سرزمین زیبایی ها

یون نان، استان جنوبی چین، دارای مناظری جادویی و متنوع نسبت به دیگر شهرها در سراسر چین است. جنگل های انبوه منطقه گرمسیر در جنوب، این فرصت را برای شما به وجود می آورد که ساعت ها راه پیمایی کنید. در شمال استان، قله های پوشیده از برف تبت چشم اندازی بسیار زیبا دارد. ده ها روستای کوچک و معبد در میان این کوه ها پنهان هستند كه کمتر در معرض ديد گردشگران قرار گرفته است. یون نان در واقع خانه یک سوم از اقلیت های قومی در سراسر چین است. به نحوى كه می توان گفت حدود 50 درصد از مردم این منطقه جزو قومیت "هان" - قوميت اصلى چين- نیستند.

در این استان، بیشترین گونه های گیاهی و جانوری دیده می شود. از جمله 2500 گونه از گل های وحشی و انواع دیگر از گیاهان که در تمام طول سال در آب و هوای معتدل اين منطقه رشد کرده اند.

مركز استان

مرکز این استان، شهر کونمینگ، حالا دیگر یک شهر گسترده و کاملا مدرن چینی است. در جای جای شهر می توان ساختمان های مدرن، آسمان خراش ها و نخل های کنار جاده را دید. اکنون بیشتر خانه های چوبی در کوچه های تو در تو، جای خود را به فروشگاه ها، پاساژها و آپارتمان های مدرن داده اند.

در هر حال همچنان که از شهرهای بزرگ چین برمی آید، کونمینگ نيز آن دوران سخت و عقب مانده را پشت سر گذاشته و حالا به یک مکان مناسب برای گذراندن اوقات لذت بخش تبدیل شده است. آب و هوای این شهر ملایم تر از دیگر شهرهای چین است و تقریبا می توان در هر زمان از سال برای بازدید و تفریح به این شهر سفر کرد.

با توجه به آب و هوای مناسب و ملایم این شهر، برداشتن لباس های سبک در هنگام سفر به این شهر کافیست، اما عاقلانه تر است تا در هنگام سفر در فصل زمستان، آن زمان که دمای هوا ناگهان پایین می آید، تعدادى لباس پشمى با خود همراه داشته باشید؛ به هر حال طول عمر زمستان در یون نان کوتاه است و هوا دراین فصل معمولا آفتابی و خشک است. در تابستان نیز هوای کونمینگ اغلب بارانیست.

آن چه در سفر به یون نان بیش از هر چیز مورد توجه من قرار گرفت، سه مورد؛ خوراک، شکار با قوش و چای این منطقه بود.

به گفته ی محلی ها، هنوز در یون نان در جنوب چین، درختان چای قدیمی به صورت خودرو در جنگل ها رشد می کنند. این درختان می توانند صدساله و یا حتی هزار ساله باشند.

خوراک یون نان

و اما، انواع غذاها در یون نان که هر کدام مزه خاص خود را داشته و واقعا خوش طعم و عطرند. البته تعدادی از خوراک ها از نظر ظاهری یکسان به نظر می رسند مثل انواع "هو گو" یا رشته های برنج، اما وقتی خوراک را بچشید کاملا متوجه طعم متفاوت آن می شوید.

غذاهای یون نان به طور گسترده به سه روش پخت می شوند. در شمال این استان که هوایی سرد دارد، محصولات معمولا جزو تولیدات به روش زندگی شبانیست. بیشترین خوراک این قشر، گوشت خشک است. دست پخت این گروه با دست پخت قشر مسلمان که از دوران تهاجم مغول به این سو وارد این منطقه شده اند نیز عجین شده است. نوعی غذای چینی به نام "هوا تیو پی" وجود دارد که غذایی با طعم شیرین است. این غذای بخار پز به همراه برش هایی از نان، پنیر خشک و ماست سرو می شود.

