دنیای فوتبال

              

هیچ وقت بازی فوتبال بین ایران و استرالیا را در بازی های پیش از جام جهانی سال 98 فراموش نمی کنم. عجب بازی هیجان انگیزی! دقایق آخر بازی بود که ناگهان تیم ایران به طور معجزه آسایی دو گل زیبا وارد دروازه تیم مقابل کرد و همه تماشاگران را که در اوج ناامیدی از پای تلویزیون بلند شده بودند، دوباره به سمت تلویزیون ها کشاند و آن ها را تا آخریق دقایق بازی که انگار هر ثانیه اش یک ساعت بود در اوج هیجان به تماشا نشاند. خلاصه این که به قول "خیابانی" گزارشگر فوتبال، "خداداد عزیزی" آن غزال تیزپا با گل زدنش شبی خاطره انگیز و شاد برای مردم ایران ساخت.

اصلا این فوتبال ورزشی عجیب است! چنین حس و حالی نسبت به برد و باخت دراین ورزش، در تمام دنیا یکسان است و بزرگ و کوچک هم ندارد. هنگام تماشای فوتبال، همه آدم هایی که طرفدار یک تیم هستند با هم یکی می شوند تا بتوانند تیم محبوبشان را به بهترین نحو ممکن تشویق کنند. از شما چه پنهان من همیشه دوست داشتم چنین احساسات و هیجان شیرین را از نزدیک لمس کنم. خب در کشور من، به سبب بعضی مسایل، خانم ها اجازه ندارند که برای تشویق تیم فوتبال مورد علاقه اشان به استادیوم بروند. بنابراین همه ما خانم ها مجبوریم بازی ها را در کنار خانواده که معمولا فقط زن ها برای تماشای فوتبال در خانه می مانند، دنبال کنیم و رفتن به میدان فوتبال را به عنوان یک آرزو در سر بپرورانیم. راستش را بخواهید تا یک سال پیش، من هنوزچنین آرزویی را در سر داشتم.

وقتی به کشور چین سفر کردم با خودم فکر کردم که خیلی خوبه، حالا این امکان برایم به وجود آمده و می توانم یک بازی فوتبال را از نزدیک تماشا کنم. اما در حقیقت، هرگز برای دیدن هیچ بازی به میدان های فوتبال نرفتم و تماشای این بازی هیچ وقت برایم جذابیت نداشته است. آخر این جا دیگر از فوتبالیست های هموطن خودم خبری نیست که بخواهم با اشتیاق در میدان فوتبال شرکت کنم و آن ها را تشویق کنم.

اما، هفته پیش موقعیتی پیش آمد که توانستم برای دیدن یک بازی به میدان فوتبال بروم البته این بازی

              

ها در حد تیم ملی یا باشگاه های مطرح دنیا نبود، اما از حق نگذریم که بازی های سازمانی و درونی هم خیلی جذابیت داشت و جوان ها خوب بازی کردند. راستش می خواهم اعتراف کنم که تازه بعد از دیدن این بازی، احساس طرفداران تیم های خارجی را در کشورم درک می کنم.

و اما برایتان بگویم از مسابقه فوتبالی که هفته پیش به همراه گروهی از دوستان برای دیدنش به میدان فوتبال رفتیم.

از وقتی که تیم های ورزشی رادیو بین المللی چین شکل گرفت. گروه های زیادی از کارمندان این سازمان از چینی ها گرفته تا کارمندان خارجی در گروه های ورزشی و در قالب تیم های مختلف عضو شده اند در مناسبت های مختلف با یکدیگر به رقابت می پردازند.

ورزش های مختلف مثل، فوتبال، بسکتبال، دو و میدانی، پینگ پنگ، بدمینتون و چند رشته ورزشی دیگر از جمله رشته های ورزشی است که خانم ها و آقایان کارمند رادیو در آن شرکت کرده اند.

اما ورزش فوتبال در این جا، مثل هر نقطه ای دیگر از جهان، طرفداران خاص خودش را دارد و تعداد زیادی از کارمندان عضو تیم های فوتبال دراین سازمان هستند. برای همین گاهی به بهانه های مختلف مسابقاتی برگزار می شود. فوتبالیست های این سازمان از کشورهای مختلف هستند. از آسیا و آفریقا گرفته تا آمریکا و اروپا. بنابراین شکل گیری تیم ها نیز بر همین اساس صورت گرفته است. یعنی تیم کشورهای آسیایی، آفریقایی، اروپایی و آمریکایی.

هفته پیش مسابقات مقدماتی فوتبال مراکز داخلی رادیو شروع شد. در این بازی ها ابتدا کشورهای اروپایی با آمریکای لاتین مسابقه دادند که اروپا مغلوب آمریکای لاتین شد. خب بهرحال، هموطن های رونالدو و مارادونا و بازیکن هایی از این دست، شکست ناپذیرترند.

اما نوبت دوم مربوط می شد به بازی تیم کشورهایی آسیایی و آفریقایی در مقابل چین. ناگفته نماند از آن جا که علاقه مند به شرکت در مسابقات فوتبال از جانب کشورهای آفریقایی و آسیایی خیلی زیاد نبود، بنابراین بازیکن های این دو قاره با هم ادغام شدند و یک تیم را در مقابل کشور میزبان، یعنی چین تشکیل دادند.

خب بازی حدود ساعت دوازده و نیم ظهر شروع شد و بازیکن ها در سه نیمه حدود بیست دقیقه بازی را شروع کردند. در نیمه اول تیم آسیا یک گل به ثمر رساند. ناگفته نماند که این گل را کاپیتان تیم که اتفاقا از کارمندان بخش فارسی رادیوست وارد دروازه کرد. نیمه دوم هم دومین گل به نتیجه رسید، و سومین نیمه در حالی که دو طرف بیشتر حالت تدافعی داشتند به پایان رسید.