردانش به یک روش آموزشی بسیارمفید دست پیدا کرد.

در ایران گروه های زیادی از جوانان، علاقه مند ورزش های چینی از جمله، ووشو و تای جی هستند که معمولا در موازات تمرینات ورزشی خود، به فرهنگ چین نیز علاقه پیدا می کنند. ووشو نه تنها واسطه آشنایی آنها با فرهنگ چین است، بلکه به تدریج به بخش جدایی ناپذیری از زندگی آن ها تبدیل می شود.

مسعود جعفری، یکی از جوانان ایرانی که از کودکی تمرینات ووشو را آغاز کرده در آشنایی با اساتید چینی در ایران در سال 2006 به منظور تکمیل مهارت های رزمی خود در شاخه "شیان شین چوان" به چین سفر کرد و پس از گذراندن یک دوره آموزشی 3 ماهه در معبد "سون شان شائو لین" در استان هه نان، گواهی این رشته را از این معبد دریافت کرد.

استاد چیو در طول دوره سه ساله که در ایران به سر می برد با گروه شیان شین چوان همکاری بسیار داشت. او بارها برای اجرای نمایش گروه در کشور چین همکاری کرد. در سال های گذشته چهارمین کنفرانس انستیتوهای کنفوسیوس جهان در پکن برگزار شد. برنامه پیشنهادی باشگاه استاد مسعود جعفری به نام "ووشو به سبک پارسی" به عنوان یکی از برنامه های نمایشی در مراسم افتتاحیه این کنفرانس انتخاب و اجرا شد.

همکاری این استاد چینی با گروه ووشوکار گسترده تر شد. وی علاوه بر آموزش زبان چینی، چنین فعالیت های جانبی را نیز انجام می داد. بعدها به واسطه همراهی این استاد با مسعود جعفری و همکاری با انستیتوی کنفوسیوس دانشگاه تهران، کتاب آموزشی به نام "اصطلاحات ووشو به زبان چینی" تالیف شد. این کتاب علاوه بر کمک به ووشوکاران در تمرینات خود، برای ارتقاء سطح زبان چینی آن ها نیز مفید است.

پروفسور چیو شیو یه، و پروفسور "لی د شیانگ" در نوشتن این کتاب همکاری داشتند. این کتاب به زبان فارسی و چینی درباره ورزش ووشو با همکاری این دو پرفسور چینی منبعی مناسب برای آموزش متقابل زبان فارسی و چینی است. به گفته این اساتید، دلیل انتشار چنین کتابی با توجه به علاقه هواداران ورزش ووشو است. از سویی دیگر کم تر کتابی در این زمینه وجود دارد که به زبان انگلیسی به چاپ رسیده باشد. کتب در این زمینه بیشتر به زبان چینی است. همین نکته مشکلاتی برای آموزش این ورزش در ایران به وجود آورده است.

به گفته استاد چیو، این کتاب در ۶۱ درس و همراه با سی دی آموزشی تالیف شده که دو جلد دیگر آن در آینده منتشر می شود.

از این کتاب، هم چینی‌ها و هم فارسی زبانان برای آموزش متقابل زبان می‌توانند استفاده کنند و این علاوه بر آموزش تصویری ورزش ووشو در کتاب است.

یکی دیگر از همکاری های استاد چیو با این گروه ورزشی، بازی در نخستین فیلم رزمی ایران با نام "اژدهای سرخ" است. داستان فیلم مربوط به برگزاری فستیوال هنرهای رزمی در چین است که یک گروه ایرانی هم در آن حضور دارند. این گروه مورد توجه یکی از کمپانی‌های فیلمسازی در چین قرار می‌گیرد و در ادامه تهیه‌کننده چینی برای انجام گفت و گو و دیدن نمایش به ایران سفر می‌کند که در این حین مشکلاتی برای استاد به وجود می‌آید...

علاوه بر استاد چیو، تعدادی دیگر از اساتید از کشور چین و استان یون نان به ایران اعزام شدند تا حین آموزش، خود نیز اندوخته هایی کسب کنند. از جمله این اساتید، استاد "گائو" یکی از اساتید پیشین زبان چینی در دانشگاه تهران است. زمانی که او به عنوان استاد در دانشگاه تهران مشغول پژوهش بود، حدود شش ماه به یادگیری زبان پارسی پرداخت. علاوه بر این، شش ماه از سال را در دانشگاه شهید بهشتی به تدریس زبان چینی مشغول شد. به گفته این استاد، چنین تجربه ای سبب شد تا به اهمیت زبان در انجام پژوهش ها پیرامون ایران پی برده و نیز به نقش زبان در مبادلات فرهنگی دو کشور پی ببرد.

"جو هویی" نیز سومین استاد چینی در موسسه کنفوسیوس بود که در دانشکده زبان های خارجی دانشگاه تهران به تدریس زبان چینی پرداخت.

استاد جو هویی، که در حال حاضر در دانشگده تبادلات بین المللی دانشگاه یون نان مشغول تدریس زبان چینی است، همواره به آموزش این زبان به دانشجویان خارجی پرداخته و در این زمینه بسیار با تجربه است. در گفت و گویی که او با رادیو بین المللی چین داشت، بیان کرد که از سفرش به ایران بسیار خوشنود است. از نظر این استاد دانشگاه، زبان آموزان ایرانی در کلاس درس او، در مقایسه با دیگر زبان آموزان از کشورهای ژاپن و کره جنوبی بسیار فعال تر و علاقه مندتر بوده اند.