داوود آزاد

داوود آزاد از نسل جدید خواننده ها و نوازندگان موسیقی سنتی ایران است. او نوازنده چيره دست تار و سه تار است و البته سازهای ديگری چون عود و رباب و دف را نیز با توانايی می نوازد. او فعالیت هایی نیز در زمینه موسیقی تلفیقی انجام داده است.

داوود آزاد در سال 1341 در ارومیه به دنیا آمد و از بیست سالگی فراگیری ساز تار را آغاز کرد. از سال 1362 تدریس تار و سه تار را در تبریز آغاز کرد . وی از همان ابتدای فعالیت، همت خود را بر جستجو و تحقیق در آثار گذشتگان موسیقی گذاشت و آثاری را نیز ارائه کرد که بیشتر جنبه تحقیقی و تجربی داشتند . داوود آزاد در سالهای اخیر بیشتر در خارج از ایران فعالیت داشته و به آموزش موسیقی سنتی از جمله تار، سه تار، دف و آواز و اجرای برنامه های متعدد در کنسرت ها و فستیوال های مختلف مشغول بوده است.

شاید بتوان نوع موسیقی داوود آزاد را موسیقی سنتی – عرفانی نامید. موسیقی که زنده و جاری و عاشقانه است. تنوع ریتم دارد و یکنواخت و خسته کننده نیست. موسیقی داوود آزاد بر بداهه نوازی و تکنوازی تکیه دارد و با اینکه در آثار داوود آزاد به موسیقی ارکستری برنمی خوریم ولی آثار او حس محدودیت و تکرار را به شنونده نمی دهد و جالب اینکه تمام اینها با وجود این است که داوود آزاد به شدت به موسیقی دستگاهی پایبند است .

ساز بندی آثار داوود آزاد خلاقانه ، جذاب و به جاست. تار، دف، بربط، قره نی و بسیاری از آلات سنتی دیگر در کنار سازهایی مثل کلارینت، پیانو یا ویلن سل قرار می گیرد. جذاب ترین نمونه این ترکیب، در آلبوم «دیوان شمس و باخ» است که در آن داوود آزاد سعی کرده با تلفیق موسیقی سنتی ایران و موسیقی کلاسیک غربی، آفریننده کاری نو و تازه باشد که شنونده غربی را هم با پتانسیل های موسیقی شرقی آشنا کند.

موسیقی که در آن خبری از آوازهای طولانی و خسته کننده نیست و ریتم در آن نمود جذابی دارد. بر همین اساس «دیوان شمس و باخ» حاصل بداهه خوانی بر روی موسیقی باخ، بدون تغییر در قطعات است. گرایش جسورانه داوود آزاد به سمت موسیقی تلفیقی در این آلبوم بسیار موفق و زیبا از آب در آمده است. در این آلبوم نوازنده هایی با ملیت های مختلف حضور دارند. نوازنده آذری که قره نی و دودوک نواخته و یک هندی که نوازنده طبلا است و البته نوازندگان آلمانی و بلغاری ِ ویلنسل و پیانو . همخوان داوود آزاد در این اثر هم خانم آن ماری تری از انگلیس است .

البته دیوان شمس و باخ آخرین آلبوم داوود آزاد نیست. «در میخانه» و «کوی تو» دو آلبوم جدیدتر داوود آزاد هستند که اولی گزیده ای از اجراهای او در کنسرت های منچستر، کمبریج، آکسفورد و چند فستیوال در کشورهای مختلف اروپایی و همین طور ایران است. «کوی تو» هم آلبومی است با قطعاتی بسیار زیبا و دلنشین که غالبا با اشعاری از مولانا اجرا شده اند .

آلبوم های دیگر داوود آزاد عبارتند از «به یاد هرمزی» که شامل تکنوازی وی در گرامیداشت سعید هرمزی است، «آی ایشیقی» که اجرای قطعات آذری با تار است و «در بهار امید» که در حقیقت تحقیقی است بر شیوه تصنیف نوازی نوازندگان قدیمی .

اما به اعتقاد برخی بهترین و زیباترین آلبوم های داوود آزاد علاوه بر « دیوان شمس و باخ» آلبوم های «نور جان» و «مِی بی رنگی» هستند .

«صنما» یکی از زیباترین قطعات آلبوم «مِی بی رنگی» است .