سفر به شانگهای

از شانگهای بسیار شنیده بودم. این که شهری است مدرن و جذاب که حتی اروپایی ها و آمریکایی ها را هم به خود جلب کرده است. البته تا کنون هربار که از من پرسیده اند، دوست داری به کدام شهر از کشور چین سفر کنی، برخلاف بسیاری دیگر، شهرهای جنوبی این سرزمین باستانی، از جمله، "یون نان"، و یا منطقه وسیع "شین جیان" را انتخاب کرده ام. راستش را خواسته باشید، هنوز هم دوست دارم، به این دو منطقه که بسیار از زیبایی ها و شگفتیهایش شنیده ام سفر کنم.

باری، سفر به شانگهای قبل از سفر به مناطق مورد علاقه ام انجام شد. سفری نه روزه به شهری که یکی از مهم ترین بنادر چین به شمار می رود. شانگهای، شهری که می گویند به جنگل آسمان خراش ها معروف است، لبریز از جمعیت است. این شهر در واقع رابطی است میان چین و دنیای خارج! البته سفر من به شانگهای، سفری تفریحی نبود. من به همراه دو همکار چینی، برای تهیه گزارش از جشنواره بین المللی فیلم شانگهای به این شهر رفتیم! قرار بود یک فیلم از کشور ایران در بخش مسابقه و چهار فیلم دیگر در بخش جنبی به روی پرده برود. بنابراین، بخش فارسی رادیو بین المللی چین تصمیم گرفت که ما را به عنوان گزارشگر این بخش اعزام کند. به همین سبب، من نتوانستم، تمام جذابیت های این کلان شهر را ببینم. شاید برای همین بود که برخلاف بسیاری، که شانگهای ِ چین را بیش از هر شهر دیگری در این سرزمین پهناور می پسندند، نپسندیدم!

رودخانه ای که در این شهر وجود دارد علاوه بر این که زیبایی شهر را چند برابر کرده، آن را به دو بخش تقسیم کرده است. این شهر از دو ناحیه اصلی تشکیل شده است. "پو زی- شهرک غربی" مظهر شانگهای قدیم و "پو دونگ – شهرک شرقی" شانگهای جدید است، که هر کدام از آن ها با سرتاسر رودخانه "هوانگ پو" روبرو هستند.

قسمت شرقی رودخانه شامل برج ها و ساختمان های بلندی مانند ساختمان تجارت جهان (اس دبلیو اف سی)، برج تلویزیونی، برج هتل و دفاتر هایت، بانک ها، ساختمان بورس و ... دیده می شود.

سفر من به شانگهای به وسیله هواپیما انجام شد. فرودگاه اصلی شانگهای در منطقه پودونگ قرار دارد و با یک مونوریل خارج شهری به شهر شانگهای وصل می شود. ما برای این که زودتر به هتل برسیم و در بخش مطبوعاتی سینما ثبت نام کنیم، مجبور شدیم تا با تاکسی از فرودگاه به هتل برویم که خیلی دور نبود. البته با اتوبوس های فرودگاه هم می شود فاصله ی فرودگاه تا شهر را پیمود. هتل محل اقامت ما در نزدیکی محل برگزاری جشنواره قرار داشت، اما با این حال گاهی اسیر ترافیک می شدیم. بنابراین توصیه می کنم اگر برای کار و یا تفریح قصد سفر به این شهر را دارید، ولین کاری که باید انجام دهید، این است که سحرخیز باشید. چون اگر گرفتار ترافیک شوید، نصف روز را از دست خواهید داد. البته راننده های تاکسی، در واقع به عنوان یک راهنما، کلی اطلاعات اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی با مسافران رد و بدل می کردند. بنابراین دوستان من از تاکسی سواری هم بهره بردند. گرچه برای من که چیزی از زبانشان نمی فهمیدم کسل کننده بود، اما این نکته برایم جالب بود که راننده های تاکسی در این جا هم مثل تهران، خونگرم هستند و با مسافران خوش وبش می کنند.