نوعی خوارک دیگر نیز در این منطقه رایج است که محلی ها آن را "ژو شان" یا " ژوبینگ" می نامند. این خوراک محلی نوعی چیپس پوست اردک است.

"شا ئو یا" نیز خوراکی است با طعم فلفل سی چوان.

ماهی مزه دار در ظروف سفالی به نام "شا گوا یو" نوعی دیگر از غذای مردم در شمال استان یون نان است.

مردم در شرق یون نان، تولیدات مشخصی برای غذاهای چینی دارند. "چی گو آن جی" یک نوع خوراک مزه دار با گیاهان دارویی است. این خورش داخل یک ظرف سفالی بخارپز مخصوص سرو می شود.

نوعی "هو گو" شناخته شده نیز در این منطقه مصرف می شود که آن را "گوا چیائو می شی" می نامند. این خوراک یک نفره را می توان در سراسر استان، به قیمت ارزان خرید کرد. قیمت هر یک ظرف غذا بستگی به اندازه کاسه انتخابی افراد دارد.

معنی لغوی خوراک "گوا چیائو می شی" یعنی گذر از روی پل. این اسم خاص برگرفته شده از یک حکایت است. حکایت دانشمندی که در دوره سلسله "چینگ" زندگی می کرده است. این دانشمند عادت داشت تا هرروز در عمارتی در کنار دریاچه خلوت گزیده و شروع به سرودن شعر کند. او همسری مهربان داشت که روح خلاق و هنرمند شوهرش را به خوبی درک

می کرد، برای همین هرروز خوراك همسرش را آماده کرده و با گذر از روی پل به محلی

می رسید که شوهر دانشمندش عادت داشت برای سرودن شعر در آن محل خلوت کند. اما مشکل این جا بود که او هر بار که غذارا به او می رساند به خاطر مسافت دور، خوراک سرد شده و از دهان می افتاد. تا این که ناگهان فکری به ذهنش خطور کرد. او برای این که غذای همسرش را گرم نگه دارد روی خوراک را با لایه ای از روغن پوشاند و به این ترتیب غذا گرم ماند.

باری! جای تعجب ندارد اگر که گفته شود خوراک مردم در جنوب یون نان بسیار از روش پخت در کشورهای برمه، لائوس و تایلند، تاثیر گرفته است. مردم در این منطقه هنگام آشپزی بیشتر از موادی مانند آب آهک، نارگیل، آلو، شکر، میخک و زردچوبه استفاده می کنند. در این منطقه می توان طیف بسیاری از انواع سوپ ها و خورش ها را هنگام صرف غذا انتخاب کرد. در بسیاری از این خوراک ها از ادویه ی کاری استفاده می شود. غذاهای چینی در این منطقه در قابلمه های آلومینیمی تهیه شده و در رستوران های گردشی که هنگام پخت نیز بسیار سرعت عمل دارند به فروش می رسد. در میان این خوراک می توان بعضی خوراک عجیب را هم دید! مثل پنکیک که با آرد برنج بنفش تهیه شده و به فروش می رسد. مردم جنوب همچنین به تولید قهوه و چای خالص قرمز نیز معروف هستند. بهترین نوع چای یون نان در این منطقه کشت می شود. قهوه یون نان نیز خوش طعم و عطر است.

یکی از بهترین راه ها برای آشنایی با روش پخت و فروش خوراك سنتی و محلی مردم

یون نان، بازدید از فروشگاه های محلی است. با یک نظر اجمالی از زندگی روزانه مردم و روش تولیدات مختلف آن ها و عناصری که در دسترسشان قرار دارد می توان نسبت به بخش بزرگی از زندگی این قشر آگاهی پیدا کرد. در این محل می توان زنانی را دید که در حال آماده کردن رشته برنج هستند و مردانی که تکه های گوشت را بسته بندی می کنند. آن ها اغلب خوراک آماده شده را داخل ظروف مسی ریخته و برای فروش بر پشت اسب هایشان بار مى كنند.

