گشتی در بازار کهنه فروشی

         

تعداد زیادی از ساکنان شهر پکن، جوانانی هستند که برای تحصیل و یا کار به این شهر سفر کرده اند. این تعداد از جوانان که معمولا پس از پایان vcxدوره تحصیلی و یا کاری خود به زادگاهشان بازمی گردند، ترجیح می دهند که در طول این مدت در خوابگاه ها و یا آپارتمان های اجاره ای زندگی کنند. معمولا صاحبان خانه و آپارتمان ها در شهرهای بزرگی مثل پکن، منازل خود را به صورت مبله اجاره می دهند. برای همین کمتر پیش می آید که مستاجران مجبور به خرید شوند؛ و لوازم ضروری مثل مبلمان، یخچال، تخت خواب و وسایلی که برای یک زندگی معمولی مورد نیاز است، در خانه ها و آپارتمان های اجاره ای وجود دارد.

به نظر می رسد این نکته مثبتی برای مستاجران باشد، هم از این نظر که آن ها مجبور به خرج کردن نیستند و هم این که هربار هنگام اسباب کشی، لازم نیست که هزینه بار دهند. اما این تنها ظاهر امر است. چرا که تعدادی از مستاجران، از کهنه و گاهی حتی بلا استفاده بودن وسایل خانه شکایت می کنند. آن ها می گویند، ممکن است، لوازم خانه ای که مستاجران قبلی با فرهنگ های مختلف از آن استفاده کرده اند، خیلی زود از بین برود، بنابراین لازم است که وسایل نو خریداری شود. اما معمولا خیلی سخت می شود که مالکان را برای خرید لوازم جدید راضی کرد و از طرفی دیگر مستاجران هم که نمی دانند چه مدت در آن خانه ساکن خواهند بود، ترجیح می دهند تا هیچ وسیله ای برای خانه خرید نکنند. اما بهرحال گاهی لوازم ضروری واقعا کهنه می شود، و ساکنان خانه مجبورند که خرید کنند.

اگرچه مستاجران برای این روزهای خود هم فکری کرده اند، در این جور مواقع آن ها سعی می کنند تا لوازم خود را از کهنه فروشی ها تهیه کنند.

با توجه به جمعیت زیاد شهری مانند پکن، بازارهای بزرگ کهنه فروشی در این شهر به تعداد زیاد وجود دارد. "بازار بی فان" یا بازار "کهنه فروشی شمالی" نمونه ای از این گونه بازارهاست.

یکی از همکارهای چینی من که دختری جوان است و برای انجام کار مجبور به ترک خانواده و شهر خود شده است، از جمله مستاجران ساکن در شهر پکن است. او می گفت مدتی است که تخت خواب آپارتمانی که اجاره کرده، کهنه شده و از بین رفته است و اصلا برای استراحت مناسب نیست. او که نتوانسته بود صاحبخانه اش را برای خرید تخت خواب جدید قانع کند، تصمیم گرفت تا برای خرید به بازار "بی فان" مراجعه کند. بازار "بی فان" چندان از آپارتمان من دور نیست، من هم که راجع به این بازار بسیار شنیده بودم، تصمیم گرفتم تا با او همراه شوم، تا محیط بازار را از نزدیک ببینم. "بی

               

فان" بازاری بزرگ است که در آن بیشتر لوازم چوبی مانند میز و صندلی، مبل و تخت خواب فروخته می شود، اما اجناسی دیگر از جمله، ظروف چینی و استیل و یا لوازم الکتریکی هم می شود در آن پیدا کرد، اگرچه بیشتر مردم برای خرید لوازم چوبی به این بازار مراجعه می کنند.

بهرحال، همراه همکار چینی ام برای خرید تخت خواب، شروع کردیم به سرک کشیدن داخل مغازه های بازار. تقریبا طرح های متنوعی از تخت خواب در بازار وجود داشت، و قیمت ها هم به نسبت مناسب بود. شاید فکر کنید که چه خوب، بس این دوست من توانسته به راحتی تخت خواب مورد نظر خود را انتخاب کرده و به خانه ببرد. راستش را خواسته باشید، خیر! بازار "بی فان" با همه بزرگی و تقریبا ارزانی اش، یک مشکل عمده داشت، و آن تمیز نبودن کالاها و اجناس بود. یکی از عیب های بزرگ بازار کهنه فروشی که ما در ایران به عنوان سمساری آن را می شناسیم، عدم رعایت نکات بهداشتی است. خریداران کالاهای دست دوم، معمولا اجناس را به همان شکل که از فروشندگان می خرند، عرضه می کنند. بنابراین مشتری مجبور است علاوه بر انتخاب سالم ترین و زیباترین کالا، به دنبال تمیزترین آن ها هم باشد.

البته فروشنده های این گونه اجناس، گاهی بعضی از کالاها را بازسازی می کنند، اما با تعمیر و رنگ کردن اجناس، قیمت کالاها هم افزایش می یابد.

خلاصه، همکار چینی من با کلی بالا و پایین کردن بازار و گشتن در میان اجناس که به واسطه کهنه بودنشان، درهم و برهم چیده شده بودند، توانست کالای مورد نظر خود را پیدا کند.

لابه لای لوازم کهنه، ظروف چینی بسیار زیبا با طرح های ویژه کشور چین هم پیدا می شد، راستش من خیلی وسوسه شده بودم که چندتایی از آن ظروف چینی را خرید کنم، اما هیچ کدام از ظروف شسته نشده بودند و من هم حس خوبی برای خرید نداشتم.

بهرحال، با خریدی که دوستم انجام داد، بازار و مردمی که برای پیدا کردن کالای مورد نظرشان سخت در جست و جو بودند، ترک کردیم و آن ها را با تمام لوازم کهنه ای که روزی در فروشگاه های بزرگ و شیک فروخته می شدند، تنها گذاشتیم!