می گویند حدود دو هزار سال پیش مردم شهر هان دان پایتخت کشور جائو به طرز خاصی راه می رفتند. در توصیفِ راه رفتن آنها گفته شده است که مانند مرغان می خرامیدند و به هنگام راه رفتنشان می پنداشنی دست ها و پاهایشان در حال اجرای حرکات موزون هستند.
خلاصه این که شیوۀ خاص راه رفتن مردم شهر هان دان، باعث شهرت و محبوبیت آنها در نقاط دور و نزدیک چین شده بود. جوانی از کشور یآن که شهرت شیوۀ راه رفتن آن مردم را شنیده بود، بار سفر بست و برای یاد گرفتن آن شیوه، راهی آن سرزمین شد و چون به آنجا رسید بی درنگ به ممارست و تمرین پرداخت. او در کوچه و خیابان می ایستاد و به دقت به راه رفتن مردم می نگریست و همۀ حرکات مردم هنگام راه رفتن را به خاطر سپرد. به طوری که پس از چند روز مشاهده، شروع کرد مانند آنها راه رفتن.
اما خیلی زود متوجه شد که اولاً پی به بسیاری از ریزه کاری های شیوۀ راه رفتن مردم هان دان نبرده و ثانیاً دریافت که مردم آن شهر طی سال ها به آن شیوه خو گرفته اند و آن روش راه رفتن برای آنها امری عادی و طبیعی است و نیازی به صرف انرژی یا فکر کردن دربارۀ راه رفتنشان ندارند. از طرفی خود او هم یک عمر به یک شیوۀ دیگر راه رفتن عادت کرده و ترک عادت کار آسانی نیست.
پس تصمیم گرفت اول کاملاً شیوۀ راه رفتن سابق خود را فراموش کند، تا فقط به شیوۀ جدید حرکت کند. تصمیمش را اجرا هم کرد ولی راه رفتنش کاملاً مایۀ خنده شد؛ چه، از شیوۀ مألوفش کاملا بریده بود و وسواس هم نمی گذاشت که به شیوۀ جدید خود عمل کند. به عبارت دیگر نه تنها راه رفتن مردم هان دان را نیاموخت، بلکه راه رفتن خود را هم از یاد برد و از این ماجرا، این ضرب المثل چینی آفریده شد.
