بهانه ای برای شادی

یکی از فعالیت های جالبی که این جا در شهر پکن و به طور احتمال در دیگر شهرهای کشور چین انجام می شود، اجرای برنامه های اجتماعی و فرهنگی به صورت گروهی است. مردم از قشرها و سنین مختلف به مناسبت های مختلف، اغلب جشنواره هایی متنوع برگزار می کنند که در همه ی آن ها، بی برو و برگرد، جوان ها نقش پر رنگی دارند. برگزاری کارناوال های شادی در روزهای عید بهار و دیگر مناسبت ها به کنار، فعالیت های اجتماعی و نیکوکارانه و همچنین، جشنواره های فرهنگی و هنری دانشجوهای دانشگاه های مختلف از دیگر برنامه هایی است که حتما در شهرهایی مثل پکن به بهانه هایی انجام می شود. فعالیتی که جوان ها فعالانه در آن شرکت می کنند و همیشه با استقبال بازدیدکنندگان بسیاری رو به رو می شوند که مشتاقانه به این گونه فضاها می روند و برگزار کنندگان مراسم ها را تشویق می کنند و با آن ها عکس یادگاری می گیرند.

من سال گذشته در جشن های شاد عید بهار اهالی پکن در دو پارک مختلف شرکت کردم و بسیار از دیدن مراسم سنتی و ویژه ی چینی ها لذت بردم. در یکی از پارک ها تنها مردم چین به اجرای برنامه های سنتی و تاریخی پرداختند، اما در پارک دیگر، این جشنواره حالت بین المللی پیدا کرده بود و با این که جشن، جشن بهار چینی ها بود، اما خارجی هایی که در این کشور اقامت دارند به این بهانه که حالا در این کشور زندگی می کنند و دوست و همسایه ی چینی دارند، خود را در شادی آن ها سهیم کرده بودند و با پوشش شخصیت های کارتونی که مورد علاقه کودکان است به اجرای برنامه و رقص و پایکوبی پرداخته و فضایی شاد در محیط پارک ایجاد کردند. خلاصه این که در فضای پارک، رنگ بود و رنگ بود و رنگ! رنگ هایی شاد که لب های هر بیننده ای را نا خودآگاه به لبخند رضایت باز می کرد!

همیشه شنیده بودم که اگر احساس غم یا افسردگی کردی، حتما لباس هایی به رنگ روشن و شاد تن کن، به سر و روی خودت برس و اگر بانویی هستی حتما خودت را آرایش کن. باید بگویم که تاثیر چنین توصیه ای را واقعا در کارناوال های چینی دیدم. در این کارناوال ها هنرمندان علاوه بر این که از پوشش رنگارنگ استفاده می کنند، حتما چهره ی خودشان را خیلی غلیظ گریم و آرایش می کنند. چنین آرایشی ناخودآگاه بر روحیه ی مردم بسیار تاثیر می گذارد، برای همین، در چنین جمع هایی همیشه مردمی را می بینی که در حال خندیدن و خوردن و عکس گرفتن و لذت بردن از با هم بودن هستند.

و اما، در چند روز گذشته من این شانس را داشتم که در چند جشنواره فرهنگی در شهر پکن شرکت کنم. جشنواره هایی که به نظر کمی متفاوت تر از برگزاری جشن های شاد بهاره و ایام عید چینی ها بود، اما در واقع هدف، همان گرد هم آمدن و تبادل فرهنگی کردن بود. آن جا در آن فضاهای هنری و فرهنگی و حتی جشن های نیکوکاری هم فضای شاد همچنان برقرار بود. جشنواره های بین المللی غذا، موسیقی و فرهنگی، همگی از جمله جشنواره هایی بودند که من اخیرا در آن شرکت کردم! و همانطور که پیش از این به آن اشاره کردم، ویژگی عمده آن، شرکت جوان تر ها و همکاری آن ها به همراه با تجربه ترهاست. اما نکته قابل توجه دیگر در برگزاری چنین جشنواره هایی که جنبه سنتی نداشته باشد، حضور خارجی ها و دخالت دادن آن ها در امور فرهنگی و اجتماعی است. در یکی از برنامه هایی که به همراه دوستان ایرانی و خارجی خود شرکت کرده بودم، بسیاری از خارجی هایی را که بنا بر عللی در این شهر سکونت دارند دیدم که مشتاقانه در این گونه برنامه ها حاضر شده بودند. و برنامه هایی مناسب و در خور جشنواره ارایه می دادند. یکی از این برنامه های بسیار جالب، جشنواره بین المللی غذا بود که در فضای یکی از پارک های بزرگ شهر پکن برگزار شد. کشورهای مختلف آسیایی، اروپایی، آمریکایی و آفریقایی، در کنار کشور میزبان، در بخشی از پارک، غرفه هایی ایجاد کرده بودند و در آن غذاهای سنتی و ویژه ی کشور خود را به فروش می رساندند. بعضی ها همان جا، در معرض دید بازدیدکنندگان، غذاهای سبک را به سرعت و به شکلی زیبا آماده می کردند و به دست مشتری های منتظر می دادند.

