خانه ام را دوست دارم

این جا در روستاهای شهر گویوان در منطقه خودمختار هویی نینگ شیا زندگی بیشتر آدم ها به قصه ها می ماند. قصه آدم های فقیر که برای جنگ با دیو پلید فقر دست به دست هم می دهند سینه سپر می کنند و سال ها با این دیو می جنگند و می جنگند تا این که در نهایت شیشه عمر دیو زشت فقر را می شکنند!

روستانشینان دهکده هونگ هه که بیشتر ساکنانشان از مسلمانان ملیت هویی هستند نمونه ای از همین تلاشگرانند که با پشتیبانی دولت و با استفاده از فرصت برنامه فقرزدایی که در سال 1986 آغاز شد توانستند خود را از فقر نجات دهند.

خانواده یه ون تسای یکی از همین خانواده هاست. او حالا به همراه خانواده اش زندگی شادی دارد. او که در آن سال های جوانی سختی بسیار کشیده بود می گفت در آن دوران در هیچ مزرعه ای حتی یک علف سبز هم پیدا نمی شد! مردم برای رسیدن به آب در خانه هایشان چاه می کندند اما دریغ از یک قطره آب! بنابراین برای به دست آوردن آب آشامیدنی به شهرهای اطراف می رفتند و آب را به خانه هایشان برده و داخل چاه می ریختند که این خود داستانی دیگر داشت و گنداب شدن آب آشامیدنی همه دردسرهای بعدی بود. او می گفت که ما در خانه امان یکی دو راس گاو هم داشتیم که بتوانیم خوراکمان را تامین کنیم.

باری، او پس از سبز شدن محیط زیست و با کمک پشتیبانی های دولت محلی نه تنها مزرعه خود را آباد کرد و اکنون شاخه های بلند ذرت همچون دیواری مستحکم از او و خانواده اش پاسداری می کند بلکه با توجه به تجربه اش در کار گاوداری از کمک بلاعوض دولت محلی نیز استفاده کرد و از حمایت آن ها در ساخت آخور حیوانات و خرید تجهیزات بهره مند شد. حالا او ۸۸ راس گاو و چند راس بز و گوسفند دارد که در کنار مزرعه اش درآمدش را دوبرابر کرده است. مسوولین محلی او را تنها نگذاشته اند و هنوز هم یاری اش می کنند. به طور مثال بررسی سلامت حیوانات از جمله کارهایی است که مسوولین آن را وظیفه خود می دانند.

مرد مسلمان از ملیت هویی حالا با چشمانی پر از برق شادی و لبخندی از سررضایت می گوید: «خانه ام را دوست دارم».