چه ممنوع است در شهر ممنوعه؟

شهر ممنوعه

موقعی که خارجی ها اسم شهر ممنوعه را می شنوند، قبل از آنکه به سراغ سئوالاتی می آیند مانند چه قدر بزرگ است و کی ساخته شد و چه داستان هایی دارد، اول این سئوال را مطرح می کنند که چرا به آن شهر ممنوعه می گوییم؟ چه ممنوع است در واقع؟

شهر ممنوعه！ شهر ممنوعه！ یعنی ورود مردم به آن ممنوع بود و آن فقط به خانواده امپراتوری تعلق داشت. در تاریخ طولانی شاهنشاهی چین، این یک سنت بود که خانواده امپراتوری با مردم جدا جدا بود. مردم فقط حق احترام و مراعات و هراس از امپراتورها داشتند و حق مطالبه هیچ چیز از امپراتورها نداشتند و طبیعتا حق ورود به خانه امپراتورها نداشتند. از این لحاظ، اسم "شهر ممنوعه" نمادی از برتری و حاکمیت امپراتورها بر مردم محسوب می شود.

خاطره تصویری خارجی ها از شهر ممنوعه چین بر می گردد به فیلم معروف "آخرین امپراتور" به کارگردانی برناردو برتولوچی از ایتالیا که در سال 1987 اکران شده است. این فیلم سرگذشت آخرین امپراتور چین به نام "پو یی" را بیان کرده است که تصاویر زیادی از ساختمان های شهر ممنوعه و حتی دورن ساخمان ها داشت. لازم به ذکر است که این فیلم واقعا در خود شهر ممنوع درست شده است. فیلم سازی در داخل ساختمان های شهر ممنوعه کار آسانی نیست. برای حفاظت از ساختمان های قدیمی شهر ممنوعه، خیلی زمان پیش قانون منع فیلم سازی برای اهداف بازرگانی در داخل ساختمان های شهر ممنوعه منتشر شده بود. اما این شانس برناردو برتورلوچی بود که دقیقا همزمان با تهیه فیلم "آخرین امپراتور" این قانون به جرا گذاشته و زیاد به دست اندرکاران این فیلم گیر ندادند.

تصویر فیلم "آخرین امپراتور"

همان طور که در این فیلم توصیف شد، پوی یی آخرین امپراتور چین بود. او در سن سه سالگی امپراتور شد و در سال 1912 از قدرت خود کنار رفت و خاتمه سلسله "چینگ" و نیز تاریخ شاهنشاهی چین را اعلام کرد. اما از آن پس مجاز بود هنوز در شهر ممنوعه زندگی کند، اما در سال 1924 به دست انقلابی ها، او با خانواده اش از شهر ممنوعه اخراج شد.

شهر ممنوعه پس از رفتن خاکم خود به دست انقلابی ها ویران نشد، بلکه به خاطر آنکه جای نگهداری گنجینه ها و عتیقه های خانواده امپراتوری بوده و در شهر ممنوعه نگهداری می کردند، به موزه تبیدل و تا امروز حفاظت شده است. شهر ممنوعه در واقع به نام موزه شهر ممنوعه است.

پو یی آخرین امپراتور چین

شهر ممنوعه در سال 1406 در سلسله "مینگ" احداثش آغاز شده و پس از 14 سال یعنی تا سال 1420 به پایان رسید. پس از ساختن آن، جمعا 24 امپراتور سلسله های "مینگ" و "چینگ" مالک آن بوده اند. "مینگ" و "چینگ" آخرین سلسله های شاهنشاهی چین بودند. مساحت شهر ممنوعه 720 هزار متر مربع است و جمعا 8707 اتاق و سالن دارد. شهر ممنوعه با دیواری به بلندی 10 متری و طول حدود 3200 متر محصور است و پشت دیوار نیز خندق حفاری شده است. همین دیوار و خندق شهر ممنوعه را با دنیای خارج از آن جدا کرده است.

 

شهر ممنوعه محل زندگی امپراتور و همچنین مرکز قدرت کشور بود. به این سبب شهر ممنوعه به سه بخش محل زندگی، اداری و تفریحی تقسیم شده بود. اگر توریست ها بازدید را از ورودی شهر ممنوعه شروع کنند، به ترتیب با این سه بخش مواجه می شوند. سالن "تای هه دیان" مهم ترین ساختمان شهر ممنوعه است. در این سالن امپراتورها هر روز صبح با وزرای خود دیدار کرده و درباره امور اداری کشور مشورت می کردند. پشت این سالن، محل زندگی امپراتورها و اعضای خانواده آن ها بود و پس از آن هم، منطقه تفریحی که در واقع یک باغ سلطنتی بزرگ بود، قرار داشت.

ساختمان های شهر ممنوعه با آجر و چوب ساخته شده است که این نیز یکی از ویژگی های ساختمان های قدیمی چین است. دو رنگ قرمز و زرد، رنگ اصلی ساختمان های این شهر را تشکیل می دهد. رنگ قرمز رنگ مورد پسند چینی ها و نمادی از شادی و خوش یمنی است،

ساختمان های شهر ممنوعه به دو رنگ قرمز و زرد است

زرد، رنگ زمین است. از آن جا که چینی ها ملتی کشاورز هستند، زمین را مقدس می شمارند. در واقع، همه ساختمان های شهر ممنوعه دارای دیوار قرمز و سقف زرد است، به جز یک ساختمان که آن محل نگهداری کتاب های خانواده سلطنتی بود. سقف این ساختمان به رنگ آبی است، با این آرزو که این ساختمان از آتش حفظ شود.

شهر ممنوعه دارای بیش از 8 هزار اتاق است. ممکن است که این سوال مطرح شود که این تعداد اتاق چه کاربردی داشته است؟! آیا واقعا ساکنان شهر ممنوعه به این همه اتاق نیاز داشتند؟ گفتنی است که کل تعداد خدمتکارها، آشپزها و کارگرها حدود بیست هزار نفر بود که همگی این ها فقط به خانواده امپراتوری خدمت می کردند.

شهر ممنوعه کاملا طبق نظام تشریفاتی سلسله‌های فئودالی و اصول طبقاتی ساخته شده‌است. طرح کلی، وسعت، شیوه معماری، رنگ و تزیینات، همه نمایانگر امتیاز خاندان سلطنتی و سلسله مراتب اشرافی است. سه قصر این مجموعه یعنی قصر "تای حه"، قصر "جون حه" و قصر "بایو حه" که محل اعمال قدرت امپرتوران و برپایی مراسم پرشکوه بوده‌است.

قصر "تای حه" که مرکز شهر ممنوعه است و تخت سلطنتی طلایی رنگ امپراتور در این قصر قرار داشت. این قصر دارای مجلل‌ترین معماری در شهر ممنوعه‌است که در بخش شمال میدان بر سکوی مرمری سفید رنگی قرار دارد و بلندترین بنای شهر ممنوعه‌ محسوب می شود.

در فرهنگ چین، اژدها نماینده قدرت امپراتوری است و امپراتور "پسر آسمانی" اژدهای حقیقی نامیده می‌شود. درون قصر تای حه حدود ۱۳ هزار شکل اژدها تزیین شده‌است.

به دلیل تغییر سلسله‌ها ی سلطنتی و جنگ ها و شورش‌ها، تعدادی از قصرهای باستانی باقی مانده‌اند. علاوه بر شهر ممنوعه در پکن، قصرهای باستانی قصر "شن‌یان" و همچنین خرابه‌های قصرهای سلسله "هان" و سلسله "تان" در شهر "سی‌آن" در چین به چشم می‌خورند.