همسر دلخواه من
آرش: اساسی ترین ویژگی درباره همسرم این است که رفتار نرم و شخصیت اجتماعی ساده ای دارد و جدا از دلنشینی چهره اش که مرا جذب کرد، این سادگی رفتارش بود.
مرجان: مطمئن هستم اگر آرش خیلی خشک و رسمی بود نمی توانستم او را تحمل کنم؛ البته گاهی جدی می شود که به او حق می دهم اما واقعا مرد فوق العاده ای است.
صمیمیت ما و فرزندان مان
مرجان: بچه ها با هر دوی ما ارتباط خوبی دارند اما دخترمان با آرش جورتر است. کلا مسائل احساسی اش با پدرش است اما در مشورت و تصمیم گیری سراغ من می آید. اجازه ها را من صادر می کنم و به نوعی رئیس خانه هستم.
آرش: رابطه بچه ها با یکدیگر خیلی خوب است. یک اختلاف 7-6 ساله دارند و کارمانیا هوای آرشام را دارد اما به هر حال درگیری هایی هم با یکدیگر دارند. من که کیف می کنم می بینم به هم می پرند چون معتقدم این جزء خاطرات خوب کودکی شان خواهد شد؛ البته مادرشان آنها را مدام از هم جدا می کند اما من دوست دارم این تنش ها را ببینم و به نظرم دعوای خواهر و برادری در کودکی کاملا طبیعی است. شاید هم دیدگاه بدی باشد.
مرجان: گاهی دلم برای بچه های مان می سوزد و می گویم به خاطر کار ما اذیت می شوند اما حس می کنم از سویی تنوع شغلی ما را دوست دارند.
آرش: همسرم بچه کرمان است و کارمانیا نام قدیم کرمان است. به همین خاطر اسم دخترمان را کارمانیا گذاشتیم. او دختری است که خیلی مستقل بار آمده و خب دخترها به نظر آستانه روحی و روانی بسیار قوی تر هستند. شاید ظالمانه به نظر برسد اما وقتی 4-3 ساله بود او را می فرستادیم سوپری زیر ساختمان که خرید کند اما دوست داشتیم او تجربه کند و بزرگ شود. فکر می کنم نسبت به کار من و مادرش نگاه افتخارآمیزی دارد. حتی شاید بدش نیاید بازیگر شود چون در مدرسه گروه تئاتر دارند اما مادرش معتقد است باید بزرگ تر شود و با دید بازتری تصمیم بگیرد.
مرجان: معمولا به قول همسرم مردها تا 90سالگی پسر می مانند. آرشام هم به این قاعده کمی متکی تر است؛ البته هنوز واقعا کودک است و مهرماه امسال به مدرسه می رود.
1 2 3 4 5 6 7 
