ووشو

ووشو (به انگلیسی: wushu) (به چینی: 武术) به هنرهای رزمی کشور چین گفته می‌شود که در آن انواع مختلف حرکات برای سلامتی جسم و روح و دفاع از خود در نظر گرفته شده‌ است. در چین باستان از هنرهای رزمی برای دفاع از سرزمین، خود یا خانواده در مقابل دشمنان، راهزنان و غیره استفاده می ‌شد. وو شو نه تنها یک ورزش سنتی چین، بلکه یک موجودیت ایدئولوژیک کامل است و عناصر فلسفی، اخلاقی، زیباشناسی، پزشکی و نظامی را نیز در بر دارد.

هدف فنون رزمی ووشو ناتوان کردن و زیان رساندن به دشمن است، از این رو ووشو یکی از شیوه های تمرینی مهم ارتش های چین باستان بوده و حتی در تمرینات پلیس و ارتش امروز نیز مورد استفاده قرار می گیرد. ووشو به عنوان نوعی ورزش تمام فنون رزمی خود را حفظ کرده، اما به دلیل محدودیت های قوانین مسابقه، ورزش ووشو بر اصل زیان نرساندن به حریف متکی است. برای نمونه، در مسابقات سانشو محدودیت هایی برای حرکاتی که می تواند به حریف آسیب برساند، ایجاد شده و لوازم حفاظتی به کار می رود.

امروزه ووشو به صورت یک ورزش استاندارد جهانی به مردم جهان ارائه شده ‌است و فقط منحصر به کشور چین نیست و مردم کشورهای مختلف برای بهره گیری از خواص طبی و شرکت در رقابت های قهرمانی در این رشته ورزشی تمرین می‌کنند.

هنر رزمی ووشو در مسابقات در دو بخش ارائه می‌شود:

زمینه تالو (اجرای فرم های سنتی چینی به صورت زیبا به همراه حرکات آکروباتیک)

زمینه سانشو (مبارزه آزاد بر روی سکو با استفاده از دستان و پاها و زیرگیری)

تاریخ حرکات ووشو به دوران جامعه بدوی یا کمون اولیه بر می گردد. (طبق تئوری اقتصادشناسی مارکسیستی، عصر جامعه بدوی یا عصر کمون اولیه، نخستین حالت جامعه بشری است که بر مشترک بودن منابع تولید متکی است). در آن زمان، قبایل اغلب با هم درگیر می شدند و برای پیروزی در این درگیری ها به اختراع و آموزش مهارت های رزمی پرداختند که همین امر این به شکل گیری ووشو کمک کرد.

هنر رزمی ووشو در عصر جامعه برده داری (طبق تئوری اقتصادشناسی مارکسیستی، جامعه برده داری جامعه ای بود که برده داران صاحب تمام منابع تولیدی بوده و برده ها نیروی کار بودند) به وجود آمد. در سلسله شیا، (2070-1600 ق م.)، برای پاسخگویی به نیازهای جنگ، ووشو به عنوان یک سیستم رزمی کامل به وجود آمده و متداول شد.

بعد از هزارها سال، توسعه ووشو در سلسله های مینگ (1368-1644 م.) و چینگ (1636-1912م.) به اوج خود رسید. در این زمان، وو شو به شاخه های گوناگون مانند چان چوان، نان چوان و تای جی تقسیم شد.

در زمان جمهوری چین (1912-1949 م.) ووشو به نوعی ورزش تبدیل شد و باشگاه های ووشوی فراوانی ایجاد شد. در سال 1936، تیم ملی ووشوی چین برای ارائه نمایش های ووشو عازم بازی های المپیک برلین شد.

ووشو پس از تاسیس جمهوری خلق چین توسعه ای جهشی داشته است. در سال 1999، کنفدراسیون بین المللی ووشو به کمیته بین المللی المپیک پیوست و به یکی از فدراسیون های زیرمجموعه این کمیته تبدیل شد. این امر به معنای آن است که ووشو در آینده نزدیک به یکی از رشته های رسمی بازی های المپیک تبدیل خواهد شد.