قارچ یکی از محصولات یون نان است که حتی شهرت جهانی دارد. ماه اگوست فصل دروی این گیاه خوراکی است. مردم این منطقه با استفاده از انواع قا

رچ که در این استان کشت

می شود، خوراک های متنوع تهیه می کنند. در کنار خوراک های تهیه شده از قارچ، مواد لازم دیگر از جمله؛ ریشه نیلوفر آبی، شلغم، کلم، شاخه های بامبو نيز استفاده می شود. از نخود تازه و جوانه سیر نیز برای تزیین خوراک قارچ استفاده می شود.

دست پخت مردم یون نان درواقع ترکیبی است از انواع دست پخت ها. خوراک مردم این استان طعم تند خوراک استان همسایه، سی چوان را نیز دریافت کرده که با طعم خوش غذاهای جنوب چین ترکیب شده است. همچنین مخلوطی از غذاهای سنتی تبتی و گروه های قومیتی مختلف در این منطقه طعم غذاها را تعیین می کند.

یاک (گاو میش) یکی از مهمترین و اصلی ترین اجزای خوراک در پخت و پز تبتی در منطقه یون نان است. این حیوان سرسخت بسیار مورد استفاده مردم این منطقه قرار می گیرد. از این حیوان فرآورده هایی همچون، پنیر، ماست و کره نیز تهیه می شود. چای کره یاک یک چای سنتی است که مردم محلی آن را برای مهمان آماده می کنند. دم کرده برگ چای، ماست و کره نیز همواره در کنار غذا استفاده می شد.

در روش سرو غذای سنتی هوگو تبتی، معمولا مهمان ها دور یک میز کوتاه که در مرکز اتاق قرار گرفته می نشینند. داخل قابلمه سنگی داغ که بر روی میز قرار گرفته آب طعم دار در حال جوشیدن است. انواع گیاهان و ساقه های خوش عطر و طعم نیز در قابلمه دیده می شود. در کنار آن دیس گوشت خام، خوراك دریایی و سبزیجات وجود دارد. هر شخص با داشتن یک کاسه، سس مورد نظر خود را که با مذاقش سازگار است آماده می کند. خردل، رب فلفل قرمز، سرکه و سویا سس، از جمله موادی هستند که افراد، خوراکشان را با آن مزه دار می کنند. ورقه های نازک گوشت یاک، گاو، خوک، بز، مرغ سیاه پوست کنده و غیره نیز از جمله مواد غذایی است که یک وعده خوراک را تکمیل می کند.

سرگرمی مردان نا سی

فروش عقاب و قوش در شهر لی جیانگ یکی از راه های درآمد مردان قومیت "نا سی" است. هنگام قدم زدن در شهر قدیمی لی جیانگ با تعدادی از مردان رو به رو شدم که این نوع پرندگان را بر دوش خود نشانده و با دریافت بیست یوان از بازدیدگنندگان، اجازه می دادند با پرنده عکس بگیرند. در واقع آن چه که بسیار برای مردان قومیت "نا سی" فریبنده است، شکار با قوش و عقاب است. قومیت گروه ناسی از نوادگان مردم "چینگ" هستند که از ناحیه شمال غربی چین به لی جیانگ سفر کرده اند. رسم شکار با قوش از سال ها پیش به این منطقه وارد شده و همچنان ادامه دارد.

البته شکار با این پرندگان بسیار پرهزینه است. یک عقاب خوب به اندازه یک گاو ارزش دارد. ضمن این که می بایستی هزینه آموزش و تغذیه این پرنده را هم در نظر داشت. عقابی که ظاهری خوب داشته باشد و سن آن هم کم تر از یک سال باشد به قمیت 5500 یوان فروخته می شود. عقاب ها با گوشت گاو تغذیه می شوند. روزانه حدود 0.7 تا 0.8 کیلوگرم گوشت گاو، خوراک یک عقاب را تشکیل می دهد.