آوای فرشتگان

هر بار که از نزدیکی ساختمان کوچک نزدیک محل زندگی ام عبور می کردم، با دیدن شکل ظاهری آن و موسیقی کودکانه ای که همیشه از آن ساختمان شنیده می شود، با خودم فکر می کردم که آن جا باید مرکزی پر از بچه های با نمک چینی باشد. به نظرم می رسید که آن جا یک مهد کودک است، بنابراین همیشه دوست داشتم وارد این این ساختمان بشوم و دنیای جذاب آن ها را از نزدیک لمس کنم. اما از

آن جا که نمی توانستم تابلوی آن را بخوانم و مطمئن بشوم که آن جا چه مرکزی است، بنابراین تنها چند دقیقه ای مقابل ساختمان می ایستادم و به موسیقی کودکانه با صدای کودکان چینی گوش می کردم. یک بار حتی دیدم پیرمردی با همسرش با شنیدن موسیقی کنار در ساختمان ایستادند و شروع کردند به نرمش و انجام حرکات ورزشی. صحنه با نمکی بود. افسوس خوردم که چرا دوربینم همراهم نیست.

بگذریم. چند وقت پیش که به طور اتفاقی با یک دوست چینی از نزدیکی آن مرکز رد می شدم از او خواهش کردم تا تابلوی سر در آن را برای من بخواند. و او خواند: آموزشگاه موسیقی کودکان "میوسی"

بله، درست حدس زده بودم، آن جا یک مرکز هنری ویژه کودکان بود.

خیلی خوشحال شدم که دوستم با من همراه است، بنابراین از او خواهش کردم از مدیر این مرکز اجازه بگیرد که ما بتوانیم هنرنمایی بچه ها را از نزدیک ببینم. خوشبختانه مدیر آموزشگاه این اجازه را داد و من بالاخره وارد آن ساختمان دوست داشتنی شدم.

مرکز آموزش موسیقی "میوسی" یکی از هزاران مراکز آموزشی موسیقی در شهر پکن است که کودکان چینی را با هنر موسیقی، مخصوصا موسیقی سنتی چین آشنا می کند. در این مرکز علاوه بر نوازندگی، هنر آواز و رقص هم آموزش داده می شود.

وارد سالن که شدم، تعداد زیادی از والدین را دیدم که پشت در شیشه ای نشسته بودند و با اشتیاق دختربچه های خودشان را تماشا می کردند که همراه مربی رقص، در حال تمرین بودند.

دختربچه های نمکین، با آن لباس های آبی رنگ مخصوص رقص که به خوبی حرکات نرمشی را با مربی خود انجام می دادند واقعا دوست داشتنی بودند.

رقص، یکی از هنرهای مورد علاقه مردم چین است. اگر در فصل های گرم سال به پارک ها یا محوطه های باز شهرهای چین سری بزنید، به طور حتم می بینید که مردم، از زن و مرد و کوچک و بزرگ به صورت گروهی یا دو نفره، در حال رقص و نرمش هستند.

پدران و مادران امروزی هم ترجیح می دهند تا فرزندان خودشان را از همان کودکی با این هنر آشنا کرده و آن ها را به کلاس های رقص بفرستند.

برگردیم به کلاس رقص هنرجویان آموزشگاه موسیقی "میوسی"! کلاس رقص که تمام شد، بچه ها با هم دیگر یک آواز دسته جمعی خواندند و کلاس را برای گروه بعد آماده کردند. تعدادی از این بچه ها،

هم زمان در کلاس های آواز یا نوازندگی هم ثبت نام کرده بودند، بنابراین بعد از آن کلاس بلافاصله به کلاس دیگر رفتند. اما آن فرشته های کوچولو، با آن جثه کوچک شان، بسیار با علاقه در کلاس ها شرکت می کردند و مدت زمان طولانی را به تمرین کردن می پرداختند.

با تمام شدن کلاس رقص من که اصلا دلم نمی خواست از دنیای زیبای بچه ها خارج شوم، تصمیم گرفتم تا به کلاس های آواز و نوازندگی این موسسه هم سری بزنم. مدیر آموزشگاه به ما گفت که کلاس های خصوصی موسیقی در طبقه دوم این مرکز برگزار می شود. بنابراین مشتاقانه به طبقه دوم این ساختمان رفتم تا از نزدیک هنر بچه ها را ببینم.

اولین کلاس بعد از راه پله، کلاس آواز بود. دو دختربچه با صدای شیرین، ترانه ای را به نام "مادر خوب من" می خواندند. مربی در حالی که پیانو می نواخت، نحوه درست خواندن را به آن ها آموزش می داد. یکی از بچه ها که کمی خجالتی بود، با دیدن ما صدایش ضعیف تر شده بود و نمی توانست با صدای بلند بخواند، بنابراین مربی به او گفت که عزیزم چرا تنها از بیست در صد صدات استفاده می کنی؟! دخترک خجالتی هم که چیزی از حرف های مربی را درک نکرده بود با صدای آرام گفت، بیست درصد یعنی چه؟!

خلاصه این که صدای بچه ها آن قدر شنیدنی بود که دلم نیامد تا صدایشان را ضبط نکنم. بنابراین هم کلی عکس از آن ها گرفتم و هم صدای شیرینشان را ضبط کردم و بعد آن ها را با مربی اشان تنها گذاشتم.