یک لیوان چای سبز

روزهای اول که به کشور چین رسیدم و در پایتخت مستقر شدم، همیشه در محل کار، خیابان و مترو و خلاصه این که در تمام اماکن عمومی می دیدم که در دست اکثر مردم، از کوچک و بزرگ

 یک لیوان یا فلسک چای هست و مدام در حال نوشیدن هستند. معمولا محتویات داخل هر لیوان با یکدیگر فرق داشت، بعضی به شکل برگ های درشت، بعضی به شکل برگ های ریز بعضی به  شکل ساقه های کوتاه و بلند و بعضی به صورت گل یا چیزهایی شبیه دانه های گندم و انواع حبوبات!

خلاصه این که در کشور چین تنوع چای بسیار زیاد است و هرکس به فراخور سلیقه و بودجه مالی و وضعیت جسمانی نوعی از چای را انتخاب می کند و می نوشد، اما نکته مهم این است که همه آن ها در روز لااقل سه تا چهار لیوان بزرگ چای می نوشند و آن کمتر از نوع سیاه یا قرمز است.

بهرحال این علاقه مندی چینی ها به نوشیدن چای، عاملی شد برای این که کمی بیشتر در مورد چای سبز و خواص آن پرس و جو کنم و آن را جزو مصرف روزانه ام قرار دهم! خوش بختانه من به طور کلی چندان نسبت به طعم حساسیت ندارم و به راحتی می توانم به مزه ها عادت کنم. راستش آن قدر که خاصیت خوراکی که استفاده می کنم برایم مهم است، طعمش مهم نیست. البته نه در همه موارد! چون گاهی واقعا نمی توانم بعضی خوراک ها از جمله بعضی غذاهای چینی را تا آخر بخورم، اما در مورد چای اگر بهترین چای بد طعم ترین آن ها باشد ترجیح می دهم که از آن چای استفاده کنم.

مردم چین از دیرباز چای سبز را به عنوان یک نوشیدنی دارویی مصرف کرده و می کنند و به دلیل اهمیت ویژه این گیاه، اصول خاصی نیز برای تهیه آن دارند. حالا دیگر، علاوه بر مردم چین، چای سبز در بسیاری از کشورهای جهان طرفداران فراوانی برای خود پیدا کرده است. دلیل اصلی این استقبال، آشنایی مردم دیگر کشورها با خواص درمانی این نوع نوشیدنی است. نوشیدن روزانه سه تا چهار فنجان چای سبز مانع از ابتلا به بسیاری از بیماری ها می شود. پژوهشگران ۲۵ مورد را به عنوان دلایل اصلی مصرف چای سبز می دانند.

پژوهشگران درباره گیاه چای گفته اند که این گیاه در آب و هوای گرم رشد می کند. برای تولید چای معمولا برگ های کوچک تر و جوان تر انتخاب می شوند. در مجموع سه نوع چای وجود دارد: چای سیاه، چای سبز و چای اولانگ (نوعی چای چینی).

مزیت چای سبز بر چای های دیگر این است که ترکیبات موجود در آن پایدار باقی مانده است.

چای سبز بومی کشور چین است و در آن کشور بیش از پنج هزار سال مورد مصرف بوده است. امروزه چای در تمامی نقاط آسیا و بخش هایی از خاورمیانه و آفریقا نیز کشت می شود. چای سیاه تخمیر داده می شود و به اندازه چای سبز سالم نیست. چای سبز تخمیر داده نمی شود و چای اولانگ نیمه تخمیر شده است.

بد نیست به گران ترین چای در جهان هم اشاره کنیم.

"آن یاشی" یک پژوهشگر چینی در ساخت چای منحصر به فرد از فضله حیوان پاندا کار می کند.

وی متخصص در امور حیوانات در دانشگاه سی چوان است.

به گفته او، پاندا دارای دستگاه گوراشی بسیار ضعیفی است و فقط 30 درصد از کل غذا را در طول روز هضم می کند و آن به این معنا است که فضله های این حیوان پر از آهن و ویتامین های مغذی است.

یاشی، سعی دارد نام خود را به عنوان سازنده گران ترین چای در جهان در گینس ثبت کند.

پژوهش ها نشان می دهد در کشورهایی که مردم هر روز چای سبز مصرف می کنند موارد سرطان کمتر بوده است، هرچند بین این دو هیچ رابطه علت و معلولی تایید نشده است. اما چای سیاه فاقد چنین خاصیتی است.

درباره نگه داری چای توصیه می شود که برای تازه و معطر ماندن چای سبز بهتر است آن را در ظرفی تیره و در محلی تاریک و به دور از نور و رطوبت نگه داری کنیم.

چینی ها چای را به این ترتیب آماده می کنند که برای هر نفر یک قاشق مرباخوری چای سبز را در قوری ریخته و به ازای هر یک قاشق، یک لیوان آب داغ با دمای 80 تا 85 درجه به آن اضافه کرده و درب قوری را به مدت هفت تا هشت دقیقه می گذارند، پس از آن چای برای نوشیدن آماده است. یادآوری این نکته ضروری است که چای سبز مانند چای سیاه لزومی به دم کردن ندارد. چای سیاه و چای سبز هر دو از گیاه واحدی به دست می آیند. تفاوت در این است که برای تهیه چای سبز برگ ها را بخار داده، گرد (پودر) می کنند و سپس آنرا خشک می کنند، ولی برای تهیه چای سیاه ابتدا برگ ها خشک و سپس تخمیر می شوند و در برخی اوقات، مواد و رنگ های شیمیایی به آن اضافه شده و در انتها برشته می شود، یعنی فرآیند بیشتری روی چای صورت می گیرد.

با این که در فصل سرد زمستان نوشیدن یک لیوان چای داغ قرمز خوش عطر بسیار لذت بخش است، اما پیشنهاد می کنم برای یک بار هم که شده لذت نوشیدن یک لیوان چای سبز را هم تجربه کنید، به خصوص این که پس از نوشیدن چای سبز، مطمئن خواهید بود که با بسیاری از بیماری ها مبارزه کرده اید!