گفته شده که در عصر پادشاهان سلسله بهار و پاییز افراد خانواده "فان شی" به سبب مصیبت های گوناگون از بین رفتند و کسی از اعضای آن خانواده باقی نماند. فردی از این فرصت استفاده کرده و به قصد دزدی وارد آن خانه شد. در خانه زنگی بزرگ نظرش را جلب کرد. تصمیم گرفت آن را به دوش کشیده و با خود ببرد. اما زنگ سنگین بود و او قادر به حمل نبود. یک تبر پیدا کرد تا زنگ را خرد کرده و قطعات آن را با خود ببرد. اما همین که تبر به زنگ خورد صدایی بسیار بلند از آن برخاست. دزد ترسید که مبادا دیگران با شنیدن صدا به آن خانه آمده و زنگ را از او بگیرند. به این سبب برای جلوگیری از مزاحمت دیگران به فکرش رسید که گوش خود را محکم بگیرد تا صدایی نشنود و تصور می کرد که در آن حال دیگران هم صدایی نخواهند شنید و او می تواند با خیال راحت زنگ را خرد کرده و قطعات آن را با خود ببرد.
چینی ها این ضرب المثل را در مورد افرادی به کار می برند که با بستن چشم و گوش خود درباره بسیاری از مسایل، تصور می کنند دیگران نیز قادر به درک آن مسایل یا شنیدن و دیدن آن نیستند.
