خواستگاری به سبک چینی

عید بهار از راه می رسد. تا چند روز دیگر مردم چین مهم ترین عید سنت خود را جشن می گیرند. همانند عید نوروز ایران، عید بهار نیز ایامی است که اعضای خانواده را دور هم جمع می کند. آن ها که خارج از زادگاه مشغول تحصیل یا کار هستند، در این روزها به زادگاه و نزد پدر و مادر خود بازمی گردند. البته جوان های عاشق و معشوق هم در این روز دوست دارند همدیگر را به خانواده هایشان معرفی کنند. اما آن ها که هنوز مجرد مانده اند، باید پس از رسیدن به خانه، غر و لندهای مادران خود را تحمل کنند. چرا که مادران امیدوارند تا شاید به این ترتیب پسران جوانشان دختر مطلوب خود را برای ازدواج انتخاب کنند.

"شیانگ چین" معمولا در رستوران ها و کافی شاپ ها صورت می گیرد

در واقع سن ازدواج چینی ها در سال های گذشته بالا رفته است. طبق آمار سال 2010 در شهر شانگهای، به طور متوسط مردان در سن 31 سالگی و زنان در 28 سالگی ازدواج

می کنند. سن ازدواج در پکن کم تر است. مردان در 28 سالگی و زنان در 26 سالگی تشکیل خانواده می دهند. به طور کلی، بالا رفتن سن ازدواج سبب نگرانی مادران شده است. بنابراین آن ها پسران خود را تحت فشار قرار می دهند تا هر چه زودتر دختر مورد نظرشان را انتخاب کنند. البته در این میان تعدادی افراد دلسوز تلاش می کنند تا دختران و پسران را به یکدیگر معرفی کنند. به این روش آشنا شدن پسران با دختران در کشور چین "شیانگ چین" (Xiang Qin) گفته می شود.

امروزه "شیانگ چین" بسیار ساده است. پسر و دختر ابتدا با رد و بدل کردن شماره تلفن خود با یکدیگر آشنا شده و قرار ملاقات می گذارند. پس از چندین بار ملاقات اگر از نظر اخلاقی با یکدیگر هماهنگ بودند به دوستی خود ادامه می دهند تا شرایط ازدواجشان فراهم شود، اگر نه، ارتباطشان را قطع می کنند. این روش البته از نوع معاصر است. "شیانگ چین" به روش سنتی این چنین نیست. در روش سنتی ابتدا پدر و مادر و برادر و خواهر پسر با همراه داشتن هدیه، به خانه دختر می روند. اگر از دختر راضی باشند و پدر و مادر دختر هم هدیه را قبول کردند، این نشانگر آن است که خانواده دختر به ازدواج راضی است. پس از آن، خانواده پسر به طور رسمی کادو نامزدی را هدیه می کند و اگر خانواده دختر قبول کرد، این یعنی دو خانواده به طور رسمی مراسم نامزدی را برپا کرده اند. اما از آن جا که در روش سنتی، پسر و دختر پیش از ازدواج اصلا فرصت آشنایی با هم دیگر را ندارند بنابراین احتمال بروز اختلاف بین زوج فراهم می شود. این نوع روش "شانگ چین" در دهه های هشتاد و نود قرن گذشته نوعی عادت و رسم عقب مانده تلقی می شد و مورد نفرت جوانان قرار داشت.

صفحه خانه سایت "شی جی جیا یوان"

از طرفی دیگر، در دهه گذشته، به دلیل تند شدن ریتم زندگی، جوانان شاغل به ویژه در کلان شهرها، وقت کم تر برای آشنا شدن با یکدیگر دارند، در این حالت "شیانگ چین" به امری ضروری برای آن ها تبدیل شده است. به همین خاطر، همکلاسی ها، بستگان، دوستان و آشنایان برای واسطه گری ازدواج دست به کار می شوند.

اما این بار، پسرها پیش دستی کرده و قبل از حضور خانواده با دختر تماس گرفته و قرار ملاقات می گذارند. ملاقات معمولا در کافی شاپ یا رستوران صورت می گیرد و در آن قرار دو نفر درباره مسایلی از جمله، سن، شغل، تجربیات تحصیلی و علاقه های خود گپ می زنند. پس از ملاقات، اگر هم دیگر را پسندیدند، دوباره برای ملاقات دوم قرار می گذارند. این مسیر ادامه پیدا می کند تا زمانی که تصمیم به ازدواج بگیرند.

علاوه بر نفر واسطه، تعداد زیادی از پسران و دختران مجرد از طریق اینترنت با هم آشنا

می شوند. در چین سه پایگاه اینترنتی "شی جی جیا یوان"، "بای هه" و "جن آی" وجود دارد که در زمینه آشنا سازی دختران و پسران مجرد با یکدیگر فعالیت می کنند. برای این نوع سایت ها، درستی اطلاعات و هویت درخواست کنندگان در اولویت قرار دارد. به همین خاطر، آن ها به بررسی اطلاعات شخصی بسیار اهمیت می دهند. این روش راحت تر بوده و کارایی بیشتری دارد، اما ریسک آن هم کم نیست، چرا که به هر حال، احتمال فریب کاری در این میان وجود دارد.

یک روش دیگر نیز در آشناسازی جوان ها در کشور چین وجود دارد و آن، آشنایی از طریق برنامه های تلویزیونی است. یکی از برنامه های تلویزیونی شناخته شده که در این زمینه فعال است، برنامه "فی چن وو ژاو" از تلویزیون استان "جیانگ سو" است.

البته می شود گفت این نوع برنامه نوعی تفریح است. در این روش ابتدا دختران در صحنه قرار گرفته و پشت میزهایی با چراغ روشن می ایستند. سپس، پسران یکی یکی وارد می شوند و در محض ورود محبوب ترین دختر خود را انتخاب می کنند، اما او را تنها به مجری برنامه معرفی می کند. سپس، دختران یکی یکی از پسری که وارد صحنه شده سوال های مدنظرشان را می پرسند. در این میان، دختران می توانند در هر لحظه دلخواه، چراغ میز خود را خاموش کنند تا نشان دهند که از انتخاب آن پسر منصرف شده اند. اگر همه چراغ ها خاموش شود این بدان معناست که پسر باید بدون دریافت هیچ نتیجه صحنه را ترک کند. در حالت دیگر اگر برخی دختران مایل به روشن نگه داشتن چراغ میزهای خود باشند، در این مرحله پسر تصمیم می گیرد تا دست دختر مورد نظر خود را گرفته و صحنه را ترک کند. این نوع برنامه تلویزیونی علاوه بر کارکرد واقعی آن، جنبه تفریحی هم دارد.

برنامه تلویزیونی "فی چنگ وو ژای"

به هر حال، مجرد ماندن تا سنین به نسبت بالا در این کشور امری ناگوار تلقی می شود.

آن ها که ازدواج نکرده اند نیز به طور طبیعی از تنهایی رنج می برند، اما برای والدین آن ها، این امر سبب آبروریزی است. در واقع هنوز در کشور چین، امر تجردگرایی جا نیفتاده است.