بگذریم. وارد شهر شانگهای که بشوید، قبل از هرچیز، ساختمان ها و برج های سر به فلک کشیده آن است که بی اختیار سرت را به سمت آسمان بلند می کند و دهانت را از حیرت باز نگه می دارد. من که با دیدن اولین آسمان خراش دراین شهر، به یاد صحبت های همکاری از فرانسه افتادم که می گفت، "شهر شانگهای به قدری مدرن است که من با دیدنش فکر کردم که چرا گفته اند شانگهای پاریس شرق است، باید می گفتند پاریس، شانگهای غرب است!" البته من شهر پاریس را ندیده ام و نمی توانم قضاوت کنم، ولی شنیده ام که شهر شانگهای شبیه ترین شهر جهان به نیویورک است و همین باعث شده تا خیلی ها این شهر را نیویورک شرق بنامند. برج مخابراتی شانگهای 468 متر ارتفاع دارد و یکی از چهار برج مرتفع جهان است که در شهر شانگهای، به عنوان سمبل این شهر به شمار می رود. این برج، به سه بخش تقسیم شده است. سر، که به آن سفینه فضایی می گویند، قسمت میانی که کروی شکل است و در آن فروشگاه ها و رستوران های بسیار دیده می شود و قسمت کف که فضای بسیار مناسب و دیدنی برای بازدیدکنندگان است.

در واقع شانگهای، مهمترین منطقه اقتصادی کشور چین است. این شهر که در دهانه رودخانه "یانگ تسه" قرار گرفته، به عنوان یکی از بهترین شهرهای صنعتی جهان محسوب می شود. شانگهای یکی از بزرگترین مراکز اصلی در زمینه تجاری و یکی از بنادر مهم در آسیا و منطقه جنوب شرق به شمار می رود که توجه جهانیان را به خود جلب کرده است. بازگشایی منطقه پودونگ نه تنها بر روی گسترش اقتصادی تجاری منطقه شانگهای تاثیر بسیار مثبت گذاشت، بلکه باعث پیشرفت بسیار زیاد اقتصاد کل منطقه محدود به دره این رود شده است.        

اتفاقا بسیاری از تاجرهای ایرانی هم در این شهر سکونت دارند و یا به این محل رفت و آمد دارند. یکبار که در کنار روخانه هوانگ پو قدم می زدم، آن قدر صدای هموطن های خودم به گوشم رسید که یک لحظه تصور کردم در ایران در کنار زاینده رود، قدم می زنم!

در شهر شانگهای دانشگاه های بسیاری هم وجود دارد. بنابراین تعداد تاجرها و دانشجویان در این شهر بسیار است. جوان های بسیاری از ایران در حال حاضر در رشته های مختلف در دانشگاه های این شهر تحصیل می کنند.

در این سفر بیشتر وقت ما در مرکز سینمایی و محل برگزاری جشنواره گذشت و من در این سفر تلاش می کردم تا از موقعیت به وجود آمده استفاده کنم و علاوه بر تهیه گزارش بتوانم چند فیلم از چین و ایران و کشورهای مختلف تماشا کنم. اما از طرفی دیگر دلم نمی خواست که جذابیت های این شهر را از دست بدهم. بنابراین با دوستان چینی خود که یکی از آن ها چهار سال از دوران دانشگاهش را در این شهر گذرانده بود و تقریبا آشنا به موقعیت شهر بود، تصمیم گرفتیم تا با یک برنامه ریزی، به چند نقطه زیبای شهر سری بزنیم. و همچنین غذاهای خوشمزه این شهر را بچشیم. از جمله مراکز دیدنی که در نظر گرفتیم یکی هم قدم زدن در کنار رودخانه زیبای "هوانگ پو" بود که زیبایی آن در شب چند برابر می شود. به خصوص، نمایی زیبا از برج پخش تلویزیون مروارید در آسیا که 468 متر ارتفاع دارد.