عطر و بوی غذاهای متنوع که از همه ی غرفه ها بلند بود، واقعا مسحورکننده بود و حتی اگر پیش از حضورت در جشنواره یک شکم سیر هم خورده بودی، بی اختیار با دیدن آن همه غذا که به زیبایی تزیین شده بودند، احساس گرسنگی می کردی! اما در آن پارک، جای عطر خوش آش رشته خالی بود! غذایی که همیشه در همه ی جشنواره ها و برنامه های دسته جمعی در ایران، حرف اول را می زند! در هر حال، متاسفانه کشور ایران در این جشنواره حضور نداشت، و بازدید کنندگان چینی و خارجی، لذت چشیدن غذای لذیذ و خوش مزه ی ایرانی را از دست دادند!

اما من و دوستان همراهم، موفق شدیم طعم غذا و شیرینی چند کشور از جمله، غنا، ترکیه، قزاقستان و چند کشور دیگر را بچشیم! به هر حال، با این که غذاها خیلی گران بودند و برای مثال برای غذایی کم حجم، مثل یک عدد شامی باید بیست یوان پرداخت می کردیم، اما از پرداخت آن ناراضی نبودیم، چرا که این جشنواره در واقع یک جشنواره ی نیکوکارانه بود و پول حاصل از آن به بیمارستان هایی تعلق می گرفت که به درمان بیماران با بیماری های خاص می پردازند. برای همین خیلی خوشحال بودیم که ما خارجی ها به همراه مردم چین، در یک عمل نیکوکارانه شرکت کرده ایم. ناگفته نماند که در این جشنواره هم برنامه های شاد مثل آوازخوانی و رقص پا برجا بود و کشورها علاوه بر برپایی غرفه برای عرضه ی غذا و دیگر محصولات ویژه ی کشور خود، با پوشش سنتی رقص محلی و سنتی کشور خود را اجرا می کردند.

یکی دیگر از جشنواره های شادی که چند وقت پیش من به همراه دوست و همکارم شرکت کردم، جشنواره ی بین المللی فرهنگی در دانشگاه پکن بود. برگزار کنندگان این برنامه بیشتر دانشجو های این دانشگاه بودند. در این جشنواره، تعدادی از دانشجوهای خارجی، با کمک و همراهی سفارت های خود در شهر پکن، علاوه بر اجرای برنامه های شاد مانند رقص سنتی کشور خود و نوازندگی و خوانندگی، به همراه دانشجوهای چینی، غرفه هایی را برای نمایش آثار فرهنگی و هنری ویژه ی کشور خود ایجاد کرده بودند. خوشبختانه این بار کشور ایران هم در این جشنواره حضور داشت و من با دیدن آثار فرهنگی و هنری میهنم که در غرفه چیده شده بود، اگرچه دلتنگ وطن شدم، اما شاد از این بودم که تعداد زیادی از مردم چین و مردم دیگر کشورها با فرهنگ و هنر کشورم آشنا می شوند. نکته جالب و یا بهتر بگویم، تامل برانگیز دیگر این بود که در غرفه کشورهایی مثل تاجیکستان و افغانستان، تصاویری دیدم از دانشمندان و شعرای ایرانی مثل ابن سینا و سعدی!

در میان گروه هایی که به اجرای برنامه های هنری می پرداختند، یک گروه دانشجو از کشور چین، بیش از همه مورد تشویق حاضران قرار گرفتند. گروهی که به زیبایی تقلیدی کرده بودند از اجرای "گنگنام استایل" که این روزها میلیون ها تماشاگر در سراسر جهان برای خود پیدا کرده است! دانشجویی که از خواننده ی کره ای تقلید می کرد، شباهت زیادی به او داشت و حرکاتش را به خوبی ادا می کرد. خلاصه این که این گروه کلی مورد تشویق قرار گرفت! یکی دیگر از غرفه های دیگر که بیش از همه مورد بازدید قرار گرفت، غرفه پاکستان بود. تجمع جمعیت، ما را کنجکاو کرد که سری به آن غرفه بزنیم که متوجه شدیم، علت حضور بازدیدکنندگان جوان که همه دختر بودند، حضور سه زن پاکستانی بود که مشغول طراحی بر روی دست و صورت دختران و زنان بودند. آن ها با استفاده از حنا، طرح های زیبای ویژه ی کشور خود را بر روی دست و صورت علاقه مندان، نقش می زدند.

القصه! این جشنواره هم با رقص و پایکوبی و خنده و تشویق حاضران به پایان رسید.

جشنواره بین المللی موسیقی سنتی پکن، یکی دیگر از برنامه های فرهنگی – هنری با حضور مردم چین و همکاری کشورهای مختلف بود که خوشبختانه من شانس حضور در آن را هم داشتم. چرا که در این جشنواره یک گروه موسیقی سنتی، از ایران شرکت کرده بود. گروه موسیقی نغمه که اعضای آن با نوازندگی تار، سنتور، دف، تنبک و کمانچه، بسیار مورد تشویق حاضران قرار گرفتند.

ناگفته نماند که این جشنواره پیش از این تنها مربوط به اجرای موسیقی قومیت های مختلف کشور چین بوده، اما امسال این جشنواره به صورت بین المللی اجرا شد و این شانس برای کشورهای دیگر به وجود آمد که بتوانند موسیقی ملل خود را به مردم چین و دیگر کشورهای شرکت کننده در جشنواره بشناسانند. اجرای رقص های سنتی، نوازندگی با سازهای سنتی وخوانندگی به سبک ویژه ی هر کشور، به همراه سمینارها و نشست هایی به منظور معرفی موسیقی ملل مختلف از جمله برنامه های این جشنواره بود.

برنامه ای دیگر، برای دور هم بودن و شاد زیستن!