انتشار کتابی درباره نفوذ موسیقی ایران در چین

کتاب "موسیقی ایرانی در چین" با تالیف و پژوهش نادره بدیعی توسط انتشارات پارت منتشر و راهی بازار نشر شد. به گزارش خبرنگار مهر، نویسنده این کتاب از سال 69 به همراه خانواده خود به چین رفت. همسر وی برای تدریس زبان فارسی به دانشجویان چینی دانشگاه پکن به این شهر فرستاده شد. بنابراین بدیعی نیز به همراه وی به چین رفت و این سفر باعث شکل‌گیری تحقیقات گسترده وی در حوزه فرهنگ چین شد.

ایالت شین‌جیان که به آن سین‌کیانگ یا ترکستان خاوری نیز گفته می‌شود در غرب چین جا دارد و هم‌مرز با پاکستان، افغانستان و تاجیکستان است و شهرهایی تاریخی و نام‌آور همچون کاشغر، یارکند، آذرکند(آذرقند)، تورپان(تورفان) و محوطه‌های تاریخی همچون بلاساغون(بلاساگان = بلاشگان)، یارغول (یارگال) و... دارد. مردم این ایالت به جز اندک چینی هایی که در آن‌جا به سر می‌برند، همه ایرانی‌تبار، ترک زبان و مسلمان هستند و از قوم تورانی یا ترک که به آن‌ها ترکان ایغور گفته می‌شود، هستند.

نادره بدیعی در وقت‌های آزاد و اوقات فراغت خود در چین به فراگیری زبان اویغوری و پژوهش در این باره پرداخته و پس از انتشار کتاب "فرهنگ واژه‌های فارسی در زبان اویغوری چین" کتاب پیش ‌رو را راهی بازار نشر کرده است. آن‌چه موسیقی اویغوری نامیده می‌شود، هنری‌است که از دیرباز از ایران به اویغوران رفته و به مرور زمان گویش یا لهجه اویغوری به خود گرفته است. همچون موسیقی عربی که برگرفته از موسیقی ایرانی است اما با لهجه عربی ادا می‌شود.

جای شگفتی نیست اگر سازهای ایرانی، سازهای رایج شین‌جیان باشند و با همین نام‌های فارسی مورد استفاده قرار بگیرند. نام بسیاری از مقام‌های موسیقی اویغوری هم، مانند مقام نوا، چهارگاه، پنج‌گاه و... فارسی است.

عناوین بخش‌های مختلف کتاب "موسیقی ایرانی در چین" به این ترتیب است:

"نگاهی به تاریخ موسیقی اویغوران چین"، "غزل روح مقام، سروده سیف‌الدین عزیزی، موسیقی‌دان و مقام‌شناس اویغور"، "مقام و موسیقی ایرانی در میان اویغوران"، "الف: موسیقی مذهبی"، "ب: تک‌نوازی، گروه نوازی و ترانه‌خوانی، موسیقی رقص، برخی رقص های اویغوری"، "سازهای ایرانی در شین‌جیان چین"، "خوشتاز، ساز کهن ایرانی"، "رواج سازهای ایرانی در میان چینی ها" و "واژه‌ها و اصطلاحات موسیقی ایرانی در شین‌جیان چین".