اولین شب را که هنوز کارمان در مرکز مطبوعاتی شروع نشده بود به یکی از رستوران های معروف شانگهای در یکی از خیابان های معروف این شهر رفتیم. خیابانی سنگفرش که خودروها اجازه ورود به آن ندارند و گردشگران با خیال راحت در آن پیاده روی می کنند و به مراکز خرید و رستوران ها سر می زنند.          

در رستوران، دوستانم نگران بودند که آیا می توانم از غذاهای چینی بخورم یا خیر! من البته آماده تر از آن بودم که آن ها تصور می کردند. بنابراین سکان را به دست دوستان چینی ام سپردم و خواستم تا به سلیقه خود غذایی انتخاب کنند. طبق عادت و فرهنگ مردم چین، از همان ابتدا که با نوشیدن چای شروع به خوردن غذا می کنید، یکی پس از دیگری ظرف های غذا روی میز چیده می شود. پیشخدمت ها مدام در حال رفت و آمد هستند و انواع ظرف های برنج، سوپ، پیراشکی و شیرینی را جا به جا می کنند. البته همه این خوراک ها در اندازه های کم سرو می شود، برای همین با این که میز غذا پر از خوراکی است، اما در واقع کم خورده میشود. غذاها انصافا خوشمزه بودند و من با لذت انواع غذاها رو چشیدم. کم حجم بودن، یکی از حسن های خوراک چینی است. به جرات می توانم بگویم همه خوراکی که خوردم، به اندازه یک بشقاب پر، پلو خورش قرمه سبزی نبود!

این سفر از یک نظر دیگر هم برای من بسیار مفید بود، و آن چشیدن انواع غذاهای مناطق مختلف چین بود! یکی از خوبی های سفر با یک دوست چینی این است که آن ها می توانند به خوبی شما را راهنمایی کرده و بهترین ها را به شما پیشنهاد داده و انتخاب کنند. برای همین من در طول مدت نه روزی که در شانگهای بودم و سه وعده صبحانه، ناهار و شام را که به رستوران می رفتم، انواع غذاهای لذیذ را به انتخاب دوستانم چشیدم. غذاهای شانگهای مثل مردم و فرهنگ آن، تلفیقی از غذاهای اطراف منطقه ی "جیانگ نان" است. غذاهای این شهر به شیرین و چرب بودن معروف است. طعم سوپ برنج خوشمزه ای را که من اولین شب در رستوران هتل خوردم هنوز زیر زبانم هست! این سوپ که تنها از برنج و گلوله های سفید که آن هم از نشاسته برنج تهیه شده، به عنوان وعده غذایی شام، مناسب است. البته با توجه به موقعیت شهر که در دهانه ی بزرگترین رودخانه چین قرار گرفته، ساکنان این منطقه بیشتر از ماهی های آب شیرین استفاده می کنند. خوراک دریایی هم بسیار در نزد آن ها محبوب است و معمولا به صورت آب پز، بخار پز، و یا سرخ شده سرو می شود. مردم شانگهای اغلب از گوشت خوک برای تهیه غذای مورد علاقه اشان استفاده می کنند. اما رستوران های شین جیان، منطقه مسلمان نشین چین هم در این شهر بسیار است و مسلمان ها اغلب به این رستوران ها مراجعه می کنند. سویا یا "توفو" هم یک نوع دیگر از مواد غذایی است که نه تنها در شانگهای که در پکن هم بسیار مورد استفاده مردم قرار می گیرد. در رستوران ها انواع غذاها و شیرینی ها را می شود یافت که با توفو تهیه می شود. بهرحال، شب اول به خیر گذشت و شام را در کنار دوستان صرف کردم.

بعد از شام به پیاده رو خیابان رفتیم و قدم زدیم و اتوبوس سواری کردیم که خیلی لذت بخش بود. در برنامه بعد درباره این تجربه لذت بخش برای شما می گویم!