علاوه بر عوامل متعارف همچون سرمایه گذاری در بخش مسکن که باعث گرانی املاک می شود، گرانی مسکن ریشه فرهنگی نیز دارد. در چین معمولا داشتن منزل شخصی یکی از پیش شرایط مهم برای ازدواج محسوب می شود. در این کشور، اگر پسر ملک شخصی نداشته باشد، دختر تمایل کمتر به ازدواج نشان می دهد، خانواده او نیز به این وصلت رضایت نمی دهند. از این رو، این پدیده عجیب به وجود می آید که پسری در سن بیست و اندی ساله در ابتدای تجربیات شغلی، به فکر خرید مسکن و وام گرفتن و وام پس دادن می افتد. آمارها نشان می دهد که به طور متوسط مردم پکن در سن بیست و هفت سالگی به خرید مسکن اقدام می کنند و این رقم در انگلیس سی و هفت و در ژاپن و آلمان چهل و دو سالگی است.
با توجه به شرایط کنونی شهر پکن، باید گفت، هر فردی که حدود شش سال پیش اقدام به خرید خانه کرد، در واقع با شانس روبرو شد. چرا که قیمت مسکن در این شهر بسیار زیاد است. با توجه به این که مردم چین بسیار به اساس خانه و خانواده اهمیت می دهند، و ملتی هستند که بسیار به خانواده وابسته هستند، بنابراین ضرب المثل های بسیاری نیز در این ارتباط وجود دارد. به طور مثال: با هماهنگی میان خانواده همه امور خوب پیش می رود(家和万事兴)، هر خانواده مشکل خود را دارد(家家有本难念的经)، قاضی خوب نمی تواند دعوای خانواده را قضاوت کند(清官难断家务事)، رسوایی های خانوادگی را نمی توان به بیگانه ها گفت(家丑不可外扬)، اول تشکیل خانواده و بعد آغاز شغل(成家立业)، پسر به زییا یا زشت بودن مادر و سگ به فقیر و ثروتمند بودن خانواده اهمیت نمی دهد(儿不嫌母丑，狗不嫌家贫)، برگ خشک شده به پای درخت می افتد و فرد پیر شده به خانه بر می گردد(落叶归根)... این وابستگی به خانه، جزو اشتراکات ملت های شرقی است. مثل مردم ایران که همچون چینی ها بسیار به خانواده های خود وابسته هستند.
