نوای خوش

هنگامی که برای تهیه گزارش به آموزشگاه موسیقی کودکان "میوسی" رفته بودم، با نکات جالب توجه زیادی مواجه شدم. نخست این که متوجه شدم بیشتر هنرجویان و یا خانواده های آن ها، دوست داشتند که بچه هایشان را در کلاس سازهای غربی مثل پیانو و ویولون ثبت نام کنند. البته سازهای سنتی هم طرفداران خاص خود را داشتند. اما نکته مهم تر که پس از شنیدن قطعه هایی که کودکان می نواختند، متوجه آن شدم این بود که، خانواده ها و مدیران تلاش کرده بودند که با همان سازهای غربی مورد علاقه کودکان، قطعه هایی از موسیقی سنتی چین را به آن ها بیاموزند.

خانم وان لی لی، مدیر این آموزشگاه گفت: خوشبختانه بیشتر خانواده ها به اهمیت موسیقی و تاثیر آن بر کودکان پی برده اند. ما هم به عنوان مدیر آموزشگاه تلاش می کنیم تا ارزش موسیقی سنتی چین را برای آن ها روشن کنیم، چرا که بر این باوریم که موسیقی سنتی ویژه چین نباید فراموش شود، بلکه باید با آموزش آن به کودکان خود آن را زنده نگه داشته و به خارج از کشور هم گسترش دهیم.

با راهنمایی مدیر آموزشگاه، کلاس های آموزش ساز را پیدا کردم و وارد نخستین کلاس شدم. آقای مربی سرگرم آموزش پیانو به یکی از پسر بچه ها بود. پسرک با انگشت های کوچکش چنان ماهرانه می نواخت که اگر تنها صدای موسیقی را می شنیدید فکر می کردید که آن نوای خوش با هنرنمایی یک نوازنده بزرگسال نواخته می شود. مربی آن پسربچه هم، چنین نظری داشت. آن می گفت که این پسر هشت ساله استعداد ذاتی دارد و آن قدر با ابهت پشت پیانو می نشیند، که فکر می کنی چندسال است که به صورت حرفه ای نوازندگی می کند. پسر کوچولو آن قدر قشنگ و دقیق نوازندگی می کرد که این بارهم دلم نیامد تا بدون ضبط هنرنمایی او، کلاس را ترک کنم.

اصلا، وارد هر کلاس که می شدم، بعد از دیدن هنرنمایی بچه ها، دلم نمی خواست که آن جا را ترک کنم. آن ها با علاقه به مربی گوش می دادند و درس های او را تکرار می کردند.

و اما، جذاب ترین بخش آموزشگاه موسیقی "میوسی" کلاس های آموزش سازهای سنتی این کشور باستانی بود.

تعدادی از سازهای زهی و بادی در این آموزشگاه به کودکان علاقه مند چینی آموزش داده می شود. برخی از والدین چینی ترجیح می دهند که نوای موسیقی اصیل چینی را با سازهای ویژه کشور خود به کودکانشان انتقال بدهند. برای همین از همان کودکی آن ها را با این قبیل سازها آشنا کرده و تلاش می کنند که نوای این نوع موسیقی در جان کودکان رخنه کند.

"گوجن" "لیوچین" و "خولوسی" از جمله سازهایی بودند که من در این آموزشگاه توانستم صدای اصلی آن ها را از نزدیک بشنوم، و باید بگویم که واقعا از شنیدن صدای این سازها هیجان زده شدم. نوایی که از این سازها شنیده می شد واقعا گوشنواز بود.

آخر پیش از این صدای سازهای سنتی چین را تنها در بعضی فیلم های رزمی چینی مثل فیلم هایی با بازیگری "جت لی" یا "جکی جان" شنیده بودم و هرگز ملودی های محلی و نواهای احساسی چینی را درک نکرده بودم

اما وقتی در این کلاس ها صدای نرم و دلنشین سازهایی که ظاهر آن ها خشک و خشن بود به گوشم رسید، هیجان زده شدم. نوایی که از این سازها شنیده می شد واقعا شنیدنی بود، به خصوص این که نوازنده های آن ها بچه هایی معصوم بودند.

نوازنده های کوچولو همگی با احساس، و البته بسیار جدی نوازندگی می کردند، نوای موسیقی سنتی از ساز "گوجن" سازی که شباهت به سنتور دارد و ساز زهی "لیو چین" بسیار شنیدنی بود. اما برای من بیش از همه صدای ساز بادی "خولوسی" یک ساز ویژه چینی بود که از میان نفس پاک پسرکی هشت – نه ساله به گوش شنونده می رسید. با این که تنها شش ماه از مدت زمان آموزش این پسر در این مرکز گذشته بود، اما او بسیار ماهرانه بر روی سوراخ های بدنه ساز انگشت گذاری می کرد و صدایی زیبا از آن تولید می کرد.

بله دوستان، با پایان هنرنمایی نوازنده کوچک ساز خولوسی، مرکز موسیقی "میوسی" را در حالی که از شنیدن آن همه نوای دل انگیز، سرخوش بودم، ترک کردم و البته خوشحال از این که بالاخره وارد آن ساختمان دوست داشتنی شدم.