شهرستان باستانی جائو هوا در تاریخ زندگی می کند

صبح زود، نغمه پیوسته پرندگان، شهرستان باستانی جائوهوا را از خواب بیدار می کند. همراه با آواز آن ها، باران ملایم می بارد. از پشت پنجره چوبی رودخانه جیالینگ پر پیچ و خم زیر مه سبک و باران ملایم دیده می شود. مه و باران سبک، رشته‌ کوه خاکستری سایه روشن را مبهم ساخته و همچون نقاشی آب و جوهر سنتی چین دیده می شود. نقاش این طومار نقاشی زیبا چه کسی است؟ چشمانم را می بندم و عمیقا نفس می کشم. بوی شیرین و تازه آب رودخانه جیالینگ را حس می کنم. احتمال زیادی وجود دارد که پری‌های خفته در بستر رودخانه نیز زودهنگام از خواب بیدار شوند و امواج آرام رود نیز از زمزمه آنان باشد.

در را باز می کنم و به بیرون هتل خانگی می روم. این هتل خانگی به شکل خط چینی «丁» (دینگ) طراحی و همراه با فراز و نشیب کوه ساخته شده‌است که سمبلی از خانه‌های مردمی درشمال استان سی چوان است. تکه‌های سنگ به رنگ خاکستری متمایل به سبز خیابان‌های شهرستان باستانی جائوهوا را پوشانده است. دو طرف خیابان‌ها، ساختمان‌هایی به سبک سنتی با دروازه‌های چوبی حکاکی شده با طرح‌‌های متنوع و سفال خاکستری پر رنگ وجود دارد. ردیف اول که مستقیما در کنار خیابان‌ها قرار گرفته به عنوان مغازه استفاده شده و پشت آن، خانه های مردم قرار دارد. در زیر بارش ملایم باران، اصلا به چتر نیاز ندارم و به راحتی زیر باران قدم می زنم و تاریخچه ثبت شده روی آجرهای 9 خیابان و 18 کوچه شهرستان باستانی را به خوبی مرور می کنم.

خیابان با تکه‌ سنگ های خاکستری پر رنگ پوشیده شده، براساس اصول قدیمی به صورت «سه تکه افقی و دو تکه عمودی» طراحی شده و برای هزاران سال تاکنون ادامه یافته‌است. با توجه به گذشت سال‌های بسیار، ردپای سال های دور بر روی این سنگ‌ها به جا مانده‌است. آب باران در میان فرورفتگی های سنگ جمع‌ شده، مثل این که به آخرین مقصد خود رسیده‌است. من آرام آرام روی این سنگ‌ها قدم می زنم و بار دیگر خاطرات گذشته خود را به یاد می آورم. مگر این همه، ردپایی زیبا از گذشته خودم نیست؟

قدم‌زدن در شهرستان باستانی جائوهوا، مانند باز کردن کتابی قطور است. هر قسمتی از شهرستان باستانی نیز مانند هر صفحه کتاب است که می توان آن را با دقت خواند. می ایستم. خم می شوم و با دقت آجر و سنگ 2300 ساله دیوار قدیمی شهرستان باستانی جائوهوا را بررسی می کنم، می فهمم که قصه‌های فراوانی در شکاف آجرها و فرورفتگی های میان سنگ‌ها وجود دارد. در این موقع، به یک آرامش دلپذیر می رسم، درست مانند خیابان‌های سنگی شهرستان باستانی!

پس از باران، خورشید نمایان می شود و نور گرم آفتاب بر زمین می تابد. اکنون بعد از ظهر است. آب زلال چشمه در جویی کنار خیابان پوشانده شده با تکه‌های سنگ خاکستری پر رنگ جریان دارد و صدایی گوشنواز به گوش می رسد. مردی قوی هیکل با چکش، غذای «تسی با»، نوعی لقمه برنجی درست می کند. در نزدیکی او، چند سگ در حال ورجه وورجه کردن هستند. گربه ای کنار آستانه در با چشمانی نیمه باز دراز کشیده و با خیال راحت بیرون را تماشا می کند.

