خدمت به زداگاه بهترین راه قدردانی

از سال 2000 به این سو دهها شهر در مناطق داخلی چین که منابع آموزشی نسبتا پیشرفته ای دارند، کلاس شین جیانگ برگزار کرده و جمعا بیش از 90 هزار دانش آموز از اقوام مختلف شین جیانگ را پذیرفته اند. تا به حال بیش از 30 هزار تن از آنان از دانشگاه فارغ التحصیل شده و شاغل به کار شده اند. اکثر آنان به شین جیانگ برگشته و به نیروی مهمی در توسعه محلی تبدیل شده اند.

عصر روز تابستان سال 2018 در یک رستوران اویغوری در شهر کاشغر در غرب چین، احمدجانخبرنگار ایستگاه رادیو و تلویزیون شهرستان یوئه پو هو شهر کاشغر کار مصاحبۀ روزانه اش را تمام کرده و به رستوران آمده است. می گوید:

«من از خیلی چیزها چشم پوشیدم و شرایط کار و زندگی بهتر را کنار گذاشتم. اما پشیمان نیستم. اگر خارج از شین جیانگ می ماندم، شرایط زندگی بهتری داشتم. اما اولین هدف من کمک به توسعۀ شین جیانگ با استفاده از چیزهایی است که خارج از شین جیانگ آموختم.»

دولت چین در سال 2000 در شهرهای توسعه یافته کشور کلاسهایی برای پذیرش دانش آموزان ممتاز شین جیانگ که تحصیلات دوره راهنمایی خود را به پایان رسانده بودند، دایر کرد. خواهر بزرگاحمدجان در این کلاسها پذیرفته شد. او هر وقت به خانه بر می گشت، آخرین تحولات در درس و زندگیش را برایاحمدجان تعریف می کرد. احمدجان هم تحت تاثیر خواهر بزرگ خود، تصمیم گرفت از شهرستان خارج شود و دنیای بزرگتر را ببیند. او در این باره گفت:

«در سال 2007 که 15 ساله بودم به کلاس شین جیانگ رفتم. اوایل مشکلات زیادی داشتم. اما معلمها مثل پدر و مادر همراه من بودند. در روزهای عید و جشن بیش از هر وقت دیگری یاد عزیزان خود در زادگاهمان می افتادیم. معلمهای ما هم در روزهای عید به تعطیلات نمی رفتند و همراه ما بودند. من از تجربۀ درس خواندن در کلاس شین جیانگ خیلی سود بردم.»

احمدجان تحت توجه و کمکهای معلمان و دانش آموزان دبیرستان دوم منطقه چانگ پینگ پکن، چهار سال زندگی دبیرستانی خود را با موفقیت به پایان رساند و در سال 2011 با نتایج خوب در رشته پروژه تولید وسایل پرواز وارد دانشگاه تونگ جی شهر شانگهای شد.

احمدجان در زمان تحصیل در دانشگاه، فعالانه در برنامه های دانشگاهی شرکت می کرد و به تدریج به کارهای مطبوعاتی علاقه پیدا کرد و مسؤول بخش مطبوعاتی اتحادیۀ دانشجویان شد. او در این مدت به نیروی تاثیر رسانه های گروهی پی برد. وقتی از دانشگاه فارغ التحصیل شد، از کار در رشتۀ تولید وسایل پرواز در شهرهای بزرگ مانند پکن و شانگهای چشم پوشید و به زادگاه خود، شهرستان یوئه پو هو برگشت و به کار خبرنگاری پرداخت.

«زمانی که عصر هر روز اخباری که خودم نوشته ام، از تلویزیون پخش می شود، خیلی احساس خوشحالی می کنم. همۀ اعضای خانواده و دوستان من این برنامه را تماشا می کنیم. من خیلی احساس خوشبختی می کنم.»

احمدجان برای تهیۀ گزارش ویژه از جشن گردشگری در صحرای شهرستانش، زیر نور شدید آفتاب شین جیانگ، کار مصاحبه را انجام می دهد، تا تجربیات موفق زندگی و تحولات در زندگی مردم را بهتر منعکس کند. او همه جا با کشاورزان و رمه داران دیدار و ماجراها و تجربیات زندگی و کاری آنهارا گزارش می دهد. احمدجان قصد دارد با استفاده از تأثیر رسانه های گروهی، سیاستهای مفید کشور را به مردم معرفی کند؛ فنون و فناوری کشاورزی و رمه داری پیشرفته را تبلیغ و به بهبود زندگی و فقرزدایی مردم زادگاهش یاری کند.

احمدجان می گوید که کار کردن به عنوان خبرنگار را بهترین راه جبران و خدمت به زادگاهش می داند. او می افزاید:

«دولت با صرف چنین هزینۀ بالایی به ما آموزش داد. من هم باید به زادگاهم برگردم و با بهترین و راحتترین روشی که می توانم، برای توسعۀ شین جیانگ توان و خدمت شایسته ای بکنم.»