تئوری اساسی طب سنتی ملیت مغول

طب سنتی ملیت مغول با ارتباط سه رشته برنامه مغولی " حه یی " ، " شی لائو " و " با داگن " پدیده های فیزیولوژی و پاتولوژی بدن انسان را تشریح می کند. " حه یی " ، به نیروی محرکه کارکردهای گوناگون فیزیولوژی اشاره دارد. هر تفکر ، زبان ، حرکت و فعالیت کارکرد امعاء و احشاء توسط آن ترتیب داده می شود. اگر کارکرد " حه یی " غیر عادی باشد ، باعث تضعیف کارکرد امعاء و احشاء می شود و علائم غیر طبیعی در هوش و حواس رخ می دهد و فرد دچار بیخوابی ، ضعف حافظه و غیره می شود. " شی لای " معنای حرارت دارد. حرارت بدن ارگانیسم ، انرژی گرمای هر جهاز بافتی و مشوق روحیه و غیره است. اگر " شی لائو" زیاد کار کند ، فرد مبتلا به بیماری می شود. برای نمونه تلخی دهان ، ترش کردن ، دیوانگی و عوارض دیگر. " پادگن " به نوعی ماده مخاطی در بدن اشاره می شود که دارای خصوصیات خنک کنندگی می باشد. اگر تعادل کارکرد " پادگن" از بین رود ، به غیر از علائم سرمای معمولی ، مشکلات دیگری در بدن رخ می دهد.