پیش از سفر به شهرستان باستانی جائوهوا، نگران آن بودم که به علت تغییرات بسیار برای منابع گردشگری، زیبایی و ماهیت اصلی شهرستان از بین رفته باشد. اما پس از رسیدن به مقصد، بسیار شگفت زده شدم. ساختمان‌های این جا بناهای قدیمی است و نشانگر به کار گرفتن صنعت صحیح از مهارت های سنتی است. صاحبان این ساختمان‌ها مردمان محلی هستند که از طریق امور تجاری زندگی خود را می گذرانند. ساکنان محلی به راحتی و در حالت عادی زندگی می کنند و صنعت گردشگری زندگی روزمره این شهرستان باستانی را تخریب نکرده‌است.

جاذبه‌های به جا مانده در شهرستان باستانی جائوهوا، تاریخ منجمد و گذشته را بیان می کند. اما به نظر من، هنوز هم نوعی تاریخ محرک و زنده در این شهرستان باستانی وجود دارد که در میان روزمرگی های محلی حفظ شده‌است. شهرستان باستانی جائوهوا یک شهرستان قدیمی به سبک دوران سه حکومت(220 م – 280 م) است.

نوعی بوی «کهنگی» واقعی از شهرستان باستانی جائوهوا به مشام می رسد. اما چنین «کهنگی» به عقب ماندگی و سکون اشاره نمی کند بلکه به معنی سادگی و سنت است. مردم نسل به نسل این سادگی و سنت را منتقل کرده اند. حتی ساختمان‌های باستانی این شهرستان نیز وقار و شکوه از خود به نمایش می گذارند. مردم محلی با آرامش خود، ریشه غنی فرهنگی و پیشینه دیرینه تاریخی، شهرستانی با قدمت را شکل داده اند که از طریق آن جریان زندگی در میان رگ های فرهنگی آن « طی هزاران سال قطع نشده‌ و سبب درخشندگی این شهرستان باستانی و کوچک شده‌است.

در این اوقات آرامش‌بخش من وارد یک چایخانه زیبا می شوم و نزدیک پنجره کنار رودخانه جیالینگ می نشینم. نمی دانم آب رودخانه به سمت پنجره چایخانه جریان دارد و یا پنجره جریان آب رودخانه را به داخل اتاقک چایخانه هدایت می کند.

هنگام چشیدن چای، نه تنها طعم چای را مزمزه می کنم بلکه بوی آب رودخانه را هم استشمام می کنم. مدتی بعد، طمع چای کم تر می شود، اما بوی آب رودخانه هنوز هم قوی مانده است. ناگهان گذشت زمان را فراموش می کنم، گویی به دوران گذشته بازگشته ام.

اگر بگوییم، حفظ سکوت ویژگی اصلی یک فرد باادب است، شهرستان باستانی جائوهوا می تواند به دانشمندی فرهیخته تشبیه شود. شهر چهره ای آرام و متین دارد، هر حرکتش دل‌نشین است و از ایمنی بی نظیر برخوردار است.

شهرستان باستانی جائوهوا بندر معروف و شلوغیست که در گذشته، روزانه هزاران نفر در همه جای آن مشغول کار بودند و شب هنگام، چراغ‌های دو طرف، رودخانه جیالینگ را روشن می کرد. در حال حاضر، با وجود آن که شلوغی و رونق گذشته از بین رفته و همه در سکوت هستند، اما ظرافت شکل گرفته آن که زیبایی سنتی اش را به خوبی حفظ کرده در شهرستان باستانی جائوهوا روز به روز غنی‌تر می شود.

به نظر می رسد سپری کردن کل عمر خود در چنین مکانی در جمع کوه سبز و نهر آبی و همچنین استعدادهای برجسته و دارای منابع فرهنگی غنی، نوعی خوشبختی و خوش یمنی باشد.

گردشگرانی که غرق این زیبایی خاص و بی نظیر شده‌ اند و دوست ندارند که برگردند بسیارند و این تنها من نیستم که چنین حسی دارد.